Gepest door de directeur

Helaas heb ik het aan den lijve ondervonden : gepest worden door mijn directeur. Eigenlijk was hij een interim directeur. Op een kwaaie dag stond ie opeens in de deuropening van mijn kamer. De rillingen liepen direct over mijn lijf. Hij sprak een ingehuurde medewerker aan op een voor mij onbeschofte en vernederende manier. Toen hij weer verdween, vroeg ik het slachtoffer wie die nare man was. Ik werkte daar pas kort en was aangenomen door de directeur. Hij vertelde mij dat het onze interim directeur was. Zelf had ik een managementfunctie, maar wist helemaal niets van zijn komst. In korte tijd had hij middels een rapportje aan het bestuur de directeur uitgerangeerd.
Niet veel later begon het pesten. Hij deed dat door telkens onder vier ogen vervelende opmerkingen over mijn werk en over mij als persoon te maken. Als ik hem vroeg waarom hij dat deed, zei hij niets. Dan leek ie zelfs wat onhandig, wat verlegen. Dat nam niet weg dat het pesten van zijn kant doorging. Hij ging steeds verder in zijn opmerkingen. Toen hij zei dat donkere mensen dom waren, was voor mij de maat vol. Ik stapte naar PZ. Maar daar kreeg ik nul op rekest : men geloofde mij niet. Zelfs toen meneer weer een rot opmerking maakte in bijzijn van een andere manager, werd ik in de steek gelaten. De aanwezige manager zei : "Willem, dit heb ik niet gehoord hoor." Tamelijk laf, maar ja wat doe je eraan? Ik heb me later ook beklaagd bij de Arbo dienst en de OR en een briefje gestuurd naar een bureau, dat beweerde discriminatie te bestrijden. Van geen van alle heb ik ooit wat gehoord. Op een goede dag schoot meneer een keer uit zijn slof tijdens een presentatie van mij aan het personeel. Weer zei hij in nare bewoording, dat ik geen verstand had van mijn werk.
Mijn publiek was geschokt en boos. Hij moest van hen zijn excuses aanbieden. Dat deed hij niet. Integendeel de pesterijen werden alleen maar erger. Na een paar maanden kreeg ik een aangetekende brief thuis afgeleverd. Mij en een medewerker van mij werd ontslag aangezegd wegens fraude! Ik heb de man voor de rechter gesleept. Ik won de zaak (meneer had nota bene zelf de bewijsstukken in elkaar geflanst!) en het bedrijf moest mij een flinke schadevergoeding betalen. Maar ik was wel mijn baan kwijt. Later bleek, dat hij een dubbele agenda had. De ICT moest uitbesteed worden en met zijn gedrag hoopte hij twee 'dure' werknemers weg te jagen. Voor die uitbestedingsopdracht was hij door het bestuur van de bieb ingehuurd.

In de zandbak

Op het Redeplein hier in Dronten heeft men een flinke hoeveelheid zand gestort. Het plein is voor een deel veranderd in de enorme zandbak. In die zandbak, die wat weg heeft van een kunstmatig strand (zij het zonder water) wordt dit weekend het SuyderSee Beach Event gehouden. o.a. voetbal, handbal en beach-volleybal gespeeld.
Lopend door het centrum kreeg ik zowaar een flyer aangereikt door een jongedame. Ik voelde me gevleid, omdat ik dacht dat zij mij ondanks mijn grijze kop sportief genoeg achtte om volleybal te gaan spelen. Maar weer thuis bleke het om kinderen van 6 tot 12 jaar te gaan en zodoende viel ik terug in mijn opa rol.

Retour Deventer

Vanmorgen 'even' naar Deventer gereden. Binnendoor, zoals we dat deden toen we nog geregeld naar Beekbergen reden. Dus via Elburg, 't Harde en Epe naar de A50. Leuk om die routen an zo lange tijd weer eens te rijden. Op de heenweg, op de A1, was het redelijk druk. Maar niet druk genoeg voor veel automobilisten om het gaspedaal flink in te trappen. Hoewel boven de linker rijbaan een rood kruis was te zien, was dat voor een aantal zaterdag-coureurs geen reden om die rijbaan te mijden. Ze stoven ons en de rest voorbij. Langs de A1 staan wat extra borden met de tekst "Bij rood X, rijstrook DICHT", voor hen die de verkeersregels niet kennen of begrijpen.
Er werd ook onderling veel te weinig afstand gehouden, of wel het bumperkleven vierde hoogtij. Zelfs auto's met aanhangwagen passeerden ons, terwijl ik toch ook van wat vlot rijden houd. Met de nodige gevolgen, want even later dreigde het faliekant mis te gaan. Ver voor ons

zag ik dat op de linker rijstrook geremd werd. Een direct gevolg van te weinig afstand houden. Er volgde een soort domino effect van rode lichten die alsmaar sneller achter elkaar aan gingen. Auto's begonnen naar links en rechts te sturen om aanrijding met de voorligger te voorkomen. Ik had het gaspedaal al losgelaten en nog eens goed in de spiegels gekeken, om mijn situatie en de rem- en uitwijkmogelijkheden te bepalen. Het liep dit keer goed af. Het verkeer op de linker rijbaan stond stil. De auto's met aanhanger kozen eieren voor hun geld en voegden achter mij in. Met de schrik in het lijf werd daarna een stuk rustiger gereden.
In Deventer werden we op een stuk van enkele kilometers geregeld op de bumper gezeten door verschillende automobilisten. Haast, haast, haast. Nee, we zijn de stad zelf niet ingegaan. Ik zie me daar al lopen met mensen die constant in mijn nek lopen te hijgen. Geen zin in.

Rot op -2-

Ingezonden n.a.v. Veel geschreeuw

Een andere rare gebeurtenis, in het trappenhuis van hetzelfde flatgebouw (in Rot op! 1) heeft niets te maken met de bewoners daar, maar alles met een half-invalide man met een bruine wollen muts op zijn hoofd die, ondanks zijn handicap van een slepend been, al die trappen beklom en aan de bewoners links en rechts zijn zelf geschilderde kaarten probeerde te verkopen. Met spastische hand- en armbewegingen liet hij zijn koopwaar zien en gaf met opvallend rappe tong zo nodig uitleg bij het getoonde want aan zijn stem mankeerde gelukkig niets. Een uur later liep mijn collega, als amateur atletieker zijn trainingsrondje en plotseling zag hij iemand voor zich uit rennen, richting het spoorstation. Hij kreeg een 'donker-bruin vermoeden' dat hij die persoon even daarvoor thuis aan de deur had gehad en trok een sprintje aan om de 'muts' in te halen. Naast hem lopend herkende hij meteen de 'manke' met z'n kaartjes, tikte hem op de schouder en zei: ,,Nou nou, .... je loopt gelukkig al weer een heel stuk beter dan een uurtje geleden" en vervolgde met: ,,maar je hebt er wel stevig de gang in". ,,Zit er soms iemand je op de hielen?". De oplichter vertrok geen spier en antwoordde: ,,Welnee man, maar als ik niet opschiet mis ik de trein van 9 uur! De 'manke' had dus geen enkel mank-ement en ik nam mij voor dat als deze persoon ooit bij mij aan de deur zou komen ik hem het volgende voorstel zou doen:
,,Als het je vandaag langs de deuren niet lukt voldoende kaarten te verkopen neem ik je hele handel wel over voor een zacht prijsje; vanavond om 9 uur op het NS-station”.
Als de ‘manke’ zich aan de afspraak zou houden hoefde hij voorlopig geen (spoor)-kaartje te kopen want hij zou gratis vervoer krijgen; naar het politiebureau! Graag zou ik zo iemand , behalve een flinke ‘prent’, ook nog iets anders willen uitdelen. Bah!, om op zo’n manier misbruik te maken van iemands medeleven met een medemens, en te spotten met andermans handicap. Rot op zeg!, zo’n persoon ‘spoort’ toch niet! Maar, zoals een schoolvriend ooit zei: ,,Wie spot zal bespoten worden”, en dat kunnen we maar beter overlaten aan de rechterlijke macht.


