John Prine - Souvenirs

Met het voorbereiden van de komende verhuizing kom ik allerlei zaken tegen. Veel oud spullen die herinneren aan vervlogen jaren. Ik heb nogal veel bewaard. Maar nu moet ik wat opschonen. Ik zag een paar foto's van de straat waar ik als kind gewoond heb. De huizen zijn inmiddels gesloopt. Ik vond ook een medaille uit mijn padvinder-tijd. En een boekje voor Wimmie van zondagsschool. In een bijbel vond ik een aantekening van mijn moeder. En een boekje over de oorlog. Van mijn pa. Ook nog een reisbiljet naar Curaçao met de namen van mijn broers.  Allemaal herinneringen. Mooie herinneringen die telkens verdwijnen als ik de plekken bezoek waar ze begraven zijn.

Een filmpje voor de kinderen

Jong geleerd, oud gedaan. Maar ook ouderen mogen naar het filmpje kijken. Vooral vissers, de recreatievaart, bezoekers van stranden en watersporters. Graag zelfs. Ik kreeg de link van een trouwe lezeres hier in Haven. Ze stelde voor het filmpje op scholen te laten zien. Een heel goed idee, dus....

We krijgen een spuitje!

Als we met bouvier Terry en bobtail Follie naar de dierenarts reden voor hun jaarlijkse entingen, was het vaak een vrolijke boel achterin de auto. Het is omdat het honden zijn, anders hadden ze waarlijk vrolijk gezongen : "We krijgen een spuitje, we krijgen een spuitje! En niet een, maar drie!" Ach ja, zo ging dat met die twee. Vooral de bobtail had erg veel gevoel voor humor.
Met die andere twee ging het heel anders. Ik bedoel die twee Amerikaanse gevangenen, die de doodstraf kregen. Ze kregen ook een spuitje, maar dat werkte niet naar behoren. Schandalig natuurlijk. Een hond laat men op een nettere manier inslapen. Zelfs als ie veroordeeld is wegens bijten.
Aan de andere kant is het zo dat Amerika geregeld in het nieuws is vanwege martelpraktijken en het inzetten van gevangen als proefpersonen. De methodes hebben ze overgenomen van de nazi's. Je weet wel die oorlogsmisdadigers, die door het zelfde Amerika werden veroordeeld.
Ik vind het niet erg wanneer men misdadigers als een hond behandelt. Maar dan wel tot en met de dood toe.

De gierige kant van Urk

Op het zeer christelijke Urk wil de gemeente de komende dodenherdenking niet op zondag houden. De herdenking moet vanwege de zondagrust naar zaterdag verplaatst worden. Een haast on-Bijbelse benadering van het jaarlijks terugkerend moment, waarop de gevallenen herdacht worden. Dankzij hen mogen ook op Urk mensen op zondag naar de kerk.
Ik vraag me af hoe de mensen die achter dit besluit staan omgaan met overlijdensgevallen op de rustdag. Over de sabbat is veel te lezen in de Bijbel. Ook in die tijd was er discussie over wat wel en niet mocht op de rustdag. Mag je tarwe plukken en die met de hand vermalen? Mag je een kalf uit het water halen? De discussie betrof vaak 'werkzaamheden' die door farizeeërs werden aangekaart. Ik vraag me nu af of iemand of iets herdenken onder 'werkzaamheden' valt. Het gaat om onze naasten en vaak ouders ook al leven ze niet meer. Het gaat ook over oorlog en vooral vrede, acceptatie en tolerantie. Het is een moment van bezinning. De gemeente Urk mag best toleranter zijn en andersdenkenden accepteren en respecteren. Of bestaat de gemeente louter uit farizeeërs? Ik verwijt de gemeente ook hebberigheid. Want is het zo moeilijk om van de ruim 50 zondagen van dit jaar er één te schenken aan een andere bezinning? De gierigheid staat erg haaks op de vrijgevigheid van de inwoners.

