Iron Man bouwt af

Tijdens onze vakantie raakte ik in gesprek met een sportieve Duitser. De man had een Aziatisch uiterlijk, maar wist niets van sambal oelek, tjampoeren, trassi en/of andere Indische kreten. Maakt niet uit, want hij had een zeer mooie en vooral dure racefiets onder de luifel staan. En over die fiets begon ik het gesprekje. Meneer droeg een t shirt met een opdruk van Iron Man. Een voor mij bekend fenomeen; de roemruchte triatlon van Hawaï. Die houdt in : een kleine 4 km zwemmen, ruim 180 km fietsen en een marathonafstand lopen. Hij vertelde mij dat hij zijn sportloopbaan aan het afbouwen is. Hij heeft aan menige triatlon meegedaan. Toen ik Almere noemde vertelde hij, dat hij twee had deelgenomen aan die triatlon en wel in de jaren 90. Hij is nu aan het afbouwen, want aan wedstrijden meedoen is een eind gekomen. Vanwege zijn leeftijd heeft ie een aantal keren getracht om iets te organiseren voor leeftijdgenoten. Maar telkens liep het uit op een teleurstelling en bleven de deelnemers weg. Vanwege gezondheidsredenen. Meneer zelf is 72 jaar(!), is rond zijn 20 ste begonnen met hardlopen, fietsen en zwemmen (triatlon bestond officieel toen nog niet) en traint nog dagelijks (lopen, zwemmen en fietsen). Hij realiseert zich dat hij erg gelukkig mag zijn dat hij dit nog kan doen. Veel leeftijdgenoten zijn vaak al veel eerder opgebrand en volledig gestopt. Na augustus stapt hij definitief uit het wedstrijdcircuit. Dan rest nog afbouwen en recreatief sporten. Petje af voor dit heerschap.

Fenna anders

Vanmorgen zag ik opeens een heel andere Fenna. We wandelden door het bos. Fenna was los van de riem, want dat is daar toegestaan. We kregen vrij snel gezelschap van een bekende met twee honden. Hij had een logee in de vorm van een herdershond en zijn eigen hond. een sharpei. Fenna kent de sharpei, want ze komen elkaar vaak tegen. De loge had ze een dag eerder ontmoet, maar toen zat er een hek tussen die twee. Alles verliep heel gewoon. Even wat gesnuffel en dan ieder zijns weegs. Opeens dook een jonge vrouw op met een wit, aangelijnd hondje. Geen van de drie honden besteedde aandacht aan het witte beestje. Maar opeens schiet Fenna richting het hondje met duidelijk aanvallende houding. De vrouw reageert bijna instinctief. Ze trekt haar hondje met een ruk omhoog in haar armen. Alsof het een jojo betrof. Fenna stopte niet en sprong tegen de vrouw op. Ik greep haar, Fenna dus, in de nekvel en deed haar aan de lijn. Ik bood direct mijn excuses aan voor Fenna;s niet eerder vertoonde gedrag. De vrouw bleef rustig. Ze zei dat haar hond misschien die reactie zelf had uitgelokt. Het was eerder deze week gebeten door een hond. Sindsdien gedraagt ze zich anders, vooral angstig. "Ik denk dat uw hond daarop reageerde", besloot ze. Ze wenste ons nog een prettige dag toe en vervolgde haar wandeling. Ondanks haar voor mij positieve reactie bleef ik me verbazen over Fenna's gedrag. Zo zie je maar weer. Er zijn altijd weer momenten waarop je hond je verrast.

Over heg en steg

Vanmorgen zijn Sonja en ik het pleintje opgegaan. Er groeide her en der veel onkruid en de hegjes waren nogal hoog geworden. Werk aan den winkel!
Ik heb eerst de heggenschaar gepakt en ben selectief aan de slag gegaan. Daar waar het erg hoog was geworden, ging de schaar in. Terwijl ik de boel kort snoeide, ruimde Sonja het snoeiafval op. Daarna was het onkruid aan de beurt. In mijn optiek bestaat onkruid niet. Men heeft ooit in de natuur een selectie aangebracht tussen wat men mooi en/of leuk vindt en wat niet. Jammer, want ook tussen het onkruid bevinden zich mooie planten en bloemen.
Hier groeide het ongewenste groen vooral tussen de tegels. Dus dat was plukken en trekken geblazen. In de meeste gevallen met succes. Af en toe moest het mes en/of de schraper ingezet worden. We zagen relatief veel mierennesten. Halverwege de ochtend werden wij beiden getrakteerd op koffie met koek door een andere bewoner. Vandaag worden ook de gft-containers geleegd, dus de boel is gelijk helemaal opgeruimd. De eerste slag is gemaakt. De mensen kunnen elkaar weer zien. We willen binnenkort de boel verfijnen, zodat alles er weer mooi bijstaat. We steken er niet te veel energie in, want nog dit jaar worden de plantenbakken opnieuw ingericht. Wat me opviel toen ik door een van de steegjes tussen de woningen liep, was de hoeveelheid kattenpoep. Gewoon op de bestrating! Wat een viezigheid!

Ook gij Telfort?

Omdat ik pas na lange tijd weer eens mijn (gekregen) smartphone (normaliter for stupid people) aanzette, hoorde ik dat ik mijn beltegoed moest opwaarderen. Ik had nog genoeg hoor, maar die was door Telfort geblokkeerd, totdat ik weer bij zou storten. Dan zou ik het restant weer terugkrijgen. En anders? Was ik dat geld blijkbaar gewoon kwijt. Stelletje boeven!
Vanmiddag ging ik naar de super om een opwaardeerbon te kopen. Ik stond nauwelijks bij de onbemande infobalie toen door de speaker een stem klonk : "Stephanie, naar de info balie. Stephanie, naar de info balie." Zo'n haast had ik niet, maar toch een leuke attente reactie. Stephanie groette mij vriendelijk en hielp mij aan een opwaardeerbon. Mijn telefoon start op met een scherm van T- mobile, maar heeft een Telfort prepaid kaart. Duidelijk?
Toen ik betaald had vroeg Stephanie mij : "Wilt u de bon mee, meneer?" Ik keek haar een beetje ondeugend aan en fronste mijn wenkbrauwen. Ze schoot in de lach en zei : "Natuurlijk! Wat dom. Daar staat immers de opwaardeercode op!"
Thuis pakte ik de bon om het beltegoed mijn smartphone nog meer op te waarderen, Al lezend zie ik een stukje taalgebruik, waar mijn broek normaliter van zou afzakken. Ik heb de broekriem al een aantal jaar geleden flink moeten aanhalen vanwege de crisis, mijn woekerpolissen en deze regering. Dus bleef ie ook nu nog om mijn lijf hangen. Dat scheelde dan weer.
Op de bon heeft Telfort wat tekst staan. En zoals ik al eerder beschreef, ook hier het 'u /uw' en 'jij' door elkaar gebruikt. Erg storend (ik ben geen vriendje van hen) en inconsequent. Dat niet alleen. Telfort vraagt mij : "Heeft jij vragen? Zo ja, dan mag ik hen voor 50 cent per gesprek bellen. Nou, ik heeft dus geen vragen, Telfort. Ook niet over kwaliteit, visitekaartje, ABN, werving van personeel enz..

Alles verandert

een half wit...

Schreef ik onlangs over de maatschappelijke veranderingen, ook dieren gedragen zich anders vergeleken met zo'n 50 jaar geleden. Neem nou katten, de dakhazen. Er was een tijd dat die beesten als zindelijk werden betiteld. Ze begroeven hun behoefte en over overlast hoorde ik weinig. Tegenwoordig poepen ze gewoon op de klinkers en tegels en sproeien overal tegenaan. Zelfs de kattige dames sproeien er tegenwoordig lustig op los. Feminisme onder de katachtigen? Ze begraven hun shit tegenwoordig dus ook niet meer. Als ik zo'n beest passeer, zet ie een grote bek op : "Miaaauw!!" Als kind mauwden alleen volwassen mensen tegen mij. Geen katten. Die gingen er vandoor. Zelfs voor Fenna gaan ze niet meer opzij.
Tom, onze kater, gedraagt zich ook zo. Na zijn nachtelijke escapades komt meneer 's morgens mauwend binnen en gaat voor zijn lege bak zitten. Vervolgens trekt ie me daar een kop die snauwt : "Hé jij daar, gooi die bak als de sodemieter vol. En anders...!!!" Maar dan heeft Tom een verkeerde aan deze ouderwets opgevoede huisvader. Ik ga pontificaal voor hem staan en zeg dan op zachte, doch dreigende toon : "En anders wat, rooie?!" Tja, dan bindt ie gelijk weer in. Dan gaat vlug quasi ontspannen op z'n krent zitten en kijkt mij met een wat schuldige blik aan die zegt : "Eh....en anders moet ik een paar dagen honger lijden." En zo is het maar net.

als god in Frankrijk, maar dan in Dronten

Die katachtigen hangen tegenwoordig overal rond. Ik zie om me heen mensen uit angst bordjes met eten buiten klaarzetten. En dozen om in te slapen. Ja, uit angst! Ze terroriseren de buurt met hun poep- en piesgedrag en hun agressieve miauwen. Ze zitten ook vaak op de containers. Probeer dan maar eens zo'n bak te openen. Dan gaan de oren naar achteren en beginnen ze te blazen. Een vogel vangen is er ook niet meer bij. Ten eerste zijn ze daar te lui en te vadsig voor. En ten tweede : wat wil je als je alles in de schoot geworpen krijgt? Ze gedragen zich steeds meer als bepaalde immigranten. Maar ja, ook dat is onze eigen schuld.