Fan-tilator

Rot op! -3-

Ingezonden n.a.v. Veel geschreeuw

In de 50 en 60-er jaren zag je ze veel meer dan tegenwoordig; Colporteurs, de zogenoemde 'deur aan deur'-verkopers, of mooier nog, 'leurders'. Ze maakten dankbaar gebruik van de aanwezigheid van een intercominstallatie in flatwoningen en ze bereikten zo van buitenaf heel eenvoudig meerdere bewoners; in ons geval acht gezinnen. Vooral bij regenachtig, en koud weer wilden ze graag zo snel mogelijk het trappenhuis in en of je het nou wilde of niet ze kwamen, net als mieren, altijd wel binnen omdat vaak iemand, zonder eerst iets te vragen, te snel op de knop van de deuropener had gedrukt. Eenmaal binnen stonden ze dan onverwachts voor je voordeur en het koste meestal de grootste moeite, die vaak heel vervelende, mensen weer kwijt te raken. Op een keer dat bij ons de bel ging stond ik 'op scherp' want ik had even daarvoor vanaf het balcon een verdachte persoon in de straat zien scharrelen die voldeed aan het signalement "leurder". En ja hoor; ,,Goedemorgen, (klonk het in de hoorn van de intercomtelefoon) mag ik U een vraag stellen?". Natuurlijk mocht dat; ,,maar, waar gaat het eigenlijk over?". De vraag was: ,,Hebt U een stofzuiger? en zo ja, hoe oud is deze?". Ik antwoordde: ,,Wij hebben inderdaad een stofzuiger en deze

is ongeveer zes jaar oud". ,,O maar meneer!, dan komt U in aanmerking voor een gratis demonstratie van ons nieuwste model stofzuiger". ,,Ja maar, ..... ", en verder kwam ik niet omdat ik alle kwaliteiten van zijn stofzuiger over mij uitgestort kreeg als was het water van een waterval maar nu omhoog natuurlijk. ,,Ja maar meneer .......", en nu kreeg ik te horen dat ik een enorme korting kreeg op de aankoop van een nieuwe stofzuiger als ik gebruik zou maken van zijn eenmalige aanbieding en hij hoopte natuurlijk dat ik nu wel zou toehappen. Maar ik hapte alleen maar naar lucht en nam een flinke aanloop met: ,,Meneer!!!!!, ik-wil-helemaal-niet-in-aanmerking-komen-voor-een-gratis-demonstratie-en-ik-hoef-ook-helemaal-geen-nieuwe-stofzuiger-want-die-van-ons-doet-het-nog-prima!!!". ,,Maar meneer ......., ,,Nee meneer!, ...goedemorgen!!!". ,,Man, rot toch op!". Bij die laatste woorden had ik de verbinding (...klik...) al verbroken maar het gaf mij toch wel een goed gevoel: ,,ROT OP!!!  (Nou, even dan).


Fan-tilator

Rot op! -4-

Ingezonden n.a.v. Veel geschreeuw

'....doen jullie voorzichtig op de trap?!....'

Met mijn, toen nog verloofde, wandelde ik op een zondagmiddag langs een rijtje woningen in aanbouw en zei gekscherend: ,,hier wordt ook voor ons een woning gebouwd" en vervolgde met ,,tja, was dát maar waar!". Maar, .....tot onze verbazing en blijdschap wérd het nog waar ook, toen het zoveelste rijtje van deze flatwoningen werd opgeleverd. Het bedrijf waar ik toen voor werkte had n.l. van de Gemeente een aantal woningen toegewezen gekregen vanwege het feit dat een nieuwe bedrijfsvestiging meestal ook nieuwe nieuwe werkgelegenheid opleverde voor de plaatselijke bevolking, en rondom in de regio. Wat waren we blij met onze splinternieuwe 4-kamer flatwoning op 3-hoog: en dat 13 jaar lang. Het wonen in een flatwoning vereiste wel een behoorlijke portie sociale vaardigheid want acht gezinnen moesten dagelijks de trappen op en af en wel zodanig dat niemand last had van de ander. Het schoonhouden van het portiek en de trappen moest b.v. goed geregeld worden want anders werd het een smeerboel. Hierover, en ook bij allerlei andere zaken hebben wij in die dertien jaar overigens nog nooit een probleem ondervonden. Er was nooit sprake van onderling aso-gedrag door wie dan ook, dus we hadden het gewoon goed getroffen met elkaar. Eens op een dag was het hele trappenhuis van slag toen een klein meisje van een van de bewoners beneden in het portiek een hevig bloedende beenwond opliep als gevolg van een geëxplodeerde fles limonade. Iedereen was erg bezorgd en wachtte in spanning de afloop van deze nare gebeurtenis af. Misschien waren we allemaal wel zo'n beetje van hetzelfde 'gehalte'. Gelukkig viel het achteraf mee met de verwonding van het kind want er waren geen spieren of hoofdaders beschadigd en iedereen was opgelucht. Toch is er van dit voorval wat blijven hangen want sindsdien leerden wij onze kinderen, i.p.v. ze bang te willen maken, ,,handje er onder, en handje er boven’’, mochten ze willen helpen met flessen dragen. Een generatie verder hoor ik onze dochter soms tegen haar kleine meid zeggen: ,,handje er onder, en handje er boven!!!”. Dus: “Jong geleerd …. enz.”; het werkt nog steeds. 
Er gebeurde af en toe wel eens iets op onze flat maar dat haalde nooit de krant. Hoewel er een jong stel was dat graag halfnaakt!, weliswaar achter een schermpje, op het balcon (ja, toen nog met een c) lag te zonnen accepteerde iedereen de onderlinge verschillen die er zeer zeker ook wel waren. Als een buurman, met een borreltje teveel op, eens de trap afstuiterde was dat wel heel even storend voor de anderen maar hij had daar zelf uiteindelijk de meeste last van. Toen hij eens een keer heel laat (of vroeg!) thuiskwam, en geen huissleutel bij zich, had moest zijn vrouw haar bed uit om van bovenaf via de intercom de deuropener te bedienen. Eenmaal binnen liep de 'feestneus' in het schemerdonker in de woonkamer een grote vaas van een tafeltje en deze viel met veel kabaal in scherven op de vloer, ...*!!!***%??%##***!!!... Toen zijn vrouw hierover begon te mopperen(��) antwoordde hij met: ,,Ja, hoor es!, ...als je er niet tegen kan moet je niet zuipen joh!, Rot op zeg!".


Fan-tilator

Telfort verhoogt tarieven

Zitten we koud een maand (!) bij Telfort, krijgen wij een e-mail, waarin de provider een tariefsverhoging aankondigt. Zo zie je maar weer : eerst klanten lokken met lage tarieven en vervolgens de prijzen omhoog gooien.
Omdat we drie tv toestellen in huis hebben is het wel zo gewenst ze alle drie aan te sluiten. Bij Telfort is de tweede tv decoder gratis. Een goede zaak. Voor de derde moet een bedrag van 5 euro/maand neergeteld worden. Echter, er is ook zoiets als Digitenne. Dat kost een KPN of Telfort (= ook KPN) klant slechts 4 euro/maand. Ik dacht : "Handig, want Digitenne is een mobiel ontvangstsysteem." Maarrrr.... Digitenne kan je voor die prijs alleen huren als je een ADSL aansluiting hebt! Wie glasvezel gebruikt moet gewoon het volle pond betalen! Ik weet niet waarop die voorwaarde gebaseerd is, maar het blijft voor mij een vreemde zaak.

Het RDW en het zijspan

ongewapend rondrijden kan ook

Het RDW heeft in haar wijsheid besloten haar registratie van motorfietsen met zijspan eens aan te pakken. De registratie zou dan aansluiten op de EU regelgeving. Solo motoren krijgen de code L3e op het kenteken toegevoegd. Motoren met zijspan krijgen de code L4e. Omdat ambtenaren in het algemeen ver van de werkelijkheid leven en blijkbaar geen zijspan rijden, was men totaal vergeten dat veel motorrijders soms met en vaak zonder een zijspan rondrijden. Oeps! Maar je weet : een geschreven regel is en blijft een regel. Ook al is ie verre van zinvol of zelfs onlogisch en/of onwerkbaar in de praktijk. In de oplossing van de RDW moeten eigenaren die afwisselend met en zonder zijspan rijde, telkens een wijziging bij het RDW indienen.
Diverse organisaties van motorfiets rijdend Nederland heeft de kwestie aangekaart bij de RDW. En zowaar, de RDW is genegen een oplossing te gaan bedenken voor deze groep motorrijders. Omdat het louter om registratie gaat, denk ik : misschien de S van soms (of sometimes) toevoegen? Tot die tijd is het beter nog geen nieuw kenteken aanvragen.
Hopelijk geeft de trekhaak op onze auto het RDW geen aanleiding om ook daarmee te gaan knutselen. Ik heb geen zin om constant met de caravan of aanhangwagen  rond te rijden, omdat het RDW aan het werk geweest is.

Een ander stuur op de fiets

oude, rechte stuur met bar-ends

Op mijn zeer goedkope bankstel-fiets (zo noem ik de fiets omdat je hem volgens mij gratis bij aankoop van een net zo goedkoop bankstel krijg) zat een kaarsrecht stuurtje. Daar kreeg ik tijdens het rijden slapende handen van. Nu, vier jaar later(!), besloot ik toch maar dat pijnlijk aandoend stuur te vervangen. Tussentijds heb ik er nog een paar bar-ends gemonteerd, maar die dingen brachten geen verbetering.

het nieuwe stuur

Ik heb een ander stuur gekocht en daar bleef het niet bij. Alle kabels van zowel de remmen als de versnellingen moesten immers ook vervangen worden. Ze waren voor het nieuwe stuur te kort. Op deze fiets is de binnenkabel slechts deels gemonteerd met buitenkabel. De rest van de binnenkabel is open en bloot op het frame gemonteerd. Dus ik hield behoorlijk wat buitenkabel over.  Het oude stuur kon ik zo uit de stuurpen halen, nadat ik de bout van de stuurklem had gelost. De nieuwe schoof er soepel in. Daarna heb ik eerst de remkabels vervangen en toen die van de beide versnellingen, ten behoeve van de grote bladen voor en de derailleur met cassette achter). De hele klus duurde nog geen twee uur. Ik heb gelijk de gelegenheid aangegrepen om hier en daar de boel wat schoon te maken en in de olie te zetten.
Het enige wat nog moet gebeuren is een proefrit om de afstelling van de rem- en versnellingskabels te verfijnen. Daar had ik geen tijd meer voor, want de boerenkool stond te wachten.