Klein Waterlooplein

In het lokale nieuws zag ik een stukje over de kringloopwinkel Klein Waterlooplein. Ik ben daar, in de Wartelstraat achter de Praxis, een aantal keren geweest. In eerste instantie vanwege mijn zoektocht naar oude muziek. Later kwam ik daar ook wat overtollige, maar nog goed bruikbare spullen brengen.
Het is daar, zoals in het nieuws werd gezegd, inderdaad een gezellige, knusse boel. Wel wat krap opgezet, maar ergens is dat ook wel weer aantrekkelijk. Het aanbod is overzichtelijk gesorteerd en de bediening erg klantvriendelijk.
De keren dat ik wat spullen bracht, werd mij gevraagd of ik zelf interesse had in bepaalde spullen. Ik vertelde de blonde eigenaresse (ze had wat mij betreft zo uit een gezellig Amsterdams café kunnen komen) over mijn zoektocht naar oude lp's. Als tegenprestatie voor de gebrachte spullen mocht ik van haar geheel gratis en zeker niet voor niets vijf lp's uitzoeken! Kijk, dat noem ik nou eens klantvriendelijk. Een heel andere opzet en aanpak in deze kringloopwinkel.

Mijn tweewielers -8- Een café racer bouwen

 

Robert's Z400

Bij zijn eerste werkgever kreeg zoon Ben te horen dat hij een Kawasaki Z400J in onderdelen kon kopen. Voor weinig. Hij had het geld niet, ik wel. Dus stond niet veel later een frame op wielen, een los blok en een doos met allerlei onderdelen in de garage. Naar zeggen was het blok net gereviseerd. Het is wel erg vreemd om een pas gereviseerd blok met de rest voor een paar honderd gulden te verkopen. Dus die revisie zal wel weer beperkt gebleven zijn tot een paar nieuwe bougies en een opgepoetste cilinder.

Kasuwa bijna af

Niet veel later kocht zoon Robert ook zo'n twin. Voor iets meer, namelijk 600 gulden. Het was zijn eerste motorfiets. Met de steun van een werkplaatshandboek zijn beide machines rijklaar gemaakt. Al snel bleek dat het gebrek aan lood in de benzine een vervelend iets begon te worden voor de oude blokken. Er moest geregeld loodvervanger in de tanks, maar dat werd nogal eens vergeten. En dus sta je dan langs de kant van de weg.
Op zeker moment besloot ik de slijptol op de Z400 te zetten. Ik weet niet meer waarom. In die tijd runden we een tweewielerzaak, dus alles was voorhanden. En anders bestelde ik het gewoon. Robert was zijn Z400 al snel zat : veel te langzaam en te tam.
Op een advertentiesite bood iemand een polyester tank-zitcombinatie aan. Hij kwam van een Suzuki en stamde uit de jaren 70. Zwager Jan van B te A kocht hem voor me, want het spul werd in Anna P.  aangeboden.
Na ontvangst heb ik de combinatie passend gemaakt op de Z400. Dat gebeurde door zagen, nog wat zagen, wat wegslijpen, nog meer wegslijpen, wat bijlassen (te veel afgeslepen) en flink wat schuurwerk.
Ik heb eerste de lekkende en slappe voorvork onder handen genomen : Nieuwe keerringen en speciale veren gemonteerd. Daarna de remmen aangepakt. Klauw gereviseerd en een zelf gemaakte stalen remleiding gemonteerd.
Het toerstuur werd vervangen door een racestuurtje en de voetsteunen door een rem-/schakelsetje. Tussentijds had ik het blok voorzien van nieuwe zuigerveren en pakkingen. Het luchtfilter werd verwijderd en maakte plaats voor K&N filters. Natuurlijk moest de ademhaling aangepast worden. Dat heb ik laten doen, omdat ik geen testbank in de zaak had. Ik heb de café racer Kasuwa gedoopt. Vooraf had ik de beide uitlaatdempers wat lichter gemaakt, zodat een mooie roffel klonk.  Vanwege eerdere ervaringen met ongelode benzine, kreeg een flaconnetje loodvervanger onder het kontje een plekje. Voor de kleuren koos ik de bedrijfskleur : paars met geel.
Na een jaar of wat heb ik de Kasuwa aan een verzamelaar van Kawa's verkocht. Ik had nog wat plannen, zoals een dubbel schijf in het voorwiel en elektronische ontsteking. Maar zover kwam het niet. De koper zei enthousiast : "Zo eentje heb ik nog niet eerder gezien!"