Fietsen in Duitsland

Het was de eerste keer dat we in ons buurland hebben gefietst. En met plezier! Over het algemeen is sprake van goede fietsroutes. De bewegwijzering is wat ons betreft ook in orde. Hebben we hier in ons land het knooppuntensysteem, in Duitsland gebruikt men het honingraatsysteem. Een systeem dat net als hier leidt tot het volgen van routenummers.
Op de routes zijn vaak rustplekken in de vorm van banken aangetroffen. Er zijn ook schuilhutten en zelfs een waar een bbq tafel aanwezig was. Wat we wel misten was de horeca. We passeerden geregeld boerderijen, maar niet een had een zitje of terrasje voor passerende fietsers. Al was het maar voor een kop koffie of frisdrankje met Kuchen. Misschien is dat in Duitsland niet toegestaan of is men minder zakelijk? In de Achterhoek kwamen we die voorzieningen erg veel tegen. Ook elders in het land pikken mensen die langs de route wonen een graantje mee.
We passeerden soms dorpjes, maar dan was het de middagrust (van 13.00 tot 15.00 uur) die ons parten speelden. Overigens : die rust moeten ze gewoon handhaven. Een goede zaak. Het betekende dus wel dat we na die ervaring zelf proviand en drinken meenamen.
We hebben ondervonden dat, wanneer je van zo'n route afwijkt, het erg lastig is om die weer terug te vinden. Ondanks de gedetailleerde fietskaart die we bij ons hadden. Een doorsteek maken, om een erg lange route wat in te korten, deden we dus niet meer. Ook als je over de reguliere fietspaden rijdt (bijv. langs secondaire wegen) is het lastig om een landelijke toeristische fietsroute te vinden. Toch zijn dit geen bezwaren die ons deden besluiten om niet meer in Duitsland te gaan fietsen. In tegendeel : het smaakte naar veel meer!

Kampeerspullen de deur uit

voor in de voortent

De caravan is 'kaal' verkocht. Restte ons nog ons te ontdoen van de voortent, uitbouw en luifel en een geheel opklapbare, stevige kampeer-keukentafel. En uiteraard allerlei kleine accessoires en rommel. We hebben de spullen op een advertentiesite gezet en zijn binnen een uur overspoeld met reacties. Van geïnteresseerden en (uiteraard) grappenmakers of gefrustreerde mensen zo je wilt. Net als met de caravan zijn ook deze spullen binnen een paar dagen verkocht.
Het is nog volop vakantie en we hebben hier een flinke storm gehad. Beide speelden een belangrijke rol in de snelheid waarmee de boel verkocht is. De verkoop leidde ook tot verrassende ontmoetingen. De Friese koper van de caravan kwam uit het onderwijs en was voor zichzelf begonnen als caravanhandelaar. Hij had nogal slechte ervaringen met immigranten. De voortent met luifel is verkocht aan iemand uit Ter Aar, die heel bekend is met de omgeving van Leiden en Zoeterwoude! Dat leidde tot leuke verhalen over en weer. Voor haar was het weliswaar anderhalf uur rijden, maar de wereld bleef toch weer klein.

Vals geld!

Een week of wat geleden las ik een artikeltje over iemand die een smartphone had verkocht. De koper betaalde haar met briefjes van 50,  die achteraf vals bleken te zijn. Gelukkig was het kenteken van de auto van de koper genoteerd.
Het is als particuliere verkoper lastig om biljetten te controleren. Tenzij je zo'n apparaatje koopt om de biljetten te controleren. Ik geef er de voorkeur aan, dat transacties waar grotere bedragen mee gemoeid zijn in of bij de bank worden gedaan. Daar kunnen de biljetten met de stortingsautomaat direct gecontroleerd en/of op je rekening gezet worden. Pas dan gaat de verkoop verder. Of niet.
Onlangs liet ik iemand bij de bank pinnen, zodat ik echte biljetten kreeg. Hoewel, tegenwoordig zijn banken tegenwoordig ook louche instellingen.
De keren dat ik per bankoverschrijving liet betalen, hanteerde ik een ontvangsttermijn. Er zijn verhalen over het terug laten boeken van betaling nadat de goederen opgehaald zijn. Het blijft opletten en afgaan op het gevoel.

Sorry!

Nee, niet vergeten. Gewoon druk, druk, druk.

Reactie op "Daar gaat ie weer", 26 juni j.l.:

Citaat: ,,Bij ons gaat er ook wel eens iets verkeerd en dan is een 'sorry!' heel normaal".

Pang!, .... rommeldebom..... klonk het op het dak van onze caravan. Om je rot te schrikken zeg!, als je eindelijk bijna in slaap bent, maar ik hoorde vanuit het donkere bos van niemand een ,,sorry". Het kon geen golfbal zijn geweest want daarvoor ligt zo'n baan te ver bij ons vandaan maar dan nog; s’ nachts wordt daar immers niet gespeeld? Op een ochtend schrok ik wakker van een ander vreemd geluid. Er denderde! iets of iemand over het dak van de caravan. Nou ja, ..... denderen?, bij wijze van spreken dan. Waarschijnlijk een huppelende eekhoorn die onze caravan gebruikte als springplank naar de volgende boom. Het beestje had door het ventilatierooster nog even ,,sorry" kunnen roepen maar nee hoor; het had haast! en ging er snel vandoor. Een andere keer schrokken we ons midden in de nacht te pletter van een enorme knal vanuit het bos naast de camping. Waarschijnlijk werd die veroorzaakt door een jager die b.v. een wild zwijn had afgeknald maar toch; het jachtseizoen is nu toch gesloten? Wilde zwijnen vallen overigens onder de beschermde diersoorten en mogen alleen worden afgeschoten als ze overlast en schade veroorzaken. Of, ....... het was een stel 'stoere knapen' dat na het kroegbezoek op weg naar huis nog even lol wilde trappen en met een vuurwerkbom het hele dorp de stuipen op het lijf joeg. Hoe dan ook; geen ,,sorry" van de jager of van de rotjongens; voor het zwijn of voor ons. Drie van onze kleinkinderen gingen, na een fijne dag bij opa en oma op de camping, weer naar huis en kregen eerst nog een lekker ijsje. Maar deze drie hebben de gewoonte dat ze elkaars ijsje even mogen proeven, omdat ze meestal

verschillend kiezen, en dat verloopt niet altijd even goed. Deze keer had de kleine meid een bolletje ijs in zo’n puntig hoorntje en grote broer was aan de beurt voor een proef-likje van haar ijsje. Zijn tong naderde het ijsje maar kleine meid zag de bui al hangen en hield het hoorntje stevig vast. Té stevig, want grote broer zette flink aan en "KRAK!!" zei het hoorntje. Kleine meid schreeuwde moord en brand, en .... brullen!!! dat ze deed. Ze was niet te bedaren en opa, prikkelbaar na de vermoeiende dag, schoot uit zijn slof naar grote broer: ,,wel snotverdorie!!!, van dat geproef door jullie komt altijd gezeik en dat ben ik onderhand spuugzat!!!". Toen de rust was weergekeerd en iedereen zijn/haar plek in de auto had ingenomen ging opa nog even het trio op de achterbank af voor een afscheidsknuffel. Grote broer kreeg een dubbele knuffel en: ,,Sorry” jongen dat ik daarnet zo lelijk tegen je deed". ,,Opa was een beetje boos maar jij kon er ook niks aan doen dat het ijsje stuk ging". ,,Zijn we nu weer vrienden?". Zijn knikje was voldoende en zo was het goed. De andere dag zat ik buiten naast de caravan heerlijk rustig te puzzelen toen er opeens iets langs mijn oor suisde, op mijn schouder plofte en in de struiken verdween. Ik had nog net gezien dat het een stevige sparappel was die vanuit de kruin van een hoge sparrenboom was 'gelanceerd'. De boom moest hem kwijt maar na zo'n oorvijg had ik wel een ,,sorry" verwacht. Ik keek omhoog, ...... maar nee hoor! Weer thuis: ,,Opa, zullen we dat filmpje nog eens bekijken van die mevrouw die op de parkeerplaats geen ,,sorry" zegt? Wij hebben dat filmpje samen al meerdere keren bekeken maar het blijft spannend om te zien:  Tja, het is eerst wel even schrikken (toch ook lachen) maar gelukkig loopt het uiteindelijk goed af met iedereen. ,,Sorry", dat ik jullie met dit filmpje ook nog in de maling heb genomen.