06-bandje, Rekenen en EU

In Scheveningen gaat men kinderen een 06-bandje om de pols doen, zodat men hen na verdwaald en gevonden te zijn weer met de ouders kan herenigen. Omdat ik vind dat veel ouders nogal erg gemakkelijk hun kind(eren) lozen, lijkt het mij beter in zo'n bandje twee polsen te steken : die van het kind en die van een ouder.
De overheid is erachter gekomen dat veel jongeren slecht zijn in rekenen. Dus is er een speciale rekentest bedacht. Wie daar niet goed doorheen komt, krijgt geen diploma. Hopelijk leren ze dan ook, dat een creditcard geen bezit, maar een schuld is.
Het tv programma Radar besteedt aandacht aan het gesjoemel rond de crisis. Financiële deskundige vertellen over de manier waarop de Euro is geïntroduceerd en dat daarmee de soevereiniteit van ons land aan Brussel is overgedragen. Dat laatste is moedwillig door de politiek verzwegen. Ons losser opstellen van Brussel, zoals menig politicus roept, is grote onzin, aldus de deskundigen.
De crisis betrof in wezen een bankcrisis (te veel geleend aan arme landen), maar is door de politiek en met hulp van de media omgetoverd tot een economische crisis. Met gevolg dat niet de banken, maar de belastingbetaler voor de schade mag opdraaien.
Volgende week maandag het vervolg van de documentaire van Radar. Kijken en vooral goed luisteren!

Verwende generatie in aantocht

In het nieuws las ik het volgende berichtje :

"Derksen, hoogleraar aan de Radboud Universiteit van Nijmegen, wijst op de steeds jonger wordende patiënten in de psychische gezondheidszorg. 'Van de duizend cliënten is inmiddels 40 procent onder de 25. Die groep zagen we nauwelijks in de jaren tachtig', laat hij weten in het onderzoeksprogramma van Zembla, een week geleden uitgezonden.
Jongeren kunnen volgens Derksen niet goed meer met frustraties omgaan. Hij spreek van 'een verwende achterbankgeneratie'. 'Ze hebben geen eelt meer op de ziel. Door sociale media denken zij bovendien dat gelukkig zijn de norm is. Voldoen ze niet aan dat beeld, dan raken ze snel in een depressie of ontwikkelen ze een angststoornis.
Vroeger werd een 'temperamentvol' kind kort gehouden, omdat dit zo hoorde. Nu mag dat 'temperament' van trotse ouders tot volle ontplooiing komen. Totdat het kind niet meer is te houden en de ouders met de handen in het haar zitten.'
Het handboek voor psychische stoornissen, DSM, helpt niet bij de problematiek. Het probleem is een product van deze tijd : te soft en te oppervlakkig. Van de 400 omschreven stoornissen moeten we snel terug naar een paar stoornissen die ook echt stoornissen zijn. In plaats van medicijnen moeten we weer meer inzetten op leren omgaan met wat eigenlijk maar beperkte afwijkingen zijn."

Niets nieuws onder de zon, wat mij betreft. Het bericht vertelt over de achtergrond van problemen die aangepakt worden in programma's als boot camps, Nanny Jo Frost en zelfs over hondenfluisteraar Cesar Milan. Het kind of de hond is onhandelbaar door de manier waarop respectievelijk ouders en eigenaren met de opvoeding omgaan. De boel wordt verergerd door de toename van softies en de vereenvoudiging van het onderwijs.

Een arrogante programmeur

In 1970 begon ik met een schriftelijke cursus die mij tot Cobol programmeur moest maken. Het vak computerprogrammeur (later : systeemontwikkelaar) was in die tijd nog erg jong. Op de zaterdag ging ik naar de Keizersgracht in Amsterdam waar het opleidingsinstituut - Forwardness Institute- gevestigd was. Ik herinner me uit die periode alleen nog maar dat ik weken achtereen binair aan het rekenen was.
Als programmeur moest ik op voorbedrukte formulieren de broncode opstellen. Die bestond uit instructies in het Engels. Omdat elk teken in een apart vakje op het codeerformulier moest worden geschreven, ontwikkelde ik naast mijn gewone  het blokletterhandschrift.  Omdat ik toen al me eerst goed voorbereide alvorens iets te gaan doen, had ik de gewoonte om de formulieren met een pen in te vullen. Normaal zou dat met een potlood moeten gebeuren, zodat in geval van een fout, de boel na uitgummen gecorrigeerd kon worden. Dus ik codeerde met pen, mijn collega's met potlood. En gum. En voor de heel erg onzekere collega's was er nog altijd het gumpotlood om mee te schrijven. Maar die mensen heb ik nooit gekend.
Mijn collega's vonden dat ik arrogant was, want ik codeerde dus met een pen. De dames van de ponsafdeling keken daar anders tegenaan. Die vonden mij zelfverzekerd. De dames ponsten een zogenaamd source-deck, een stapel 80 of 96 koloms kaarten die de broncode bevatte. Het source-deck werd op de computer vertaald (compileren, wat door een intern vertaalprogramma, de compiler, gebeurde) in een object-programma. Dat was hetzelfde programma, maar dan in machinetaal en op schijf opgeslagen. Het vertalen leverde soms fouten -errors- op. Dan werd het betreffende source-kaartje gelicht en gecorrigeerd. Debuggen noemden we dat. Ontdoen van 'bugs'.Vervolgens werd er weer vertaald. Als het programma foutloos was, werd het getest. Als het testen correct was verlopen (deden we allemaal zelf), werd het programma in productie genomen.

Door rood rijden

niet mijn werk...

Niet dat ik altijd even goed bezig ben, want ik ben ook maar een gesjeesde kantoorpik. Maar in bepaalde situaties ga ik toch maar heel serieus te werk of laat ik het maar aan deskundigen over. Zo ben ik zelf nooit bezig geweest met gasleidingen en de meterkast. Veiligheid gaat ook bij mij bijna voor alles. Want nogmaals, ook ik ben niet altijd even handig bezig.
Dat is op alle gebied zo. Dus ook voor wat betreft mijn eigen gezondheid. Gek, maar waar. Ik moest er weer even aan denken toen we buiten van een koffiepauze genoten met een stukje gebak. Fenna zat naast me en keek mij nogal belerend aan. Haar blik zei : "Volgens mij is dat gebak helemaal niet goed voor jou." Het grappige is, dat normaal gesproken ik dat tegen haar placht te zeggen. Andere hondenbezitters denken dat hun hond zit te bedelen als ie zo kijkt. Het geeft een beter gevoel de hond te behoeden voor slechte dingen, zoals slagroomgebak, dan jezelf aan te pakken. Veel hondenliefhebbers denken ook, dat een hond het leuk vindt om achter een stok of bal aan te rennen. Ook dat is niet zo. De hond weet namelijk dat de baas dat leuk vindt en dus brengt ie het speeltuig maar telkens terug. Totdat ie het zat is.

daar komt ie weer, baas!

Verkeerd bezig zijn is soms ook best wel genieten. Ik moet wel eerst over een drempel stappen, met een gevoel alsof ik door een rood licht ga rijen of lopen. Maar er zijn gelukkig ook vaak situaties, die mij ervan weerhouden. Zo overkomt het mij geregeld dat ik zeer corpulente mensen een snackbar zie bezoeken. Het zijn telkens dezelfde. Ik denk dan : "Hè, daar mag jij helemaal niet komen!" Voor mij een soort 'wake up call' om zonder morren toch maar met mijn lekkere trek door te lopen.

Voor een dilemma

afval binnen de tent houden...

In Lelystad heeft men speciale containers geplaatst voor bepaald afval. Voor kleding, flessen en potjes (de openingen zijn rond, dus niet voor glas in het algemeen!) en voor plastic.
Het kan gebeuren dat zo'n container vol is. Erg vervelend als je net met je afval bij zo'n container met een 'zo-dat-is-opgeruimd' gevoel bent aangekomen en de container blijkt propvol te zijn. Wat nu?
Het afval ernaast plaatsen is het eerste wat bij mij opkomt. Maar als ik aan de mogelijke gevolgen denk, is dat eigenlijk geen goede oplossing. Vooral katten komen op de geur af en trekken zo'n plastic zak kapot. Afgezien daarvan is het vaak erg licht materiaal, dat snel een speelbal van de wind is. En als er een zak op straat staat, volgen er meer.
Aan de andere kant vind ik het vervelend dat zo'n container blijkbaar niet berekend is op het aanbod van afval. Een foutje van de lokale overheid. Wat ook vervelend is, is dat het legen niet echt volgens een vast patroon gebeurt. Ook dat draagt bij tot volle containers.
Ik kan mijn zak met afval naast de container plaatsen vanuit de gedachte : "Moeten ze dat maar beter organiseren." Maar ja, dan creëer ik wel een situatie : "mijn eigen straatje schoonvegen." Of wel : mijn milieubewust bezig zijn beperkt zich tot bij mij thuis. Dat komt nogal inconsequent en egoïstisch over. En zoals gezegd, zo'n zak nodigt andere tot gezelschap uit. Dus gaat de zak maar weer mee naar huis. Maar niet voordat ik toch even de klep van de container heb opgetild. Want al die zakken ernaast, wil nog niet zeggen dat ie vol is. Vaak blijkt dat in de container nog voldoende ruimte is. Even met de grijper porren en duwen en er kunnen zo weer wat zakken bij.