Help, mijn man is klusser! -2-

Een andere doos

Op zolder wilde ik een stuk verlengsnoer verwijderen. Het snoer was zo'n tien meter lang en liep achter een gording van de ene naar de andere kant van de zolder. Ik besloot wijs genoeg eerst maar de stekker eruit te trekken. Ondanks de aanwezigheid van een aardlekschakelaar, had ik geen zin in een knetterende knal.  Ik verwijderde eerste de deksel van de doos. Toen begon ik twee schroeven waarmee de grondplaat op de gording was bevestigd los te draaien. Alles verliep vlekkeloos. Ik ving met mijn rechterhand de los geschroefde doos op en ..... PATS!! Ik schrok me een hoedje en liet de doos uit mijn handen vallen. Ik keek direct naar de andere kant van de zolder. Daar zag ik dat de stekker nog in de wandcontactdoos zat. Oeps! Hoe kan dat nou? Die had ik toch eruit gehaald?
Later bleek dat ik weliswaar een stekker had verwijderd, maar dat het een andere was dan die ik in mijn gedachte had.
Ik voel nog steeds een prikkelend gevoel in mijn vingers. Maar dat is alles. Het liep gelukkig goed af. Dus de oplossing van het raadsel "Het is zwart en het hangt aan het plafond" is dus "Willem, die dacht dat ie de goede stekker had verwijderd."

Geen vuurwerk bij de politie

Tijdens het leegruimen van de garage vond ik nog een restant vuurwerk. Het was keurig droog en veilig verpakt. Omdat ik toch naar de Milieustraat (=vuilstort) moest, nam ik de verpakking met vuurwerk mee.
Het was redelijk druk, maar gelukkig kon ik toch vrij dicht bij de voor mij interessante containers komen : grof afval en B-hout. Voor mij stond een blauwe VW bus. Toen de achterdeuren open gingen, zag ik een enorme hoeveelheid afval. Plastic, ijzer, hout en grof huishoudelijk afval. Opvallend genoeg trokken  beide heren zich niets aan van de afvalscheiding. Ze begonnen alles gewoon in de container voor huishoudelijk afval te gooien. Uiteraard zei ik niets, anders zou ik zelf pardoes ook in die container terecht kunnen komen. De mannen waren niet bepaald goed geluimd. Een medewerker zei er wèl wat van, maar ze mochten de boel wat er in lag laten liggen. Met gezichten als oorwormen begonnen ze onder toezicht het afval alsnog te scheiden.
Nadat ik ook langs de witgoed container was geweest, sukkelde ik met wat verfafval en het vuurwerk naar de tafel met chemisch afval. Ik meldde daar keurig dat ik ook vuurwerk bij me had. Een fluor-oranje meneer wees op een wit bord waarop met zwarte letters stond, dat vuurwerk bij de politie ingeleverd moest worden.
Op weg naar huis reed ik even naar het politiebureau.
Bij de balie werd ik begroet door een tamelijk lange politieagent. Ik zei dat ik wat vuurwerk kwam inleveren. "O, en hoe komt u daaraan?", vroeg hij op een toon alsof ik dat spul ergens gejat had. Ik bleef beleefd en rustig en antwoordde op ietwat belerende toon : "Zoals u misschien weet kan men rond de jaarwisseling vuurwerk kopen. En als je binnen de wettelijk toegestane tijd niet alles afsteekt, houd je zomaar wat over. En dat zit dus in deze zak." De receptioniste moest stiekem lachen, maar de lange keek mij met een blik van een boze schoolmeester aan en zei verder niets. De receptioniste zei : "Helaas hebben wij hier geen vuurwerkcontainers meer, meneer." Ik vertelde over de doorverwijzing op de Milieustraat. De lange meneer was weer bij de les en adviseerde mij het vuurwerk zelf te vernietigen. Daar werd ik direct vrolijk van, iets wat mevrouw ook opviel. "U mag het niet afsteken hoor, u moet het in een emmer water onderdompelen en na een uurtje of zo het spul in de vuilcontainer deponeren."
Nou, als dat alles is, dan had men dat dus ook in de Milieustraat gekund?