Fan-tilator

De toekomst is anders

Niet alleen mijn ouders, ook andere volwassenen wisten mij precies te vertellen wat ik moest doen voor mijn toekomst. Dat was nog in de tijd van de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. Ik volgde in de meeste gevallen hun raadgevingen op, want als ik dat niet gedaan zou hebben dan zou ik of straf gekregen hebben of gedurende langere tijd van mijn nog jonge leven hebben moeten aanhoren dat ik niets in de maatschappij zou worden; voor galg en rad zou opgroeien. Er moest immers brood op de plank komen. Wie niet gestudeerd had zou geen kans krijgen in de maatschappij. Zonder geld zou ik op achterstand gezet worden. Mijn eigen inbreng in mijn toekomst bestond slechts uit luisteren en opdrachten opvolgen.
Tegenwoordig hebben kinderen een eigen stem in hun toekomst. Een zware stem, want anders zijn er allerlei instanties die mij als onwillige vader wel even zouden komen aanpakken. De democratie is zover doorgeschoten, dat een kind van 1,5 jaar gevraagd wordt wat het wil eten en hoe laat het wil gaan slapen.
Het is wel zo, dat de jeugd haar eigen keuzes mag maken. Of ze dat ook kunnen betwijfel ik. Maar met vallen en opstaan kan je ook ergens komen, al is dat niet mijn stiel. Jammer is wel dat de (basis)kennis erg afgevlakt is. Gevolg is dat deskundigheid, zoals ik die gekend heb, ontbreekt. Je moet tegenwoordig alles weten en controleren. Veel specialisten roepen maar wat en zijn louter uit op veel en vaak te scoren. Tja, scoren, bonussen binnenhalen, het draait alleen om geld. En het maakt niet meer uit hoe je dat verdiend hebt. En dus belazer je de kluit.
De toekomst is totaal anders dan ik me ooit had voorgesteld.

Na regen komt zonneschijn

Vrolijk stapte ik naar buiten om even per fiets in de buurt een boodschap te gaan doen. Precies halverwege de fietstocht brak de pleuris uit in de vorm van een flinke wolkbreuk! Gelukkig waren er voldoende hoge bomen die afgelopen zaterdag weliswaar flink wind hadden gevangen, maar nog fier rechtop stonden. Onder een van die bomen was een vrouw al gaan schuilen. We stonden daar redelijk droog, totdat de hemel helemaal openging. Een enorme stortbui viel dwars door het bladerdak bovenop ons. Er kwam nog een vrouw (ook op de fiets) ons gezelschap houden. Ze zag eruit alsof ze net uit de vaart geklommen was. Waarom schuilen? Natter kon ze toch niet worden?
Mevrouw 1 besloot toch maar weer op de fiets te stappen en naar huis te gaan. "Ik ben nu toch al zeiknat", zei ze, "ik waag het erop." Ik vroeg nog even of ze kon zwemmen, waarop ze in de lach schoot. Mevrouw 2, van Pakistaanse, Afghaanse of Indiase komaf (of misschien een Hindoestaanse uit Suriname),  keek mij verschrikt aan met wijd geopende grote ogen (zoals die van de wolf van Roodkapje) die schreeuwden : "Zwemmen??!!"
Ik ben maar niet begonnen over hoe laag de polder ligt ten opzichte van de rest van het land, want ik was bang dat ze dan zou flauwvallen. In die toestand kan niemand zwemmen. We besloten beiden ook maar weer te vertrekken. Ik kwam als een verzopen kater thuis. Daar stroomde de regengoot over en was Fenna enigszins in paniek. Het arme beest had nog niet eerder zoveel water naar beneden zien komen. Ergens raar dat ze wel van zwemmen houdt, maar niet van regen. Maar ja, het is een Friezin. Ik was door en door nat. Na weer in droge kledij gehesen te hebben, besloot ik alsnog de boodschappen te gaan halen. Het regende nog, zij het minder hard. Ik trok laarzen en een regenjack aan en stak de plu op. En wat denk je?
Halverwege brak de zon door! Onder een mooi blauwe lucht wandelde ik in mijn regen-outfit richting de supermarkt. In de supermarkt werd ik wat vreemd aangekeken door de aanwezige klanten. die allen wat meer  zomers waren gekleed. Ze zullen vast thuis iets verteld hebben over die grijze Aziaat die blijkbaar pas in ons land is aangekomen en niet beter weet dan dat het hier altijd regent

Afscheid van de Adria

Na aankomst en na de zomerstorm zijn we begonnen met het geheel leegmaken van de caravan. Man, man, man, wat een spullen hebben we de afgelopen jaren in dat ding gestopt! Maar ja, dat krijg je als je nog kids hebt. We hebben besloten dat dit de laatste vakantie was die we met de Adria caravan vierden. Het is genoeg geweest. We kochten de wagen 12 jaar geleden nadat zijn voorganger flink beschadigd was geraakt. Die schade werd zowel in de stalling als later bij een tankstation veroorzaakt, toen een ouder echtpaar hem van achteren aanreed.
We hadden de 3 persoons Adria wat aangepast. Zo is er achterin een vast tweepersoonsbed met heuse lattenbodems en een lekker stel matrassen gemaakt. Dat ligt vele malen beter dan die losse kussens. Ik heb later ook de kachel verwijderd, zodat er extra ruimte ontstond (hoera, nog meer spullen!). De ramen van de Adria konden alle open. Dat scheelde veel tijdens de warme dagen. We hebben er veel plezier van gehad. Maar nu gaat ie dus de deur uit. Voor goed. Ik had hem een week eerder te koop aangeboden en hij was binnen een uur verkocht. Vandaag is ie opgehaald. Toen hoorden we voor het eerst dat de oplooprem niet helemaal in orde was. Nooit last van gehad. De caravan remde prima. Het was een vreemde gewaarwording de caravan na zoveel jaar te zien weggesleept te worden. Arm ding! Maar ja, ook voor caravans geldt : er is een tijd van komen en gaan.
Nu nog de voortent, luifel en uitbouw verkopen. We overwegen volgend jaar een camper(-tje) te kopen en dan de auto ook weg te doen. We maken erg weinig km's met de Matrix. De meeste ervan gaan op aan de caravan en een student. Dus die doen we volgend voorjaar ook weg. De Matrix bedoel ik dan. Tenzij een steenrijke student hem wil overnemen. Dan blijft ie in de familie.

Een Indo in Duitsland

In Duitsland hebben we tevergeefs gezocht naar de ons zo bekende boemboes dan wel losse kruiden voor de Indische rijsttafel. In Bielefeld zag twee restaurants waar het woord Indisch aan veel gerechten op de menukaart vooraf ging. Zoals Indisches Fleisch vom Grill. Ik dacht : "Hé, saté?!" Maar bij nadere bestudering van de kaart zag ik o.a. tandoori staan. Dus betrof het Indiase restaurants.
Ook in supermarkten was niets te vinden in de zin van trassi e.d. Wel knoflook. Er was ook veel voor de Italiaanse en Spaanse keuken. Ik durfde ook niet in mijn Indo-Duits te vragen naar ingrediënten voor Nasi Goreng. Misschien werd er Nazi Göring verstaan, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Gelukkig hadden we zelf wat meegenomen, zoals ketjap. Uiteindelijk heeft Sonja toch nasi goreng gemaakt. Zonder trassi. Hij smaakte best wel goed. Een beetje Duits, dat wel. Maar we waren ook in Duitsland. Volgende keer maar gewoon boemboes mee.

Terug naar huis

We waren vanmorgen vroeg klaar. Omdat de slagbomen pas na 9.00 uur opengaan, moesten we wachten. Toen het zover was en ik met de auto met caravan naar de uitgang reed en de toegangspas door de lezer haalde, bleef de slagboom van de uitgang dicht. Een gevolg van de onweersbui van afgelopen nacht. De bliksem had zijn werk gedaan.
Het duurde even voordat de boel weer werkte. Om half tien vertrokken we. Wat later dan gedacht. Eerder hadden we besloten binnendoor te rijden naar het westen. Mochten de weersomstandigheden verslechteren, dan zouden we een rustplaats of camping opzoeken en daar betere tijden afwachten. Vanwege de zoveelste wegomlegging kwamen we ongewild op de Autobahn terecht. Toch vorderde de reis vlot. Een uur later hielden we koffiepauze in de buurt van een Autohof, een verzamelnaam voor parkeerplaats, tankstation, restaurant en wasgelegenheid.
Het waaide wel aardig, maar niet hinderlijk. Pas na de pauze. toen we onze reis voortzetten, zagen we donkere wolken links van ons naderen. Niet veel later kwamen we in een heuse wolkbreuk terecht. De snelheid liep terug tot zo'n 50 km per uur. Toch waren er vrachtwagens en personenauto's die met hoge snelheid doorjakkerden. We vroegen ons af of ze soms meer zagen dan de rest.
Een automobilist besloot de mistachterlichten aan te doen. Ik schrijf 'lichten', want het waren twee fel rode lampen die opeens aangingen. Gevolg was dat veel automobilisten plotsklaps in de remmen gingen. Het liep allemaal goed af.
Bij de grens hebben we vanwege de wind ervoor gekozen toch binnendoor te gaan rijden. Dat bleek een goede keus. Het rijden was niet zo vermoeiend, omdat er minder wind stond. We waren mooi op tijd weer in Dronten, want een half uur later stak een flinke storm op. Maar toen zaten wij al op de bank uit te blazen.