Emma en de CBX

ahum, een zijspan aan de CBX?

Vroemmmm!? Bijna goed, 't gas zit aan de andere kant lieverd!

Tussen de bloemen en planten

Vanmorgen zijn we naar Almere gereden. Doel van de trip was een groot tuincentrum. Sonja en ik wilden graag wat meer kleur en fleur om het huis hebben. Hoewel betaald parkeren is ingevoerd hebben wij niets betaald, terwijl we vlak voor de ingang van het tuincentrum geparkeerd stonden. Het was opvallend rustig in Doemere. We konden in alle rust winkelen. Heerlijk! Dat zal 2e Pinksterdag wel anders zijn.
Op de terugweg zijn we toch nog even langs de kringloopwinkel gegaan. Maar voordat we daar waren moesten we weer over de A6. Op de A6 zagen weer een paar gevaarlijke weggebruikers. De een slingerde van links naar rechts. Niet zo erg als ons kabinet, maar toch. Hij reed ook relatief traag. En ja hoor, meneer zat achter het stuur allerlei paperassen door te nemen. Niet veel later schoot een auto plotsklaps naar de linker rijbaan. Maar daar reed al een auto.  De bestuurder zag waarschijnlijk te laat dat ie achter een vrachtwagencombinatie reed en wilde met een schrikreactie inhalen om een aanrijding te voorkomen. Het liep gelukkig weer goed af.
In Lelystad bij de kringloopwinkel was het wel erg druk. Ik had daar eerder een paar rechthoekige manden van geplastificeerd gaas gezien. Ik wilde daar twee van kopen, om die in een buitenkast te gebruiken, waar o.m. schoenen en laarzen in staan. Er waren er nog voldoende aanwezig. Voordat we weer de terugreis voortzetten, hebben we een bakkie gedaan.
Weer thuis ben ik direct aan de slag gegaan met de twee nieuwe legborden. Met de haakse slijptol heb ik ze op maat gemaakt. Het groene tuingaas dat ik eerst had gebruikt, stond toch wat armetierig. Gisteren hebben we toch maar een rolletje kunstgras gehaald. Het geeft het geheel een meer huislijke aanblik.

Zakelijk en privé

Velen houden stug vol dat je die twee gescheiden dient te houden. Nonsens! Wie dat niet doet gaat bijvoorbeeld na het werk quasi gezellig borrelen met zijn collega's. Medewerkers die tijdens de kantooruren rot geintjes met je uithalen en/of de hele dag lopen te jennen of andere kunstjes flikken ten nadele van jou. Nou, da's gezellig borrelen met die hufters! Wie als slachtoffer daarna toch gaat borrelen met die opeens leuke collega's pleegt verraad aan zichzelf. Misschien is dat de reden waarom je collega's zo vervelend doen : een slappe houding.
Een rare of nare bijkomstigheid was vaak, dat er tijdens de borrel louter alcoholische drank werd geserveerd. Tegen etenstijd de maag volgieten met alcohol en vervolgens in de leasebak naar huis. Nogmaals, ik had er helemaal niets mee. Dus stond er een glas water voor mij en een paar andere collega's klaar. En ja, we werden er eerst om uitgelachen.
Zaken doen en samenwerken is volgens mij gebaseerd op vertrouwen. En wie dat vertrouwen schaadt is ook privé geen vriend van mij. Gewoon omdat het met karakter te maken heeft. En dat karakter is thuis niet anders dan op werk.

Help, een verkoper aan de deur!

Oma riep de hulp in van Sonja, die even iets in de container had weggegooid. Oma werd namelijk lastiggevallen door een jongeman, die op zoek was naar nieuwe slachtoffers voor een energieleverancier. De huis-aan-huis bedelaar oma dusdanig verbaal en psychologisch in de tang genomen, dat ze het gevoel had dat ze een contract moest tekenen. Door tussenkomst van Sonja werd dat voorkomen. Het vervelende joch wilde geen prijzen noemen. Hij beperkte zich tot 'bijna iedereen heeft getekend, behalve u'.

stigma..eh.. sticker

Het zit namelijk zo. De woningbouwvereniging heeft een deal gemaakt met een energieleverancier. Maar om zo veel als mogelijk aan de deal te kunnen verdienen, is het wel zo fijn als alle huurders naar die leverancier zouden overstappen. De woningbouwvereniging gaat zelfs zover, dat geadviseerd wordt een sticker op de deur te plakken als je niet lastiggevallen wilt worden met zo'n arrogante, nog nat achter de oren respectloze zeurpiet. Die sticker werd bij de brief gevoegd.
Ik denk eerder dat die sticker een andere bedoeling heeft : een afvallige die nog aangepakt moet worden. Een minkukel die niet wil overstappen. Een adresje dat nog met extra gezeur gebombardeerd moet worden omwille van geld. 't Is maar net hoe je er tegenaan kijkt.
Vandaag stond voor de 2e keer zo'n pikkie (sorry, het is niet anders) voor onze deur. De eerste, een meisje, had ik al nul op rekest gegeven, maar ze wilde per se mijn partner (officieel de huurder van de woning) ook nog spreken. Hij versleet haar voor dom, omdat ze bij de weigering bleef. Dom? Nee, met een kladblokje, een schoudertasje en een pen in een blauw jackje bewoners lastigvallen, da's pas slim. Ik ben zelf ook al een paar keer als dom gekwalificeerd, omdat ik niet op het aanbod van zo'n verkoper in ga. Over fatsoen en respect gesproken.

Rotop! -1-

Ingezonden n.a.v. Veel geschreeuw

had u het tegen mij?

Citaat uit "Veel geschreeuw"; 30 april j.l. Om door de drukte heen te komen hoorde ik hem een paar keer 'rot op!' roepen. Tijd voor een draai om z'n oren en een educatief gesprekje, lijkt me. ,,Weer zo'n kleine aso op de wereld. Want tja, ze mogen zich ook voortplanten". 
--------------------------------------------------
En dat voortplanten door die kleine aso is lang geleden waarschijnlijk ook inderdaad gebeurd want al in de jaren zestig deed een collega van mij, die toen op een flat woonde, verslag van het bizarre gedrag van mogelijk de 'aso-opa' van de knaap uit Willem's verhaal. Een knulletje van ongeveer 5 jaar oud had helemaal beneden in het trappenhuis bij de kelderboxen staan plassen en werd daar door een oudere dame op aangesproken maar de apenkop reageerde daarop heel brutaal met: ,,Houdt toch je bek, oud klerewijf!". Het is toch om je rot te schrikken?! en op zo'n moment zou je zo'n knul het liefst een flinke lel verkopen maar dan ga je in de fout en het heeft ook totaal geen zin. Natuurlijk had het ventje dit soort taal niet op de kleuterschool geleerd maar gewoon thuis, van zijn vader en moeder. Eigenlijk zou je medelijden moeten hebben met kinderen die opgroeien in een omgeving waar waarschijnlijk veel te weinig of geen respect voor elkaar wordt opgebracht en waar de omgangstaal voortkomt uit onbeheerste emotie's, ontdaan van alle fatsoensnormen. 
,,Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is" maar als de ouders niet de juiste toon aangeven wordt het geheel een vals familiekoortje waar niemand graag naar luistert. Ik ben het overigens voor een groot deel oneens met de eindconclusie van Willem. Citaat: ,,Ze komen uit een milieu waar sprake is van weinig inkomen, opleiding en ambitie en veel afgunst, nicotine, drugs, alcohol en negatieve energie".
-------------------------------------------------------------------------------------------------- 
Ik ken n.l. genoeg eenvoudige mensen, met een lage opleiding en een laag inkomen, die zich tevreden stellen met hun bescheiden plekje in de maatschappij en zich onder alle omstandigheden uiterst correct gedragen t.o.v. hun medemensen; "Bescheidenheid siert de mens". Hun ambitie is evenwel om wel wat meer financiële armslag te krijgen voor hun gezinnen en ze nemen daarvoor soms een kranten- en/of folderwijk of gaan fruitplukken, enz. Zelfs opa's en oma's zie ik dat doen en dat zijn voor mij de echte 'kanjers'. Klasse toch?, en petje af! In tegenstelling met bovenstaande ken ik ook veel gestudeerde, hoog-opgeleide, intelligente (wat heet?) mensen die er 'met dat petje naar gooien' v.w.b. hun taalgebruik en omgangsvormen. Zo hoorde ik een rechercheur eens geïrriteerd uithalen naar zijn eigen dochter van 16 met; ,,Vuile kuthoer!" en daar ben ik toen toch wel behoorlijk van geschrokken. Op TV zie ik het ook regelmatig gebeuren dat een z.g! kunstenaar zich denkt te moeten bedienen van grof en liederlijk taalgebruik om het publiek te kunnen vermaken. Taalgebruik, 'waar de honden geen brood van lusten' en het publiek in de zaal applaudisseert daar dan ook nog voor! Wát een gevoel voor humor denk ik dan, en wát een schapen zijn dat. Soms is 't Hek van de dam en we weten allemaal wat er daarna gebeurt. Juist; ... er volgen nog véél méér schapen. Het "Orakel" voelt zich hierdoor aangemoedigd en braakt er nog véél méér ongein uit. Het jongetje in het stukje van Willem haastte zich door de drukte heen met de woorden ,,Rot op!"; uit emotie, en ongecontroleerd. De zogeheten kunstenaar(s) daarentegen presenteren zich berekenend, doelbewust, volgens hun eigen draaiboek maar vaak denk ik dan: ,,Rot op!, ga uit mijn beeld" (zap!).