Lelystad : Wishful thinking

Het komt geregeld voor dat investeringen en/of initiatieven gebaseerd worden op wishful thinking. Ofwel : dromen. Voor mij als voormalig adviseur en projectmanager komt dat soort onderbouwingen erg naïef over. Als klein kind heb ik weleens geroepen : "Kom we gaan geld zoeken op straat. Dan gaan we daarna ijsjes kopen!" Maar ja, toen was ik nog een kind.
Ik las over het initiatief van de Batavia Market dat het 'een publiekstrekker' gaat worden. Ik verkeer na zo'n 17 jaar Lelystad inmiddels in een 'eerst zien, dan geloven' geestestoestand. In die afgelopen periode heb ik veel mislukkingen voorbij zien komen. In het begin dacht ik dat dit soort werkwijze een typisch Almeerse was. Daar kwam ik ook dolenthousiaste mensen tegen die allen  met zeer hoge investeringen en dito verwachtingen halfbakken werk of zelfs niets opleverden. En daarna werd het stil.
De bekende Botenshow in de Bataviahaven zou ook een enorme push geven aan de ontwikkeling van het kustgebied. Men verwachtte ruim 40.000 bezoekers. De groot deel van de zandvlakte tegenover de toenmalige BTS werd als enorme parkeerplaats ingericht. Tot groot verdriet van mijn honden. Helaas bleek dat achteraf helemaal niet nodig. Er kwam een aanzienlijk lager aantal bezoekers. Dat aantal is sindsdien blijven dalen. Vooral omdat men in een bepaald jaar ook nog een toegangsprijs moest betalen. En nu komt er helemaal geen botenshow meer.
Lelystad gaat het nu over een andere(?) boeg gooien. Nu wil men een zeilwedstrijd naar de stad halen. 'Goed voor de ontwikkeling van de kust', stelt men. Wat dat concreet inhoudt weet niemand. Misschien de gemeente Zandvoort waar ooit (jaren 60 en een keer midden jaren 80) de Formule 1 werd gereden.
Het is wel zo, dat ik gepleit heb voor een aansluiting van de haven evenementen met de koopjesstad. Te vaak waren ze gescheiden. Er waren jaren dat in de outlet ook helemaal geen borden de bezoekers wezen op een evenement bij de haven. Met Batavia Market wil men de aansluiting dus wel maken. Dat geeft in elk geval hoop. Of het ook veel publiek zal trekken zal de tijd leren. Ik hoop uiteraard van wel. Het wordt tijd.

Koningsdag in Dronten

"Zoals gebruikelijk op Koningsdag...", zo klonk het op de radio. Gebruikelijk? Koningsdag wordt dit jaar voor het eerst gevierd. Het woord Koningsdag zelf wordt door mijn spellingscontrole met een rood onderstreept, zo nieuw is het.
Vorig jaar maakte ik een toertocht, om o.a. in Schoonhoven en Leiderdorp de laatste Koninginnedag mee te maken. Dit jaar ben ik naar Dronten gegaan.
In het dorp is opvallend veel vlagvertoon en zijn veel tuinen en/of woningen met oranje vlaggetjes versierd.
Bij de Meerpaal, op het Redeplein, is het erg druk. Er zijn veel activiteiten, voor vooral de kinderen. Niet zomaar een tuttig spelletje of zo, maar echt vermaak. Wat dacht je van een echt behendigheidsparcours?  Hoog boven de mensen aan twee veiligheidslijnen gezekerd klimmen en klauteren en vooral je evenwicht zien te bewaren. En wat is er leuker dan zelf op een graafmachine te gaan zitten en een bak met water overhevelen naar een andere bak?
Of heel gewoon (maar o zo slim) twee bulten met speelzand en bijbehorend speelgoed voor de aller kleinsten. Er is ook een balspel met trekkers, dat veel vergt van de stuurmanskunst van de chauffeur. Maar je kunt ook (zoete?) broodjes bakken boven een kampvuur. Of lekker dansen.
In het winkelcentrum wordt de vrijmarkt gehouden. Wat een drukte zeg! Tja, in een dorp wordt zo'n dag heel anders gevierd dan in een stad.