Nieuwigheid

Een dag voor ons vertrek komt een Ford Focus met een caravan aan de trekhaak het terrein oprijden. Het is een Duits echtpaar met hun kleinzoon. Per abuis heeft de receptie ons plaatsnummer aan hen doorgegeven. Men was vergeten dat we niet vrijdag, maar zaterdag zouden vertrekken.
Het echtpaar vindt het allemaal geen probleem en parkeert de caravan op een tijdelijke plek schuin tegenover ons. Hun Ford parkeren ze daar tegenover. Het is slechts voor een nacht en dus voor niemand een probleem. Toen ze 's avonds de caravan inkropen, mocht de kleinzoon de Ford met de afstandbediening op slot doen.
Die avond hebben we alvast voorbereidingen getroffen voor ons vertrek. Ook de luifel werd opgeborgen. Het was nogal warm en wat drukkend toen we na gedane arbeid voor de caravan zaten met een glaasje fris. Terwijl we daar zaten viel eht Sonja op, dat een raam van het voorportier van de Ford nog wagenwijd openstond. Ik besloot de Duitser te waarschuwen. Na een keer kloppen kwam hij naar buiten. Ik wees hem op het openstaand raam, waarop hij mij hartelijk bedankte. Vervolgens sloot hij het raam alsnog. En dat was maar goed ook, want het ging die nacht behoorlijk tekeer. Een flinke onweersbui trok over de camping die gepaard ging met een wolkbreuk.
De volgende ochtend, als wij bezig zijn met de laatste loodjes voor het vertrek, komt de Duitse opa ons nogmaals bedanken. Hij moest er niet aan denken wat er met de auto gebeurd zou zijn, als het raam open was blijven staan. "Ik heb er nog niet eens 1.000 km meegereden", lichtte hij toen.

Buurman en buurman -2-

Overbuurman

‘s Morgens kwam hij recht op onze caravan aflopen met een voor mij bekend papieren zakje in zijn hand. Die zakjes ken ik van de broodjes die men hier kan bestellen en ‘s morgens kan afhalen.
Vlak voor de caravan, meneer groette vrolijk, liep hij erom heen. Geen verrassing voor ons dus. Het bleek onze buurman te zijn van het huisje naast ons. ‘s Middag zie ik hem weer. Hij is de buitenkant van zijn huisje aan het bijwerken.  Ik vraag hem of ie al klaar is. Hij schudt lachend zijn hoofd. Meneer is nooit klaar met klussen, reageert hij. We raken aan de praat over zijn huisje en het werk dat hij eraan heeft. Even later komt zijn overbuurman erbij staan en met z’n drietjes praten we over de dingen van de dag. De andere buurman woont hier permanent. Vanwege de kosten, zegt hij openhartig. Zijn huisje is wintervast, die van mijn buurman niet.
Niet veel later gaat het over de politiek en de problemen van het land zoals zij die ervaren. Het zijn beiden leeftijdgenoten van mij. Het interessante is, is dat zij de grote veranderingen niet altijd als positief ervaren. De mentaliteit is veranderd. De nieuwe generatie is brutaler en gemakzuchtig volgens hen. “Ze leren veel minder op school dan wij, maar ze weten het allemaal veel beter!”
Ze hebben er ook moeite mee, dat veel geld ’gefressen’ wordt  door immigranten, die hier nog geen minuut gewerkt hebben. Volgens hen zijn de meeste van hen economische vluchtelingen. Niet om te komen werken, maar om te profiteren. “Let maar op, de meeste zijn jonge avonturiers, waaghalzen!“, waarschuwt hij mij met een bezwerend vingertje. Volgens hen is het aantal echte vluchtelingen dat naar Duitsland komt erg laag. “De rest zit in tentenkampen ergens anders, waar ze zich veilig voelen“, is het betoog.
 “Waarom wil een vluchteling per se naar Duitsland, Scandinavië, Holland of Engeland? Omdat ze veel weten over de sociale voorzieningen in het westen“, aldus overbuurman. Beiden vragen ze zich bezorgd af hoe lang deze situatie vol te houden is. “Hier in Duitsland zijn ook veel arme mensen. Die krijgen het steeds moeilijker”, zucht buurman, “die hebben het slechter dan de zogenaamde vluchtelingen.”

Fenna's vakantie

Fenna ligt uitgestrekt voor de luifel. Zo’n dagje tippelen in Bieleveld (heeft niets opgeleverd, alleen geld gekost) en de fietstochten gaan haar niet in haar koude vacht zitten. Ze heeft haar rust verdiend. Tot nu toe gaat het vrij goed met haar op de campings. Alleen als er mensen zijn die zo nodig tegen haar moeten praten, gaat ze tekeer. Onze aanwijzingen (negeren a.u.b.) ten spijt. Fenna is al zo vertrouwd met de caravan, dat ze ‘s avonds -als we zelf nog buiten zitten- aangeeft dat ze binnen wil slapen.
Er zijn meer honden hier op de camping. Ook Nederlandse. Om toch wat aanspraak te hebben, laat ik haar soms even kennismaken met zo’n Hollander. Kan ze even in haar eigen taal snuffelen.

De fietstochten doorstaat ze ook erg goed. Ze geeft aan wanneer ze even een plas of grote boodschap moet doen. Dan trekt ze richting de berm. Ze loopt vaak aangelijnd naast Sonja’s fiets. Soms mag ze los, als er nauwelijks verkeer is op de landweggetjes. Ook dan luistert ze prima. Ze komt op commando 'naast!' direct naast de fiets lopen zodra er andere fietsers aankomen.
Als een van ons even de caravan verlaat, gedraagt ze zich opvallend rustig. Geen gepiep of geblaf zoals ze dat tijdens de eerste kampeerervaring als pup deed. Ze neemt bijna dagelijks een frisse duik. Als ze te ver het water ingaat, dan is het roepen van haar naam voldoende om haar weer terug richting de wal te dirigeren. Ik ken mensen die extra lange touwen gebruiken om de hond te laten zwemmen. Ik heb hen gevraagd naar de reden. Ze zijn als de dood dat de hond nooit meer terugkomt. Dat ie blijft doorzwemmen. Op de vraag hoe vaak dat hen overkomen is, is steevast het antwoord : nooit, maar.......
Met Fenna gaat het dus goed, al kan ik me voorstellen dat de hele dag aangelijnd niet bepaald leuk is.

Aan de afwas

Als ik bezig ben met het afspoelen van de vaat, komt een vrouw met een kindje van een jaar of 6 naast mij staan. Nadat we elkaar hebben begroet, gaan we samen verder met ons werk. Dan zegt de kleine meid opeens (let wel, in zeer goed en verstaanbaar Duits!) : “Das machst du zu Hause sonst niemals hè mammi?” Moeder schrikt zichtbaar van de opmerking van haar dochtertje in mijn bijzijn. “Nee, maar thuis hebben we toch een vaatwasser?” antwoordt moeder (in vertaald Duits).
Misschien om zich op voorhand te excuseren voegt ze er lachend aan toe terwijl ze naar mij kijkt : “Ik heb niet eerder zo de afwas gedaan.” Ik trek mijn wenkbrauwen op, lach en denk : “Schaam je!”
Vanwege haar werkwijze ga ik er vanuit dat ze de boel even aan het voorspoelen is, zoals ik. Met één verschil : ze gebruikt geen afwasmiddel. Als ze klaar is doet ze de Dreftloos gespoelde vaat in een bakje en vraagt of ze dat aan mijn kant van het blad mag laten staan. Ze gaat de kleine meid onder de douche doen, zegt ze.
Na mijn goedkeuring lopen beiden richting de deur naast mij, die naar de douches voor de dames leidt. Ik hoor de kleine vragen : ‘Ben je nu klaar met de afwas?“ Die Mutti antwoordt, dat ze het ‘Geschirr’ alleen nog maar hoeft op te ruimen in de caravan. Dan gaat de deur achter hen dicht.
Als ik een blik werp op haar teiltje, zie ik dat er nog etensresten aan de messen en de borden zitten. De twee bekers hebben beide een bruine koffierand. Het valt duidelijk niet mee zonder de vaatwasser.