Fan-tilator

Technisch management

Er was een tijd dat we, als collega's onder elkaar, zeiden : "Sodeju, een ingenieur als manager!" Leidinggevenden met dat soort opleiding hebben een heel andere stijl van wat zij noemen 'leidinggeven'. Die stijl heeft helemaal niets met leidinggeven te maken, laat staan met management. Ze bemoeien zich louter inhoudelijk met zaken die zich op de werkvloer afspelen. Zeg maar bemoeizuchtig gedrag. En omdat ze een leidinggevende functie hebben gekregen van een of andere nitwit, hebben ze altijd gelijk. Vinden ze zelf. Gelijk krijgen overkomt hen nooit, want de echte professional weet vele malen beter. Maar wat doe je als je leidinggevende domme dingen zegt en doet? In elk geval dat niet uitspreken, want daar kunnen de TM'ers niet tegen. En gebeurt dat toch, dan zwaaien ze met hun diploma's.
Veel van die technische managers zitten in een technische omgeving. Dat is nu eenmaal hun achtergrond. Maar het feit dat het hun achtergrond is, maakt hen tot slechte managers. Het ontbreekt hen aan kennis en vaardigheden om hun personeel te motiveren, te enthousiasmeren en te faciliteren. Niet het eindresultaat telt bij hen, maar de manier waarop. En dan is hun manier uiteraard de beste.
Ze weten nauwelijks wat voor (personeels-)vlees ze in de kuip hebben. Met gevolg dat iedereen dommer is dan hen. Er zijn erbij die nog nooit een stuk gereedschap in handen hebben gehad en/of een installatie/systeem gezien hebben. Desondanks zijn ze ervan overtuigd te weten hoe lang een klus gaat duren. En daar heb je je maar aan te houden. Arme medewerkers.

Levenslang, dus niet

Sinds kort is men van mening, dat levenslang gestraften ook recht hebben op weekendverlof. Het is niet zo moeilijk te bedenken waartoe dat eerste vrije weekend zal leiden : vluchtgedrag. Maar goed, dan heeft John v.d. Heuvel weer wat hoofdrolspelers erbij voor zijn programma. Als ie ze weet te vinden.
Het is weer die typisch overdreven aandacht voor de dader met een hoog 'ach wat zielig' gehalte. Om zo'n maatregel enigszins in balans te houden met de nabestaanden van de slachtoffers, vind ik dat zij dan recht hebben op een week vakantie. Zij hebben immers ook levenslang? Die vakantieweek wordt dan betaald door de levenslang gestrafte.
Ik begrijp best dat levenslange gevangenisstraf onmenselijk is. Maar er zijn ergere dingen. Zoals het onmenselijk lijden van de nabestaanden. De Chinese man die een levenslange gevangenisstraf uitzit, heeft een gezin vermoord. Onder de slachtoffers een meisje en zelfs een baby. Tja, dan verdien je niet echt levenslang. Daar was de moordpartij blijkbaar niet erg genoeg voor. Tijden veranderen. Steeds meer vriendjes van dit soort criminelen dragen tegenwoordig toga's.

Weg met Firefox!

Vorige week zat ik toevallig achter mijn pc'tje, toen ik rechtsonder een schermpje zag opdoemen. Het schreef mij, dat de Firefox browser bijgewerkt wordt. Een dag later begon het gedonder. Mijn browser was behoorlijk traag. Ik kon ergerlijk rustig volgen welke websites en programma's er allemaal aan te pas kwamen, voordat ik mijn krantje zag verschijnen. Heel anders dan in een kiosk, waar ik dat ding gewoon kant en klaar over de toonbank geschoven krijg. Mijn antivirusprogramma maakte overuren.
Hoe dan ook, het internet gebeuren was opeens erg traag. Maar niet als ik een andere browser gebruikte. Dus ik even bij Firefox aangeklopt. Het was blijkbaar een bekend probleem, want er waren allerlei hi ha help schermen volgepropt met informatie. Toen bleek dat ik zoveel zaken moest checken, heb ik Firefox maar van mijn pc gemieterd. Als ik ergens een hekel aan heb, is het dit soort 'verbeteringen'.  Vooral als ik bedenk dat ze bijna alles van mij weten. Bij sommige bedrijven kwam dat verschijnsel ook voor. Kreeg je opeens, onaangekondigd, een ander scherm voor je neus als je de pc had opgestart. Waardeloos!
Ik ben maar overgestapt op Google Chrome. Het is wel even wennen, maar het is vele malen sneller dan mijn Firefox. IE gebruik ik zelden. Die piept ook over van alles en nog wat. Met die browser kan ik niet eens bloggen. Stelletje gekken. Iedereen weet toch dat ik Blogger gebruik? Nou dan!

Lichaam en geest

Steeds meer ga ik merken dat er verwijdering ontstaat tussen mijn lichaam en mijn geest. Het gebeuren begint een beetje op een generatiekloof te lijken. Geestelijk ben ik ergens tussen de 30 en 40 jaar blijven steken. Misschien ben ik toen vastgelopen. Hoe dan ook, mijn lijf is wel in verjaring doorgegaan, dat gaat naar de 70. En dat is te merken. Tussen mijn oren ben ik nog steeds het haasje, maar fysiek ga ik richting de schildpad. Handig als ik straks in een scootmobiel beland.  Hoewel ik veel in beweging ben, heb ik snel last van spierpijntjes. Vooral in mijn schouders en armen. Ik heb daar al eerder over gehoord. Ik werd op jongere leeftijd al gewaarschuwd voor dit ouderdomsverschijnsel. 's Avonds ben ik er gewoon moe van. Ik val dan ook zo in slaap.
Ik werd eerder ook gewaarschuwd voor het feit dat de tijd sneller voorbij zal gaan dan ik dacht. Ook dat klopt dus. Ik ben me daar niet altijd van bewust, totdat iemand zegt dat ik iets ouderwets draag. Maar dat komt omdat in het label van mijn kledingstukken geen THT datum staat vermeld. Met zo'n datum zou de kledingindustrie nog veel omzet kunnen maken. Zo'n label geeft de vrouw immers een legitieme reden om weer te gaan shoppen. Sorry mannen!
Mijn ogen worden alsmaar beter. Ik merk het vooral als ik iets wil lezen. Dan zet ik mijn leesbril af. Hij dateert uit 2004 en heeft evenmin een THT datum. Ik merk ook dat mijn werktempo geleidelijk lager wordt. Maar dat komt waarschijnlijk ook, omdat het allemaal niet meer zo nodig hoeft. Als ik geen zin meer heb, dan kap ik ermee. Mooi hè? Maar ook dat draagt weer bij tot een aangenaam leventje. Zo lang dat lijf het maar blijft doen. Maar eens zal die kloof tussen lichaam en geest zo groot worden, dat we gaan scheiden. Tegen die tijd hoop ik een paar vleugels verdiend te hebben.

Geld verdiend aan zieken

tijd om chemie te gaan studeren?

Zouden de dames en heren politici weleens goed de kranten lezen? Ik bedoel : luisteren naar de mensen die hen gekozen hebben doen ze per definitie niet. Ze doen mij vaak aan wethouders denken. Die hebben dezelfde trekjes. Niet luisteren, sjoemelen / frauderen en als ze iets doen is het louter voor hunzelf dan voor de achterban. Zodat men later zal zeggen : "Dat was ooit een idee van die en die." Niet dat ik ooit weleens iemand zo'n opmerking op trotse toon dan wel met respect heb horen maken, want zo is het dan ook wel weer.
Ik las over de meevaller die de regering heeft vanwege de gezondheidszorg. Het gaat om een paar miljard euro. Tel dat bedrag eens op bij de winsten van de zorgverzekeraars en daarbij een x bedrag vanwege gerommel met declaraties en te dure medicijnen en zie hoe kwalen van een mens in hoge winsten omgezet kan worden. Het is eigenlijk om je dood te schamen. Nou ja, ook liever niet. Want daar zullen ze wel weer aan verdienen. Want de een zijn dood,.....
Ik ben wel content met de reorganisatie bij de Belastingdienst. Daar dacht ik al aan toen ik in de jaren 80(!) daar aan een douanesysteem werkte. Hopelijk worden er meer dan de genoemde 2.000 mensen ontslagen. En nu niet zeuren over werkloosheid, want met een ontslagen ambtenaar hoef je echt geen medelijden te hebben. Trouwens het blijft vestzak broekzak als het om uitkeren gaat. Jouw vestzak en mijn broekzak.