Koningsdag 2014

Van wie zou ze dat hebben?

Het is flink wennen aan de nieuwe naam. Maar wat wil je, ik weet ruim 60 jaar niet beter dan dat het Koninginnedag is. De dag waarop ik eerst naar school moest om daar mijn zelf gemaakte oranje muts te halen. Daarna liepen we met alle klassen keurig in een rij naar het gemeentehuis van Leiderdorp, waar een aubade werd gehouden. We zongen allerlei liedjes en natuurlijk het Wilhelmus en Lang zal ze leven.
We kregen wat snoep en koek uitgereikt en gingen naar de film kijken. Volgens mij was dat op het pleintje voor het gebouw van de brandweer, achter het gemeentehuis. Daar genoten we van films van Walt Disney. Mijn moeder was een fan van het koninklijk huis. Ik keek daar wat anders tegenaan, misschien vanwege de houding van mijn pa. "Allemaal flauwekul", zei hij steevast.
Gaandeweg is mijn kijk op het koninklijk huis ook veranderd. "Allemaal flauwe kul". Ik lijk mijn vader wel. En toch wappert ook bij mij de vlag, eet ik een oranje tompouce en ga ik naar de vrijmarkt. Soms doe ik dingen die haaks staan op mijn mening. Misschien is het net zoiets als toch die hoge toren in willen, ondanks mijn hoogtevrees. Of toch willen varen ondanks mijn gevoeligheid voor zeeziekte. Maar het zingen sla ik over. Daarvoor in de plaats neem ik een extra tompouce.

ICT bij de overheid

Er zijn Kamervragen rond ICT projecten bij de overheid. Ze kosten klauwen met geld en leveren niet datgene op, waar ze voor opgezet zijn.
Een paar keer heb ik mogen meewerken aan projecten bij de overheid. Ik moet flink graven in mijn herinneringen, waarschijnlijk omdat ik de boel verdrongen heb. Wat een vreemde, haast beangstigende cultuur heerste daar. Het gaat niet zozeer over samen iets bereiken, maar meer over 'hoe kan ik scoren?' Het scoren ging ten kosten van collega's en uiteraard de ingehuurde specialisten. Het was nauwelijks mogelijk om hechte samenwerkende groepen te maken. Tussen ingehuurd en vast personeel waren de spanningen toe te schrijven aan verschil in kennis en ervaring en het inkomen. Het vaste personeel presteerde in alle gevallen minder en dat vertaalde zich bij hen in afgunst, elkaar in de gaten houden en hopelijk betrappen op fouten. Maar ja, waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Veel van het vaste personeel maakte nooit fouten....

Omdat men vaak de eigen informatiesystemen niet eens goed kende, verliepen de onderzoeksfasen erg moeizaam. Na zo'n fase wisten de externe onderzoekers veel meer dan het vaste personeel. Ook dat zette kwaad bloed, want kennis is macht.
Ik heb weinig situaties meegemaakt waarin betrokken ambtenaren meeliften op de kennis en ervaring van externe deskundigen. Het was altijd weer de hakken in het zand en vervelend doen. Politiek bedrijven voerde de boventoon. Er was weinig menselijkheid te bespeuren op de werkvloer.
In de besluitvorming vierde het doordrammen van de eigen mening (gebaseerd op onvoldoende expertise) hoogtij. En wie als externe zich niet wilde schikken naar de willekeurigheid van de ambtenaar, kon vertrekken.  We moesten vaak ons werktempo verlagen om zodoende aan te sluiten op dat van de ambtenaren. Wie als ingehuurde kracht in een normaal tempo zijn werk deed, beliep de kans weggestuurd te worden. Zo'n iemand zette immers de rest te kijk?
Daarom werd het op voorhand nooit wat met projecten bij die overheidsinstanties. Hoewel, er is een project opgeleverd. Een douanesysteem. Maar dat verdween samen met de miljoenen die het kostte een jaar later in de prullenbak, omdat de grenzen verdwenen. Gebrek aan visie. Net zoals nu met Windows XP.