Op de fiets naar Warendorf

Niet echt een flinke afstand, want die bedraagt vanaf de camping naar de paardenstad Warendorf slechts 11 kilometer. Maar daar ging het ons niet direct om. We wilden dat stadje eens bekijken. Na een leuke rit door afwisselend landschap kwamen we in Warendorf aan. Bij het zien van de eeuwenoude gebouwen voelden we ons warm verwelkomd. We parkeerden de fietsen en Fenna's kar net buiten het centrum. Daarna gingen we te voet verder. We kwamen uit op een mooi, knus plein waar zich een aantal terrasjes bevond. Het was rond het middaguur en niet al te druk. Boven het stadje zagen we van ver een paar torens tegen de blauwe lucht afsteken. Ze bleken van o.a. een RK kerk te zijn. Die kerk zag er aan de buitenkant erg fraai uit. Vooral de ingang is een echte blikvanger. Met gevolg dat ik besloot het Godshuis eens van binnen te gaan bekijken.
De zware houten deur ging knarsend open, alsof mijn bezoek de kerk deed knarsetanden. Iets waar ik best wel begrip voor zou hebben, want ik heb nogal wat moeite met het recente verleden van de kerk.
Als ik de grote ruimte betreed, word ik erg stil en rustig van binnen. Net als bij al mijn andere kerkbezoeken, overvalt de sfeer in zo'n gebouw mij. Ik voel me geheel geaccepteerd en ga in een bank zitten. De glas in lood ramen met Bijbelse afbeeldingen, de beelden en kruizen en het summiere licht, alles straalt rust uit. Ik bewonder het interieur en raak even in gedachten verzonken. In een hoek zie ik kaarsje branden. Ik besluit er ook een aantal aan te steken en in de grote houder te plaatsen. Voor al mijn dierbaren die ik samengevat heb in vier kaarsjes. Voor de nog in leven zijnde afstammelingen van mijn vader en zijn beide broers, en hen die niet meer onder ons zijn.
Na het kerkbezoek genoten wij van een lunch op een van de vele terrasjes. Dit keer werd het een Wiener (?) schnitzel. Met een tevreden gevoel en een welgevulde maag reden we terug naar de camping.

Geboeid aan de politiemotor

Een man in Almere is door een motoragent geboeid afgevoerd. De agent deed dat, omdat de arrestant diverse keren loog over zijn identiteit. Nou, jammer dan. dan maar mee naar het bureau. Maar ja, hoe doe je dat als je op de motor bent? Achterop mag niet want er is geen reserve helm voor de arrestant. Er is ook geen extra zitplaats op de motor aanwezig.
Dus dat wordt lopen. Maar heb je weleens met een motor gelopen? Ten eerste schaam je je kapot en ten tweede heb je beide handen en stevige benen nodig. Een fatsoenlijke motor weegt al snel zo'n 200 kilo. Hoewel, je kan zo'n arrestant ook aan de motor vastbinden met de handboeien en hem laten duwen. Of mee laten duwen. Maar ja, als de arrestant een kleurtje heeft, roept dat gelijk lastige vragen op die betrekking hebben op slavernij. Zelfs al duwt de agent zogenaamd mee. Een deal zou ook niets geworden zijn ; als je eerlijk zegt wie je bent, krijg je mijn pistool. Of motor.
Dus laat je hem geboeid aan de motor meelopen of desnoods rennen. Want veel donkere mensen (behalve ik) kunnen erg goed hardlopen. En dus ook hard weglopen (zelf ben ik geen wegloper). Het is maar net hoe je zo'n situatie bekijkt. Als motorrijder zou ik geen andere oplossing hebben kunnen bedenken, dan die van de Almeerse agent in kwestie. In het been van de arrestant schieten mag ook niet meer. Want dan zou ie mooi door de ambulance opgehaald kunnen worden. Schieten door zijn achterhoofd schijnt wel te mogen, maar alleen als iemand (maakt niet uit wie) beweert dat ie gewapend is. En als dat zo is en hij steekt de agent neer, dan mag de agent met zijn laatste krachten nog een schot lossen. Maar wel op een plek die de rechter straks zal goedkeuren. Anders krijgt de arrestant gelijk en de agent straf. Lastig hoor om als agent in dit landje het criminele tuig aan te mogen pakken. Voor je het weet heb je met een idiote rechter te maken.

Bezoek aan Bielefeld

Ik ken de stad uit een tweetal periodes van mijn leven. Als (lagere school) kind ben ik een keer daar geweest, toen ik met mijn vriendje mee mocht op vakantie.
Uit die tijd (gek genoeg) herinnerde ik me een fontein met een standbeeld van een wandelaar met rugzak. Later ben ik daar als militair een keer geweest. Maar dat was ’s avonds toen het donker was en wij een disco bezochten.
Om die reden heb ik ervoor gekozen samen de zogenaamde Altstadt te bezoeken. Want wie weet zien we die plek terug.
Een parkeerplaats in eht centrum was niet zo lastig te vinden. Tenminste,nadat ik het een Polizeibeamte gevraagd had. Hij wees de weg naar een parkeergarage aan de Ritterstrasse. Het viel me gelijk op, dat men daar de auto de hele dag voor maximaal 2,50 euro mag parkeren! De hele dag voor 2,50 euro!
Nog vrolijker dan we al waren trokken we vervolgens de oude stad in. We liepen naar een oude kerk. En wat denk je? Lopen we geheel onverwacht tegen die man met die rugzak aan! Dit keer kreeg hij een naam : Leineweber denkmal.

Leineweber ohne Kopf

Hij staat daar sinds 1909 ter ere van het weversgilde. De rugzak is een speciale mand waarin het touw of draad werd vervoerd. Ik hoop dat ik de Duitse uitleg goed begrepen en vertaald heb.
Een aardige Duitser met de uitstraling van een dakloze, wilde wel een foto van ons bij dat beeld nemen. Hij gaf de camera keurig terug. Jammer dat de compositie wat minder was, maar ja, een foto is een foto. Voor het zelfde geld was ie er hard mee weggerend. Gelukkig is het Bielefeld en niet Amsterdam.
We kuierden op ons gemak door de stad, terwijl we de oude gebouwen bewonderden. Dan zie ik een standbeeld waar ik toch even een kijkje moet nemen. Het blijkt meneer Von Bismarck te zijn. Naar hem is ooit een enorm slagschip vernoemd. Men had enkel vergeten het een behouden vaart toe te wensen.

Na de lunch, een kop thee met een enorme kaas-croissant, wandelden we naar de omgeving waar we al van ver een kasteeltoren hadden gezien. Na een aardige klim kwamen we bij de burcht Sparrenburg terecht. Een indrukwekkende burcht, die hoog boven de stad uitsteekt.  Daar genoten we van een schitterend uitzicht over de stad en haar omgeving. Na een pauze op grote hoogte daalden we weer af naar de gewone wereld. Er waren voldoende bankjes op schaduwrijke plekken, waarop we af en toe even plaatsnamen om te genieten van het uitzicht.

De bekende weg

Dordrecht met de Ark (links)

Rijden door Nederland staat voor mij als rijden door mijn geheugen. Ik passeer allerlei plaatsen, die herinneringen bij mij oproepen. In de meeste gevallen hebben die te maken met mijn afgesloten loopbaan.
Zaterdag reden wij van Dronten in de Flevopolder naar Hulst in Zeeland. Voor onze begrippen een hele afstand. Maar het is maar een paar honderd kilometer. Op die route werd ik aan veel zaken uit het verleden herinnerd.
In Biddinghuizen kwam ik voor zowel privé als zakelijke redenen. In dat dorpje woonden klanten van ons, ten tijde van de tweewielerwinkel. Daar staat ook de caravan in de stalling en daar woont de schoonfamilie van onze zoon.
Zeewolde ken ik vanwege mijn werk voor de Flevolandse bibliotheken. Dan duurt het even voordat we op de A27 zijn. De N305 is aanzienlijk verbeterd met dubbele rijbanen waar 100 gereden mag worden. Dus dat schiet lekker op.
Op de A27 passeren we de afslag van Hilversum, waar familie woont. En waar ik bij een tennisvereniging terechtkwam, die wilde automatiseren. Ik kwam ook bij een softwarehuis terecht dat zich bezighield met logistieke vraagstukken en met SAP werkte.

Dan komt Utrecht. Tja, daar kan ik een boek over schrijven. Ik werkte daar bij het BSO van Eckart Wintzen. Een zeer leerzame periode. Maar ook bij de Puem (Provinciaals Utrechtsse elektriciteitsmaatschappij) en soms kwam ik daar bij de Rabobank, beide op de Croeselaan.