Minister Schultz : Typisch ambtelijk

De minister wil niets doen aan fietsers die met hun smartphone bezig zijn in plaats met het verkeer. Ze gebruikt daarvoor een typisch ambtelijke rotsmoes : er komt toch geen handhaving. Met andere woorden : "Mijn collega's doen toch hun werk niet." Ze beweert ook dat het nauwelijks te controleren is of een fietser zit te bellen. Die opmerking komt waarschijnlijk vanwege haar moederinstinct, want een kind ga je toch zeker niet straffen? Nee, mevrouw ziet meer in een campagne om het gedrag van de fietser te veranderen. Je weet wel : 'dat mag je niet meer doen hoor!' Hahaha! Daar gaan we weer! Ik heb zelf al een paar bijna aanrijdingen meegemaakt omdat een fietser met een smartphone bezig was. Ik maak ze vaak aan het schrikken omdat ze nauwelijks op- of omkijken
Ik heb er geen verstand van, maar... een fietser is toch zeker ook een bestuurder van een voertuig? Net als de overige die het wel verboden is om zo'n onding in de hand te hebben? Gaan we weer iets aparts verzinnen? Nee toch zeker! En moet er weer een nieuwe wet komen als mensen straks massaal op een eenwieler gaan rijden? Kom op zeg!
Zet die overgevoeligheid, luiheid en vooroordelen eens opzij en ga eens op een goede, efficiënte manier aan het werk, mevrouw tuttebol Schultz! Vrouwen aan de verkeerd top...grrrr!
In mijn jeugd mocht je wel met een telefoon op de fiets. Maar dat deed niemand. Want als het snoer op was, ging je op je gezicht. Da's pas leren.

Mezelf verwennen

Ja, soms doe ik dat. Al moet ik zeggen dat ik over het algemeen er een wat beschaamd gevoel aan overhoud. Het druist namelijk in tegen mijn geaardheid : ik ben nu eenmaal geen egoïst.
Na gedane noeste arbeid heb ik mezelf dus verwend met een kop choco en een dikke plak van een mokka cake. Gisteren kreeg ik die cake als blijk van dank voor mijn inzet. Nee, het is gelukkig niet zo dat mijn lichaamsomvang en/of gewicht geheel in verhouding is met mijn dienstbaarheid. Als dat het geval zou zijn geweest, dan kon ik al jaren geleden mijn stoel niet meer uitkomen en had ik wellicht aan een tv programma als Obese meegedaan dankzij een iemand met goede bedoelingen die ik dan later uit mijn leven zal bannen. Ik ben tot zo'n 5 jaar na mijn huwelijk vrij slank geweest. "Een vol gescheten palingvel", zei mijn vader ooit. Complimenteuzer ging het bij de Marine blijkbaar niet aan toe.
Ik mag dan kroketten erg lekker vinden, maar ik kan met gemak heel veel snackbars voorbijlopen terwijl ik trek heb. Een soort zelfkastijding. Mezelf even op de proef stellen. Net als in militaire dienst. Toen kwamen we de kazerne binnen marcheren na een zeer zware mars, om vervolgens via de achterpoort nog een paar kilometers erbij te plakken. Ai, ai, ai!
Ik let natuurlijk op gezond eten en lichaamsbeweging. Desondanks ben ik een kleine 10 kg te zwaar. Ik geloof niet in diëten, wel in een goede leefstijl. Ik ken mensen die zich een slag in de rondte eten en/of drinken met als excuus dat ze soms een halfuurtje aan sport doen. Zo van : ik heb net 200 calorieën verbrand, dus ik mag er wel weer 2.000 naar binnen werken. Ik denk dan maar : houd jezelf maar voor de gek.
Mezelf verwennen doe ik dus niet zo vaak. En zoals met veel dingen die ik niet zo vaak doe, geniet ik er des temeer van. En dus zit ik in de zon onder de overkapping lekker te genieten.

De weg kwijt

Vanmorgen werd ik met flink gemiauw door Tom in de huiskamer ontvangen. De brokkenbak van meneer Dakhaas was leeg. Met andere woorden : "Ik wil eten! Nu!"

En dus vulde ik de lege bak met zijn Aldi brokjes. Terwijl de bak zich vulde begon Tom met zijn grote grijpbek al een flinke hap uit de bak te nemen. Stuk ongeduld. Tom heeft de gewoonte zijn bek vervolgens naast de bak weer te legen en dan pas de brokjes te gaan eten. Hij maakt er een bende van. Heel apart, maar ja je moet maar zo denken : "Hij komt uit Zeewolde."
Niet veel later wandelden Fenna en ik door het bos. Het was hier en daar nog wat vochtig, maar daar zullen met name de eigenaren van de volkstuintjes geen probleem mee hebben. De grond is op veel plaatsen opengebarsten vanwege de droogte.
Op de weg terug reageert Fenna opeens op haar jachtinstinct. Als ik haar blik volg en goed kijk, zie ik een jonge koolmees in het gras langs de straatkant zitten. Hij fladdert wat als reactie op Fenna's interesse. Het arme beestje is blijkbaar de weg kwijt. Gelukkig zijn er weinig katten daar in de buurt. Ik hoorde geen gepiep van de ouders. Hopelijk vinden zij hem alsnog en niet de eksters.
Als we verder lopen en de weg oversteken naar de woonwijk toe, zie ik opeens die rode dakhaas weer. Dit keer zit Tom te loeren naar musjes die in een struik zitten te kwetteren. Is ie nou helemaal betoeterd?! Eerst mauwen om eten en zijn maag vol stampen met Aldi voer en nu op mussenjacht? Ik gaf hem figuurlijk een schop onder de kont en riep : "Naar huis jij!"
Als we even later weer in de woonkamer zijn beland, hoor ik het kattenluik klepperen. Tom sluipt naar binnen terwijl hij naar mij gluurt. Hij gaat in zijn mand liggen. Tot vanavond!

Time management

Ik weet nog goed, dat ik tegen mezelf zei : "Gewoon een keer 'nee' zeggen!" Mijn dienstbaarheid was vaak de oorzaak van tijdnood tijdens mijn loopbaan. Ik moest dus vaker 'nee' verkopen. Best wel lastig, vooral in de detachering. De klant was immers koning. Vaak ging mijn tijdnood hand in hand met de cultuur van een organisatie. Waar chaos heerste, kwam ik vaak in tijdnood. Maar ik leerde vrij snel daarmee om te gaan. Zo maakte ik een keer een lijstje met de vragen die een directeur mij had gesteld gedurende een ochtend. De beste man kwam om de haverklap even aan mijn bureau staan. Er stonden 11 vragen op in de geest van "Willem, kan je even ...?" Ik heb door hem een hekel gekregen aan het woord 'even'. En alles wat ie vroeg was met de hoogste prioriteit.
Toen hij voor de twaalfde keer mijn kantoortje binnenkwam met weer een verzoek, liet ik hem de lijst zien en vroeg hem : "Wat mag ik als eerste gaan doen?" Hij schrok zichtbaar van het feit, dat ik nog helemaal niets met zijn vragen gedaan had. Het lijstje miste zijn uitwerking niet. Meneer werd even stil, slikte een paar keer en wees toen twee aanvragen aan. "Die zijn het belangrijkst", zei hij. Nadien had ik minder last van hem.
Ik liet wel meer opdrachtgevers keuzes maken uit dat soort lijstjes.  Al was het alleen maar om hen te confronteren met hun chaotische werkwijze. Als het aan de top chaotisch is, probeer dan zelf maar eens op de werkvloer georganiseerd te werken.
Het lukte me niet altijd om zo de dag door te komen. Ik heb ook in omgevingen gezeten waar een ware vergadercultuur heerste. De vergadermomenten kwamen als poepen opzetten. Ik zei dan dat ik een andere, dringender afspraak had. Met mezelf dus. Want ik had me snel voorgenomen niet aan dat gedoe mee te doen. Dat werd me niet altijd in dank afgenomen. Maar wie goed oplet weet, dat veel vergaderingen totaal geen enkele nut hebben : sterke koffie met slap geklets.
Goed omgaan met spaarzame tijd vereist ook goed georganiseerd werken. Eerst dit en als dat klaar is, dan pas dat. Er zijn meer dan genoeg onderbrekingen. Probeer daar tussendoor maar eens je normale werkzaamheden te doen. Helemaal als je ingehuurd bent.
Mijn agenda kende vaak maximaal drie afspraken die elk een uur mochten duren. De rest was voor mijn dagelijkse beslommeringen. Die moesten immers op tijd af zijn. Want ondanks al die onderbrekingen en onzinnige dingen rees telkens weer de vraag : "Ben je klaar met je werk?"

Willem in de wildernis

daar komt weer een bui

Afgelopen week werd mij gevraagd of ik wilde helpen met het in orde maken van een tuintje. Ik hielp meneer een keer spontaan toen hij wat zware spullen in zijn auto wilde laden. En ach, waarom niet? Wat koffieleuten en kletsen erbij en weer een nieuwe kennis.
Ik was er al vanuit gegaan, dat ik een soort wildernis zou aantreffen. Waarom? Het is mij opgevallen dat veel mensen van het Afrikaanse continent weinig tot niets doen aan hun tuin. Ze gooien er zelfs niet eens een paar kuub zand in om dat thuisgevoel te krijgen. Om die reden heb ik nooit begrepen waarom vluchtelingen zo'n eengezinswoning krijgen. Sommigen runnen zelfs een eenpersoons huishouden in zo'n groot huis. Ik zou ze in de regel een flatje aanbieden.
Maar goed, het was dus een soort wildernis inclusief olifantsgras. Aan de andere kant toch ook wel weer positief dat zo'n iemand de tuin wil opknappen.
Meneer had keurig een maaimachine geregeld. Maar dat ding had geen enkele nut gezien de hoogte van het gras. Gelukkig had hij ook een grastrimmer in de schuur staan. En zelfs nog meer tuingereedschap! Ik ben eerst begonnen met de grastrimmer. Het meeste was er na 2,5 uur af. Toen begon het te regenen. Ik ben direct gestopt, want de combinatie van water en elektriciteit vind ik een levensgevaarlijke.
Het platliggend gras heeft nu wat tijd nodig om weer boven het maaiveld uit te laten komen, zodat die met de gewone grasmaaier nogmaals een kopje kleiner gemaakt kan worden.
Ik zag dat de tuin van zijn buren er ook zo verpauperd bij lag. Zonde! En niet alleen dat. De tuin weer daarnaast zag er keurig uit. Maar die mensen zullen ongetwijfeld last hebben van onkruid, dat gezaaid wordt door hun buren. Zo gaat dat. Maar maak dat een woningbouwvereniging eens wijs. Die moet dat soort toestanden eigenlijk zien te voorkomen. Als huurder de verplichting opleggen de boel gewoon netjes te houden, lijkt me niet zo moeilijk.
We hebben dus een deel van de klus gedaan en gezellig met elkaar gesproken. Nu de rest nog.

Vechten en winnen

mijn broertje

Ik heb heel lang met een enorm schuldgevoel rondgesjouwd. Een nare en toch ook wonderlijke situatie. Ik kon er toch niets aan doen, dat hij kanker kreeg? Vanwaar dan dat schuldgevoel? Telkens als ik wat afstand nam en de kwestie rationeel bekeek, begreep ik niet waar dat gevoel vandaan kon komen.
Als ouder broertje (we scheelden slechts een jaar, hoor) moest ik hem vaak in de gaten houden. Mijn broertje was nogal een losbol, die al op jonge leeftijd graag gedurfde zaken ondernam. Ik herinner me onze wandelingen naar en van de kleuterschool. Hand in hand langs de Hoofdstraat, met het aantrekkelijke water bij het bruggetje en bij de pastorie van de Gereformeerde kerk, aan de overkant van de straat. Later naar de Kastanjelaan en als we buiten speelden of gingen vissen. "Let je op je broertje?", zei mijn moeder steevast als we op pad gingen. En dat deed ik, alsof het een bijzondere opdracht betrof.
Ik voelde me toen al verantwoordelijk voor hem en moest ervoor zorgen dat we weer veilig thuis kwamen. Ik vond zijn ideeën trouwens ook vaak aantrekkelijk en ging er geregeld in mee.  Maar ja, ik moest op hem passen en was verantwoordelijk voor hem. En vooral : samen weer veilig thuiskomen. Soms leidde zijn gedrag tot een vechtpartij. Ik moest hem toch verdedigen? Zijn bewondering voor mij na een zwaar bevochten overwinning (mijn tegenstanders waren vaak groter dan ik), gaf me een trots gevoel.
Jaren later kwam die laatste vechtpartij. Een maanden lange worsteling met een duivel die kanker heet. In die zwarte periode herleefden we onze jeugd. Ik hield zijn hand weer vast. Letterlijk en figuurlijk. Het gevecht tegen de kanker hebben hij en ik verloren. Op een zwarte dag glipte mijn broertje uit mijn vingers. Voorgoed. Na al die jaren dat we samen thuis kwamen, kwam ik dit keer alleen thuis. Ik moest ruim 40 jaar later voor het eerst mijn moeder vertellen, dat ik mijn broertje was kwijt geraakt.
Ik heb er jaren lang mee geworsteld. Jaren door een miezerige regen van nare gevoelens gezwoegd. Vaak leek het alsof ik het gevecht ging winnen, maar dan bleek het een gevechtspauze te zijn. Pauzes die gelukkig wel steeds langer zijn geworden in worstelingen van kortere duur. Ik ben ervan overtuigd dat er een dag zal komen, waarop mijn broertje weer trots op me zal zijn. Dan zal ik weer een gevecht gewonnen hebben.

Onze overkapping

We noemen de overkapping voor het gemak vaak 'afdak'. Hij is vrij simpel opgebouwd tegen de achtergevel. De kap is 5,50 meter breed en 2,40 meter diep. Ik heb gewoon tuinhout gebruikt voor zowel de drie staanders (7x7) als de regels (7x5) voor het dakbeschot. Ik heb bij de bevestiging tegen de achtergevel rekening gehouden met de overhangende regengoot van de woning. De beide balken liggen op drie stalen hoeksteunen, die ik op de buitenmuur heb geschroefd. Aan beide uiteinden en in het midden, waar de beide balken bij elkaar komen.
De regels heb ik met metalen regeldragers aan elkaar bevestigd. Dus ik heb geen lastige verbindingen hoeven maken. Omdat we bij zeer zonnig weer het doorzichtige dak wilden kunnen afdekken met doek, heb ik op de balken aan de gevelkant een peesrail gemonteerd. Daar rijgen we de voormalige luifel van een voortent doorheen als de zon te vrolijk schijnt. Want onder het afdak is het vrij snel warm; de achterkant van het huis staat namelijk op het zuiden.
Op het dak ligt een rol golfplaat van 5,50 x 2,50 meter. Liever één hele plaat dan allemaal losse. Maar het gaf wel wat meer werk. De plaat moest eerst helemaal uitgerold en mooi haaks gelegd worden, alvorens hij vastgeschroefd kon worden. Voor het vastschroeven heb ik op het afdak een houten plaat gelegd die als werkeiland fungeerde. Voor alle zekerheid heb ik het dak eerst met provisorisch gemaakte stempels ondersteund.
Om een windvrij en droog geheel te maken, hebben we een paar zijwanden van een partytent gebruikt. Sonja heeft ze op maat gemaakt. De zijkanten van het afdak kunnen afgedekt worden met twee stukken doek : een groot vierkant en een kleiner driehoekig (bovenkant). Ze zijn met tentelastiek vastgezet. Ook die doeken kunnen eenvoudig verwijderd en eventueel gewassen worden.
Tot slot heb ik  links voor een plexiglas plaat gemonteerd, zodat wind en regen geen vrij spel meer hebben. Voorheen werd de steigerhouten bank daar kletsnat. Ook de plexiglasplaat kan eenvoudig verwijderd worden. Voor als het te warm wordt. Als laatste bezigheid heb ik een regengoot opgehangen, zodat het hemelwater niet meer op de klinkers klettert, maar buiten de tuin geloosd wordt op zo'n 5 meter verwijderd van een rioolput. Al met al is het een vrij lichte constructie geworden, die desondanks menige rukwind en storm heeft doorstaan.

In een neerwaartse spiraal

Ik kan nou niet bepaald zeggen, dat het met de afgelopen decennia beter op geworden is. Eerder gaan we achter- dan vooruit. Ik blijf erbij dat veel te maken heeft met het onderwijs en het feit dat ook vrouwen, en dan bedoel ik met name moeders, zijn gaan werken. De zorg en opvoeding van kinderen is zodoende ook alsmaar losser geworden; met alle gevolgen van dien.

Door de invoering van de Mammoetwet en verdergaande versimpeling van het onderwijs, is iedereen in staat een academische opleiding te volgen. Maar ik moet afgestudeerden geen 'moeilijke' vragen stellen, die met hun deskundigheid en/of vakbekwaamheid te maken hebben. Zelfs bij de ABN AMRO weet niemand hoe boeterente berekend wordt. Maar ze vallen hun klanten wel lastig met veel te hoge rekeningen. Door gebrek aan kennis en vaardigheden is menig bedrijf het pad van liegen en bedriegen gaan betreden. Ik noem het oplichting, maar de nieuwe generatie werkenden noemen het 'commercieel'. 

Bij menige kassa gaat het ook mis. Hoofdrekenen is niet meer. Het is net als bij de tv-presentatoren : doen wat op een schermpje staat. Papegaaien dus. Net als in call centers. Zodra iets in die voorgekauwde teksten veranderd wordt, breekt paniek uit. Dus hoor je mij niet meer bij een kassa zeggen : "Zal ik er 1,10 euro bij doen?" Dus geen briefje van vijf retour maar veel losse muntstukken. Want zo staat dat immers op het schermpje van de kassa.

Bij de post, inclusief e-mail, zie ik geregeld correspondentie van bedrijven. De aanhef is vaak Geachte heer Van O. Heel netjes, zoals het hoort. Ik ben immers een onbekende voor de opsteller. Maar dan gaat menige brief verder met 'jij'en jou' met een quasi populaire toonzetting.  Dat komt mij niet alleen inconsequent, maar ook irritant onbeleefd over. Mijn reactie is steevast : "Opzouten! Weg die brief." Ik bedoel, ik ben je vriendje niet.