We passeren de Lek, ook bekend. En weer later, als we de A27 verlaten richting Gorinchem (daar was trouwens ooit ook een werkplek van mij toen ik aan een assurantiepakket voor tussenpersonen werkte), zie ik een bord met de naam Schoonhoven dat aan de eerder genoemde rivier ligt. Daar hebben we 17 jaar gewoond. Vervolgens over de A15 Hardinxveld waar ik een servicesysteem heb bekeken en dan Sliedrecht. Daar heb ik in anderhalf jaar de administratie van een groenbedrijf op een beperkte Apple omgeving omgezet heb naar een volledige MS Windows omgeving inclusief de implementatie van een financieel (AFAS) en een groenvoorzieningspakket van een bedrijf uit Boskoop. 

Dan zakken we af via de N3 (Papendrecht voor een Personeelsinformatiesysteem) over de A16 richting Roosendaal, waar we familie hebben wonen. Ik ken die omgeving alleen van de Wouwse Plantage, waar ik i.s.m. de Bovag een paar demo’s heb gegeven van een softwarepakket voor tweewielerbedrijven.

Dan houdt het zo’n beetje op, want blijkbaar was verderop de automatisering nog niet uitgevonden of ze hadden nog niet gehoord van mijn specialiteiten. Haha! En dan heb ik natuurlijk ook nog op andere locaties in ons landje gewerkt.

Op de fiets

Vanmorgen zijn we na een goede nachtrust en het ontbijt op de fiets gestapt. Eerst ben ik langs de receptie gegaan om wat fietskaarten te bemachtigen. Op een andere kaart hadden we al eerder vastgesteld welke route we zouden willen rijden. De gedetailleerde kaarten gaven meer informatie. Fenna ging ook mee in haar kar. Voor de kar was het de eerste keer dat ie achter de fiets een lange rit zou gaan maken.

Het gebied is vrij vlak, dus dat scheelde trappen. De zon scheen en werd soms door een wolkje het zicht ontnomen. De route had veel weg van een ovaal. We bleven ver weg van het Teutoburger Wald, dat we soms aan de horizon zagen. De route was zeer goed aangegeven,zodat we onderweg niet naar de (hen bekende) weg hoefden te vragen. We fietsen over verharde fietspaden en landweggetjes. Maar ook door stukken bos, waar de koelte een aangename verandering was. Fenna heeft veel gelopen, zowel aan de riem als los. We kwamen ook een beek tegen, waarin Fenna even wat verkoeling kon zoeken. Ongeveer halverwege hebben we even een lunchpauze ingelast. Even eerder hadden we wat inkopen gedaan bij een lokale supermarkt, want de voorraadkast in de caravan was zo goed als leeg. Tot dan hebben we volop genoten van het Münsterland. Na de pauze reden we richting Sassenberg en vervolgens binnendoor, door het bos weer terug naar de camping. Al met al hebben we ruim 30 km afgelegd door een mooi landschap. Straks gaan we kijken naar een andere route.

Scheisse!

Op de flink verouderde camping die wij als eerste in Duitsland aandeden, vond de eigenaresse het geen probleem honden los te laten lopen. Dat lijkt aantrekkelijk, maar dat hangt af van de regels en het fatsoen van de betreffende hondeneigenaren.
Haar eigen hond loopt ook los. Jammer dat her en der op de camping flinke hondendrollen lagen. Zeg maar van het formaat van de gemiddelde Bulgaarse bouwvakker. Maar in dit geval duidelijk afkomstig van een grote hond.
Een andere hond, een bruin vuilnisbakras, ging geregeld op avontuur over de camping. Het was een jonge reu, die wat last had van zijn hormonen. De eigenaar was in geen velden of wegen te bekennen. We hebben het beest herhaaldelijk weggejaagd, omdat hij vanwege Fenna’s aanwezigheid zijn poot tegen de tent wilde optillen. Op dat soort gezeik zitten we niet te wachten, dus joegen we hem weg. Later was er een korte schermutseling tussen de aangelijnde Fenna en dat loslopende mormel. Sonja heeft Fenna maar losgemaakt, toen de jonge reu bleef aandringen. Gevolg was een korte vechtpartij. De eigenaar was toevallig in het sanitairgebouw. Hij riep zijn hond en zonder een excuus voor het ongemak, liepen beide mormels weer weg.
Over de aanwezigheid van hondenpoep, ook vlak voor de caravan, heb ik me beklaagd. Ik bedoel maar, wij laten Fenna buiten de camping uit en ruimen de boel op en zelf hebben we dan last van andere honden, die nota bene op de camping hun behoeften doen en laten liggen. Ik begrijp nu steeds beter waarom er minder gasten komen.

Terug richting Bielefeld

Na een dagje in Hulst hebben we het vandaag rustig aan gedaan. En zo vertrokken we na een goede nachtrust rond half twee in de middag richting de caravan in Duitsland. Dit keer niet over de binnenwegen via Münster, maar over de snelweg en Autobahn naar Osnabrück om daar af te buigen naar Bielefeld. Bij Osnabrück was er een kleine vertraging : we mochten vanwege werkzaamheden aan de weg maar 80 km pro Stunde fahren.
Een paar dagen eerder waren we over de secondaire wegen naar Nederland gereden. En dus reden we dwars door Münster -wat een drukte en gedoe!- en door o.a. Nijverdal -wat een idiote situatie!-. Het betreft niet alleen personenwagens, maar ook veel vrachtwagens. Als men in Nijverdal de hoeveelheid fijnstof zou gaan meten, dan zou de boel acuut afgesloten worden voor al het verkeer. Maar ja, het is maar net hoe de ambtelijke pet staat en dus mogen de Neijverthalers blijkbaar wel fijnstof happen en de Amsterdammers dus niet. Of is het een kwestie van sterke longen??
De rit over de snelwegen verliep aanzienlijk sneller dan de vorige binnendoor. Het verschil bedroeg precies een uur! Hoewel het regende, was het een aangename temperatuur om de afstand in de auto af te leggen. Fenna lag op de achterbank te maffen, totdat ze blijkbaar een bekende geur rook. Toen waren we in de buurt van de camping.
De caravan stond er keurig bij, zoals we hem hadden achtergelaten. We hebben de fietsen meegenomen evenals Fenna’s fietskar. Deze week wordt het dus Fahrrad fahren!

Een mooi afscheid

Gisteren zijn we in den vroegte richting het Zeeuwse Hulst gereden. Daar woonden we het afscheid van tante Lies bij. Dat vond plaats in de plaatselijke baseliek, een prachtige oude kerk in het centrum van het stadje.
Het werd een mooie afscheidsdienst. Het was een emotioneel moment, toen ik de kist, begeleid door de kinderen door het gangpad voorbij zag komen.
Helaas kon ik vanwege mijn doofheid en de galmende akoestiek niet veel van de uitgesproken teksten horen. Bij de eerste woorden van de pastor(?) dacht ik : "Waarom zegt ze dat drie keer?" Maar het lag dus aan de akoestiek, die elk geluid uit de luidsprekers door de grote ruimte tegen de oude stenen muren deed kaatsen. Zelfs met een verhoogde concentratie, iets wat ik normaliter niet lang volhoud, lukte het me slechts flarden van hetgeen gezegd werd te verstaan. Ik vond het erg bijzonder alle neven en nichten weer eens bijeen te zien. Ik moet teruggaan naar ver in de vorige eeuw toen dat het geval was. Tante, hun moeder, zal het erg fijn gevonden hebben.
Na de kerkdienst begaven we ons naar de begraafplaats, waar op die mooie, zonnige dag de aanwezigen met een laatste groet afscheid namen van onze lieve tante Lies. Ze is bijgezet in het graf van haar eerder overleden man, oom Daaf.

Koninklijke verlengkabel

Ingezonden  n.a.v. Krimpkousen en soldeerprut, za. 27 juni.

Citaat: ,,Het werden wat rommelige knobbeltjes soldeer in plaats van een mooie soldeer-las. Grrr!!!". Dat grrr!!! kan ik mij heel goed voorstellen want i.p.v. een mooi doorgevloeide, glimmende tinlas werd het letterlijk een (werk)stuk 'doffe ellende'; een z.g. 'koude plak-las’. Zo’n las ontstaan meestal door het gebruik van een te kleine soldeerstift en/of geoxideerde koperaders (zwarte aanslag). Mooi glimmende koperdraadjes laten zich moeiteloos vertinnen en solderen met (bij voorkeur) harskern-soldeer, maar aders met een doffe, zwarte aanslag moeten eerst blank gemaakt worden.Daarvoor leg ik de gestripte aders altijd op een vlakke ondergrond, maak er a.h.w. een plat kwastje van, en gebruik schuurpapier om ze blank te maken. Na wat gefrunnik en een paar keer rondom platmaken en schuren zijn de aders meestal wel blank. Een mooie, nette las is dan snel

nog een handige tip....