Wat de correspondentie betreft, drie vragen in een brief beantwoorden is tegenwoordig al erg lastig vanwege gebrek aan kennis. Vaak krijg ik een antwoord terug, waarin geen enkele vraag van mij beantwoord is. Of maar één van de drie. Knullig. Over stijl- en taalfouten heb ik het maar niet meer. Laatst hoorde ik iemand op de tv zeggen dat het hem verbaast, dat veel mensen hun IBAN en BIC banknummer niet uit het hoofd kennen. Zielig als je zo denkt.
En tot slot vraagt de huisarts mij : "Wat denkt u zelf dat u mankeert?" Dus die man is ook niet meer zo deskundig.

Van fietskar naar hondenkar -3-

Vandaag hebben we de hondenkar zo goed als afgemaakt. Gisteren hebben we na enig brainstormen wat materiaal gekocht, om de kar af te bouwen. Het ging erom dat Fenna niet zomaar uit de kar kon springen en dat ze niet met haar poten tussen de spaken zou kunnen komen. De onderkant heb ik met restanten van kunststof dakplaten afgewerkt. Voor de voorzijde en bovenkant hebben we een soort lattenbodempje (of touwladdertje, zo je wilt) van grijs pvc buis gemaakt. Dat is over de kar heen gespannen. Hij kan er ook weer gemakkelijk vanaf.
In geval van regen kan er een kap overheen. Het fijne is, is dat de kap kant en klaar is. De doorzichtige regenkap is van de wandelwagen van onze Emma. Die kap is nu dus multi-inzetbaar. We hebben ook een matrasje / ligkussen dat precies in de kar past. Tijdens de afwerking lag Fenna in de zon te slapen. Toen de klus geklaard was, kwam ze even kijken en snuffelen. Ze zal hem wel goedgekeurd hebben, want ze begon niet spontaan te janken en/of te loeien. Natuurlijk is de kar ook inzetbaar voor het vervoer van andere dingen, zoals boodschappen.
Zo zie je maar weer. Waar een afgedankte fietskar al niet handig voor is.

In een zijspan

Tegen de tijd dat ik last van evenwichtsstoornissen krijg en niet meer op een tweewieler kan stappen zonder spontaan om te vallen, stap ik over op een zijspan. Ik heb een keer in het bakkie van een MZ gezeten. Dat was best wel kikken zeg. Een heel vreemde gewaarwording trouwens. Ik had min of meer het zelfde beeld van de weg, alleen vanuit een aanzienlijk lagere positie. En dan het feit dat ik niet stuurde of gas gaf, maar niets doe! Nou ja, alleen in de bochten wat naar links of rechts hangen. In het Nat. Militair Museum zag ik mijn toekomstig zijspan. Met dat ding durf ik best de weg op. Wat zeg ik? Met dat ding krijg je mij bijna niet meer van de weg af. Ik hoef me helemaal geen zorgen meer te maken over al die verkeershufters. In tegendeel : Ik wil ze heel graag tegenkomen! Zo'n oud zijspan is eigenlijk best erg goed toegerust voor deze tijd. Zijn bedenkers hadden tenminste visie.

Bij C&A

Hier in het deurp is ook een C&A vestiging. Ik ben daar nog niet eerder geweest, maar vanmiddag was het zover. Van buitenaf lijkt de winkel klein, dus ik dacht telkens als ik daar langsliep : "Voor die anderhalve jurk ga ik niet naar binnen." Maar vanmiddag, het was tamelijk fris en binnen hopelijk warmer, stapte ik toch maar het filiaal binnen. De ruimte was inderdaad beperkt en zo ook de collectie. Toen ik op de herenafdeling even naar wat t shirts stond te kijken, kwam een oude baas naast me staan. Hij begon ook wat shirts te bekijken en deed dat nogal wat onbesuisd. Ik dacht : "Hé ouwe, ben je hier niet verkeerd?" Maar opeens besefte ik dat hij wellicht een leeftijdgenoot van me zou kunnen zijn. Maar toen ik meneer nogmaals goed bekeek, dacht ik : "Nee, hij is ouder." Hij had een doorleefde kop en die krijg je alleen vanwege de oorlog. Of hij was een van de exen van Patty Brard. Meneer werd ook wat vervelend. Hij drukte mij bijna opzij om de modern bedrukte t-shirts te bekijken. Ik keek hem aan en dacht :  "Moet jij niet bij die saaie effen grauw-witte overhemden zijn? Of bij die poloshirts met die horizontale strepen, die je buik vijf keer zo dik maken? En kijk anders eens bij de witte sokken en verkeerde korte broeken, man!"
Hij keek mij ook even aan en dacht op zijn beurt wellicht : "Jij staat hier wel te kijken, maar volgens mij heb je het koud en geen cent om je bruine kont te krabben." Ach ja, sommige mensen kijken dwars door me heen. Het zij zo.
In zijn gezicht zag ik een paar pikzwarte punten zitten. Ik kreeg gelijk de kriebels. De pukkel-uitknijp-kriebels. Mijn ongemakkelijk gevoel maakte plaats voor een soort honger. Ik stopte snel mijn handen diep in mijn zakken, haalde nog dieper adem en ging maar weer vlug de kleine C&A uit en de koude wind in. Brrr!

Ik moet alcohol!!

Het is tegenwoordig zo, dat je geen leuk feestje kan hebben zonder alcohol en-of drugs. De moderne mens schijnt zo gestrest en geestelijk murw geslagen te zijn, dat alleen alcohol en/of drugs hen een beetje kan opvrolijken. Na zo'n feestje zijn ze wel een paar dagen helemaal niets waard, maar dat schijnt nog steeds op te wegen tegen het genoten plezier. Maar het kan evengoed zo zijn, dat ze zich weinig tot niets herinneren van zo'n feest.

als je nog nuchter bent al opdoen aub

De drang naar alcohol en drugs gaat zelfs zo ver, dat tieners eisen dat ze tijdens een schoolreis op dat gebied alle vrijheid willen hebben. Zo'n reisje kent vaak een aantal spelregels, bedoeld voor de veiligheid van de tieners. Ze maken ook de taak van de begeleidende docenten wat gemakkelijker. Ze zijn immers als toezichthouders verantwoordelijk.
En toch staan er dan drammerige tieners te jammeren, want ze willen hoe dan ook aan de alcohol. Op zich al erg genoeg. Maar het wordt nog erger als hun ouders zich melden op school. "Mijn dochter is al 18 en dus beslist zij zelf of ze wel of geen alcohol drink!", stelt zo'n (dronken?) ouder.
Overal zijn regeltjes. Maar blijkbaar gaan die voor dat soort ouders en kinderen niet meer op. Ze zullen zich ook niet aan de maximum snelheden houden, want ook dat bepalen ze zelf. Ook daar zijn ze oud en wijs genoeg voor. Ze roken vast ook op plekken waar het verboden is, want ze bepalen dat toch ook zelf? In het openbaar nuttigen van alcohol zal dan ook geen punt zijn. Ze zijn immers al 18 en bepalen dat zelf. Het zal mij niets verbazen als het vooral om MBO'ers en hun ouders gaat. Sorry, maar die ervaringen heb ik geregeld aan den lijve ondervonden.

Geintje of vandalisme?

geintje...

Tegenwoordig wordt vaak op een geheel andere wijze grapjes uitgehaald. Ik trok weleens aan de bel, tegenwoordig moet er iets vernield worden. Als geintje. Een band leeg laten lopen, kan leuk zijn. Maar is niet leuk als het ventiel meegenomen of weggegooid wordt. Of een gestalde fiets omgooien terwijl het voorwiel in een beugel staat.
De humor van de hedendaagse jeugd ziet er anders uit. Hij is vaak grover, gaat vaak via de digitale weg en neigt naar vandalisme, belediging en zelfs tot onnodig in gevaar brengen van levens.
Als kind hoefde ik thuis echt niet te vertellen dat ik ergens anders iets kapot had gemaakt. Daarbij was het zo, dat we ervan doordrongen waren dat mensen hard werkten om iets te kunnen kopen. Met dat besef vond ik het niet correct om andermans spullen te vernielen.
Jongere volwassenen kijken daar anders tegenaan. Als er iets vernield is, hoor ik ze vaak zeggen : "Ben jij nooit jong geweest?" Ja dus, maar ik gooide niet ergens voor de lol ruiten in. Ik stak ook geen vuilcontainer of voordeur in brand voor de lol en ik vernielde ook geen fietsen en/of trapte ook geen spiegels van auto's. Het (koperen) belletje trekken werd (elektrische) belletje lellen en is nu ordinaire vandalisme geworden. Jammer.

Een oude Matchless

Legergroene nostalgie

In het Nationaal Militair Museum zag ik vlak bij de entree een rijtje motoren staan. Mijn oog viel direct op de legergroene Matchless. Ik had de 350 cc eenpitter in de jaren 60 vaak zien staan bij de firma Van der Meij in Leiden. Als ik het me nog goed herinner, hing er prijskaartje aan van 350 gulden. Een piek per cc dus. In die tijd een voor mij gigantisch bedrag.
De voormalige legermotoren stonden tegenover de winkel op een rijtje opgesteld in een soort schuur. Er stond ook een Triumph tussen, die ik nog herkende als vehikel van de koeriers. In mijn klas zat een jongen, die zo'n Matchless had gekocht. Ik was natuurlijk stinkend jaloers, maar toch ook wel vastberaden : eens zal ook ik motor rijden! Een Matchless is het niet geworden. Ook geen andere gebruikte motor. Het werd een nieuwe, een Benelli 125 Super Sport (krachtei).