gemaakt. Daarvoor draai ik de adertjes van de afzonderlijke uiteinden met de vingers, niet te strak, weer in elkaar, steek daarna de twee uiteinden in elkaar en leg het geheel voorzichtig neer zodat de aders mooi op hun plek blijven. Als er bij een laatste controle nog een adertje uitsteekt duw ik deze deze nog even aan en met beide handen vrij voor de soldeerbout en het harskern-soldeer maak ik er dan een mooie glimmende las van die gegarandeerd rondom goed dicht vloeit. Een andere, snellere methode levert een nog dunnere las op maar deze is net zo goed als de vorige. Knip van de gestripte uiteinden van de beide snoerdelen de helft van de dunne draadje weg en steek, net als bij de vorige las, beide eindjes in elkaar, .... enz, enz, (isolereren op de Willem-wijze). Succes is verzekerd! Het gebruik van S39 is af te raden omdat het, gemaakt op zoutzuurbasis, al lang niet meer mag worden gebruikt voor b.v. het soldeer-werk aan drinkwater-leidingen. Het is uit de handel genomen en er is een vervangend middel voor op de markt gekomen met bijna dezelfde naam: S39-Cu (Let op!). Slordig vind ik dat. Waarom geen totaal andere naam? Mogelijk vanwege patentkosten? Hoe zo’n las uiteindelijk vakkundig te isoleren heeft Willem ons in een vorig stukje keurig netjes uitgelegd en ook laten zien. Het 'verspringend' lassen van twee of meer aders heeft nog een ander voordeel dan het vermijden van een dikke bobbel in het snoer. Mocht n.l. iemand, na het doorknippen van zo'n kabel, deze 'even' (té) snel hebben gerepareerd, met de lassen vlak naast elkaar liggend, dan zou er later bij het eventueel doorschuren van de isolatie onmiddellijk kortsluiting ontstaan. Met het 'Willem-patent' zal dat om tweeërlei redenen zeker niet gebeuren want ja, "Vakmanschap is meesterschap" hé? Sommige mensen leggen, als trekontlasting voor de las, een knoop in de kabel maar dat is natuurlijk geen fraai gezicht. De oplossing van Sjaak is dan een veel betere. De twee-aderige, oranje verlengkabels mogen/kunnen alleen worden gebruikt voor elektrische apparaten die dubbel-geïsoleerd* zijn. (op het typeplaatje aangegeven met twee zwarte vierkantjes ineen.) Daarom koos ik ooit voor uitsluitend drie-aderige kabels (+ aardedraad) want daar passen n.l., in voorkomende gevallen, ook de stekkers van dubbel-geïsoleerde apparatuur in. Als ik mijn zaagbankje, frituurpan of heggen-schaar in de tuin wil gebruiken grijp ik nooit mis. In onze garage hangt dus geen oranje verlengkabel ook al zijn ze een heel stuk goed- koper dan de drie-aderige exemplaren. Anti-"Oranje"? Nou nee, maar er zijn grenzen; ondanks die vakkundig gerepareerde kabel; door "Willem van O …. “ eh, … Willem uit Dronten.

Fan-tilator

Niet meer typisch Duits

Als we zo om ons heen kijken, valt het op dat het zwerfvuil ook Duitsland heeft ontdekt. Of andersom. Op veel plaatsen zien we borden die de lezer dringend verzoeken de boel schoon te houden. Vaak tevergeefs. En soms denken we : wat een bende!
Hier in Duitsland wordt erg veel gerookt. Met als gevolg dat we overal peuken op straat zien liggen. Nee, het is niet meer het 'saubere' Duitsland dat we van zo'n 15 jaar geleden en nog vroeger kenden. Jammer.
Op de eerste Duitse camping vond men het gewoon de hond los te laten lopen. Op zich geen probleem, zolang ie onder appel staat. Maar daar liepen ze ver van hun plaats vandaan, zodat de eigenaren geen zicht meer op het beest hadden. Het gebeurde tot twee keer toe, dat een hond na een gehurkte zit even een flink riekend presentje achterliet bij onze caravan. En het gebeurde een keer dat Fenna even een puberende reu, of wel een vat testosteron op vier poten, flink moest aanpakken. Ik heb me erover beklaagd. De beheerder lachte me alleen vriendelijk toe. Ze was best wel aardig, maar niet bepaald iemand die, indien nodig, kon optreden. Misschien ging het daarom ook bergafwaarts met haar camping.

Even naar huis

Door familieomstandigheden zijn we even teruggekeerd. En wat denk je? Gedurende de vele kilometers door Duitsland, hebben we geen last gehad van verkeershufters. Krap in Nederland terug begint de ellende! Nee, ik heb het niet over de benzineprijs die ruim 20 cent per liter duurder is. Vlak na Enschede voor de splitsing A35 en A1 zie ik tijdens een inhaalmanoeuvre van mij een witte bestelbus met zeer hoge snelheid achterop komen. Hij gaat op mijn bumper zitten, zet zijn knipperlicht aan en maakt stuurbewegingen die blijkbaar moeten aangeven, dat ik moet opschieten met inhalen.
Als ie mij kan passeren duikt ie op zijn volgende slachtoffer. Nu doet ie alsof ie hem van de rijbaan wil drukken. Het is een bus van Edcor Sneltransport. Dat staat met rode letters op de bus vermeld. Nou, met dat bedrijf zullen we dus geen zaken doen.
De caravan staat nog in Duitsland op de camping. Die mocht daar tegen een gereduceerd tarief blijven staan. Zondag of maandag gaan we weer terug. Maar dan nemen we dit keer wel de fietsen mee. Die hadden we thuis gelaten, omdat we dachten dat in Duitsland een helmplicht gold. Maar die geldt alleen voor kinderen. Als helmloze volwassenen 'Kopfschaden' oplopen tijdens het fietsen, schijnt de verzekering niets te vergoeden. Eigen schuld dikke bult. Zouden we hier ook moeten doen, maar dat zal vanwege al het gepamper niet gebeuren. De fietskar gaat ook mee, want het is niet de bedoeling om Fenna te alten rennen als het zo warm is.

Campers kijken

1,50 meter te lang.....

Op z'n Hollands hoor : kijken, kijken, niet kopen. Gewoon om wat indrukken op te doen. Onze ideeën over zo'n handige camper wijken enigszins af van wat er zoals standaard wordt aangeboden. We overwegen de caravan en auto weg te doen en daarvoor in de plaats een kleine camper aan te schaffen. We gebruiken de Matrix erg weinig en de caravan staat op drie weken en wat weekenden na het hele jaar in de stalling. Als je dan zin hebt om even er vandoor te gaan, dan is het een heel gedoe. We fietsen erg veel en hebben beiden een OV kaart die het reizen met de trein goedkoper en relaxter maakt dan met de auto.
Tijdens de vakantie is er volop gelegenheid om campers te bezichtigen. De eigenaren vinden het erg leuk als een leergierig stel geïnteresseerd is in hun vehikel.
Wat ons opvalt bij de campers die we tot op heden gezien hebben, is de indeling. Die komt maar al te vak erg krap en benauwd over. Dat wordt vaak veroorzaakt door de aanwezigheid van een douche met toilet. Wij als kampeerders vinden die twee zaken overbodig. We staan altijd op campings, waar je ook een toiletten en douches hebt. Met een camper zijn we niet van plan zomaar ergens te gaan staan om daar te gaan douchen of even te gaan zitten bouten.

compact keukentje in de caravan

Er zijn ook campergebruikers die de hele dag in zo'n ding zitten. Het liefst achter een tv.  Dat is niets voor ons. Naar buiten, waar de vogeltjes fluiten! Afgaande op onze caravan, zou er alleen nog een cabine van een bus voorgezet moeten worden. De rest mag blijven zoals het was : basic en functioneel.
Van onze caravan hebben we de kachel eruit gegooid. Niet onderweg hoor, maar thuis. Dat ding gebruikten we toch nooit. Dus wat minder gewicht en meer ruimte. De camper moet van het formaat zijn, dat je nog op een parkeerplaats kwijt kunt. Handig als je tijdens de vakantie een boodschap moet doen. Maar het moet geen VW busje of Vito formaat worden. Net een slagje groter. En dan het liefst met een vast bed achterin. En o ja, het allerliefst voor héél weinig. Natuurlijk.

Permanent wonen op de camping

De camping is verdeeld in drie velden. Een veld met vaste standplaatsen waar louter grote toercaravans als stacaravan fungeren, een veld voor de toeristen en een apart deel waar ogenschijnlijk recreatiehuisjes staan. Ik schrijf bewust ogenschijnlijk, want als ik goed kijk herken ik toch een soort stacaravan, alleen een paar keer groter.
Terwijl ik met Fenna aan de lijn wat rondkijk, word ik gegroet door een (nog) oudere mevrouw. Ze staat op het erf van zo'n huisje. Ik groet terug en maak haar in mijn beste Duits een compliment voor haar huisje. In vloeiend Duits bedankt ze mij. Boven haar glimlach en pretoogjes (ze is alleenstaand) zie ik een kalend hoofd. Ze heeft geen enkele moeite gedaan om de kale plekken te camoufleren. Hoe anders is het met haar tuintje. Dat staat er prachtig en vooral kleurrijk bij. Ze vraagt mij vriendelijk of ik soms even binnen wil komen. Op het hekje staat een afbeelding van een angstaanjagende hond. Omdat Fenna bij mij is, wijs ik even op het bordje. Ze lacht weer ondeugend, gaat naar binnen en komt met een bruin monster naar buiten. Het beest heeft duidelijk geen zin om geshowd te worden. Logisch, want de bruine labrador is moddervet. Als een dronkaard waggelt ie naar Fenna, snuffelt wat en valt dan opeens op de grond neer. Ik schrik even, want zo erg kan het toch niet met Fenna gesteld zijn wat haar geur betreft. Ze had net eerder illegaal gezwommen in zeer schoon water.

een van de vele uitgebouwde stacaravans

Mevrouw vertelt dat ze al zeven jaar permanent woont op de camping. Daar doet niemand moeilijk over. Ook de gemeente niet. Die is blij met elke nieuwe inwoner. Het huisje blijkt van origine een stacaravan te zijn, die flink uitgebouwd is. Niet zomaar met wat plankjes of schotjes, maar als een blokhut. Daarbij is ook de oorspronkelijke caravan geheel opgegaan in de verbouwing. Gevolg is dat het een geheel lijkt. Zo zijn er veel meer op de camping. De wanden in de stacaravan zijn deels verwijderd en opnieuw geplaatst voor een herindeling van de ruimte. Het geheel is aangesloten op het riool, aardgas, elektriciteit, waterleiding, heeft een internetaansluiting en is volledig geïsoleerd. Ze beschikt over centrale verwarming. Dus ook 's winters is het daar comfortabel, aldus mevrouw.
Als ze vraagt of ik de slaapkamer wil zien, bedank ik haar beleefd (met vooraf een slikkende beweging als die van een kalkoen vlak voor kerst).
Ze betaalt per jaar 1.200 euro voor de plek en is per maand gemiddeld 250 euro aan overige kosten (energie en water) kwijt. Het geeft te denken. Ik dank mevrouw vriendelijk voor de uitleg en gastvrijheid. Samen springen Fenna en ik over een dik bruin obstakel dat ons de doorgang buiten verspert en verlaten het kleine erf.

Tante Lies overleden

een verdwenen generatie

Gisteravond lazen wij het droevige bericht, dat een dag voor haar 92 ste verjaardag onze lieve tante Lies (in het midden van de foto) is overleden. Ze is vredig heengegaan in bijzijn van haar kinderen en kleinkinderen. Ik ken haar al mijn hele leven. Van de Koningstraat in Leiderdorp, Antwerpen, Bornem en als laatste woonplaats Hulst. Ik heb haar als een heel lieve, gastvrije tante gekend. De vele weekenden die ik bij haar en de familie heb mogen doorbrengen blijven een warme herinnering. De laatste jaren kreeg ze problemen met haar gezondheid. Maar dankzij de zorg van haar kinderen, kon ze nog in haar eigen vertrouwde omgeving blijven wonen totdat het onlangs niet meer ging. Dag lieve tante, rust zacht. Wij wensen de familie veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.

Richting Paderborn

Vanmorgen rond 11 uur hebben we de SVR camping Oderbrücke verlaten. We zijn eerst naar het zuiden afgezakt om daar voor de verandering een keer de Autobahn te nemen. Op de 38 reden we eerst richting Kassel. Bij Kassel vervolgden we onze weg naar Paderborn. Het regende soms behoorlijk en de Matrix had flink wat moeite de hele mikmak bergopwaarts te trekken. Ik heb het dan met name over de stukken waar het met zo’n 9% omhoog ging.
Af en toe werden we ingehaald door zware vrachtwagens. Maar we waren niet de enigen. We reden achter ander verkeer aan, dat ook moeite had met de klim. Maar de Matrix is een stevige doordouwer en dus bleven we gaan. Ze sleepte ons veilig door een tunnel richting Dortmund.
Nog voor de afslag naar Paderborn kwamen we in een ‘stau’ of wel file terecht. Een enorm lint van vrachtwagens dook voor ons op. Tijd om de Autobahn te verlaten. We bevonden ons dicht bij een andere afslag en besloten die te nemen. Vervolgens reden we binnendoor over de 68 richting Paderborn. Omdat de reis tot dan voorspoedig was verlopen, besloten we over de 64 via Delbrück verder door te rijden dan in eerste instantie gepland was. Gevolg was dat we doorreden richting Münster. Een voor mij bekende stad, omdat ik daar een keer een opdracht gedaan heb.
Maar zover als Münster kwamen we niet. We besloten ad hoc een camping op te zoeken. Het was al 14.00 uur en we vonden het voor vandaag weer genoeg. Een halfuur later reden we een camping op. Rust.

Camping Oderbrücke

Yeah!!

Naturschutz!

Zaterdagochtend j.l. zijn we dus naar de camping gereden waar we gisteren hoopten aan te komen. Rijdend door prachtig heuvellandschap legden we een korte afstand af vanaf Seeburg over de B27 Göttingen - Herzberg. Bij Hartoff verlieten we de alsmaar drukker wordende weg en draaiden de svr camping op. We werden weer in onze landstaal te woord gestaan en zeer vriendelijk welkom geheten. De camping ligt aan de Oder. De naam van het water klinkt nogal gewichtig, maar het was niet meer dan een stroompje. De Lek en de Waal zouden zich doodlachen bij het zien van deze Oder.
We bevinden ons in een beschermd natuurgebied. Fenna mag niet los als we een wandeling maken. Inmiddels is het ons opgevallen dat de bordjes die de campings aanduiden vaak slecht zichtbaar zijn. Er is ook geen melding vooraf of tussendoor. Dat betekent respectievelijk opeens in de remmen of ons afvragen of we nog wel de goede richting volgen.
De wegbewijzering is ook verre van ideaal, niet bepaald gründlich. Vaak staan grote plaatsnamen niet vermeld, zoals we dat in eigen land gewend zijn. Kleine plaatsen staan ook vaak niet op de (echte Duitse) wegenkaart. Dus je begrijpt dat het soms lastig was om de juiste route te blijven volgen. Maar mijn co-pilote deed goed werk.
We bevinden ons tegen de Harz aan. Het is hier een schitterende omgeving. Vooral voor wie van de natuur, kronkelige wegen, fietsen (toer en mb) en motorrijden houdt We blijven hier een paar nachten en dan.... zien we wel weer.

Duderstadt (D)

Op zo’n 15 kilometer van de camping vandaan ligt het stadje Duderstadt. Als we de aanwijzing Altstadt aanhouden, zien we aan de gebouwen dat we te maken hebben met een eeuwenoude omgeving. Prachtige poorten, een stuk stadsmuur waar we even een kijkje nemen, en mooie kerken. Het centrum is heel erg goed onderhouden. Nergens is sprake van verpaupering. In tegendeel, men is nog steeds bezig om het nog mooier te laten uitzien. De pleinen en straten zijn erg schoon. Al moet ik zeggen dat de netheid van het land terugloopt; ik zie steeds vaker zwerfvuil en borden die erop aandringen de omgeving schoon te houden.  Maar hier in Duderstadt is de omgeving schoon. Rondkijkend en kuierend door de stad, krijgt zelfs deze cultuurbarbaar te maken met een flinke schok : Wat is Flevoland toch karakterloos!
In een lokale boekhandel ging ik op zoek naar ansichtkaarten (germanisme?). De boekhandelaar waagde het mij te vragen waar wij vandaan komen. Ik beperkte het maar tot Holland, want als ik hem emotioneel als ik was moest vertellen over Flevoland, dan zal ie ongetwijfeld achter zijn toonbank ineengestort zijn van de schrik.
Net als gisteren toen we op de binnenplaats van de burcht stonden, voelden we ook hier in de stad de geest van vervlogen jaren. Op de een of andere manier straalde hij ook rust uit. Toch was de combinatie van zeer oude panden waar zeer bekende merken en namen de gevels (ont)sierden soms wat verwarrend of zelfs storend. Stel je eens voor, een ridder met een integraalhelm van Shoei op zijn hoofd. Geen gezicht, toch?

Er staan in de stad ook moderne kunstwerken, zelfs uit de jaren 90. Maar deze zijn een met de omgeving en heel herkenbaar in hetgeen ze moeten voorstellen. Geen roestbruine platen ijzer, maar ouderwetse, echte kunstwerken. De meeste beelden zijn van brons en mogen daar staan zonder het risico vernield en gejat te worden vanwege de prijs van oude metalen. Zelf de bliksemafleiders zijn nog op de hoge gebouwen aanwezig! Hopelijk maak ik nu geen slapende honden wakker.

...haar houding was niet helemaal correct...

Fenna had het ook naar de zin. Door het centrum liep een goot waar water doorheen stroomde en met hier en daar een kunstwerkje. Een kunstmatig beekje? Fenna vond het in elk geval heerlijk door het water te banjeren. Dat wandelingetje eindigde bij de Westerturm, waar het water met een kleine draaikolk in de grond verdween.