Berging Vickers Wellington

Deze week is een begin gemaakt met de voorbereidingen een wrak van een vliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog te bergen. Het betreft de berging van een Vickers Wellington bommenwerper, die in 1943 in het toenmalig IJsselmeer (nu Ketelmeer) is neergestort. Het toestel werd in de buurt van Urk aangevallen door een Duitse nachtjager. Van slechts een bemanningslid is het stoffelijk overschot geborgen, nadat het was aangespoeld op Urk. De overige bemanningsleden staan als vermist geregistreerd.
De berging wordt o.m. gesteund door de gemeente Dronten uit piëteit met de nabestaanden. Dronten heeft al vele jaren een speciale band met de Airgunners.  In en rond de gemeente zijn veel vliegtuigen neergestort. De gemeentelijke website vermeldt o.a. : "...De berging van de Wellington in het Ketelmeer wordt uitgevoerd in opdracht van de gemeente Dronten, onder begeleiding van de Stafofficier Vliegtuigberging van de Koninklijke Luchtmacht.
Om de wrakstukken te reinigen én te bergen, wordt er drijvend materieel op het wateroppervlak geplaatst, waaronder een kraanponton voor grote wrakstukken. Wrakstukken groter dan 8 millimeter worden door defensie beoordeeld en verzameld op de bergingslocatie.
Baggerspecie wat vrijkomt bij de berging wordt gezeefd en opgevangen in beunbakken, evenals spoelwater. Op deze manier wordt er milieutechnisch verantwoord omgegaan met baggerspecie."
Volgende week zal het benodigde materieel en mankracht zich verzamelen op de reeds afgebakende plek in het Ketelmeer. Natuurlijk ga ik proberen de berging te volgen.

Marokkanenbeleid Lelystad

Volgens het regionale nieuws begint het Marokkanenbeleid in Lelystad vruchten af te werpen. Dat klinkt mooi, maar het bericht bevestigt ook dat deze groep relatief veel 'ondeugende' leden kent.
Het Marokkanenbeleid maakt deel uit van een groter geheel, waarin met name problemen die immigranten uit niet-westerse culturen met zich meebrengen aangepakt gaan worden. Er is zodoende ook aandacht voor Antilliaanse jongeren die zich misdragen. Uiteraard is voor het beleid veel geld uitgetrokken. Zo'n drie jaar geleden werd gesteld, dat het beleid mislukt was. Het ontbrak toen aan de feitelijke onderbouwing van die conclusie. Men kon toen evenmin vertellen in hoeverre het wel gelukt was. De conclusie werd overigens al een jaar na aanvang van de uitvoering getrokken.
Het beleid is met name bedoeld voor steden, waar sprake is van veel problemen met immigranten.  Zo spreekt men van 'Marokkanen- en Antillianengemeenten'.
Opvallend is wel, dat in de uitvoering van het beleid het vaak over het terugdringen van de negatieve verschijnselen gaat en niet zozeer over integratie, scholing, werk en vooral : wederzijdse acceptatie.
Met betrekking tot de Lelystadse vruchten, begrijp ik dat het om minder criminaliteit gaat. Al is de Marokkaanse groep nog steeds relatief oververtegenwoordigd in de criminaliteit. In hoeverre de groep nu wel onderwijs volgt of aan het werk is, wordt niet vermeld. En dat vind ik jammer.

Tekenen voor Tim!

Ook in zijn woonplaats Dronten wordt bezuinigd. En dus dreigt ook aankomend muzikant Tim de dupe te worden. Om dit natuurtalent te blijven steunen hebben wij een petitie ondertekend. Als jullie dat nu ook doen, dan is de kans groot dat je daar later over kunt vertellen als Tim wereldberoemd is.

Fenna wordt gediscrimineerd

Die Fenna ist immer dabei...

Hopelijk gaan we straks weer met vakantie. De hond gaat dan ook mee. Wat het meenemen van honden betreft (we hebben honden sinds 1976), heeft het mij van begin af aan verbaasd, dat we voor onze hond(en) op campings moeten betalen. Onze hond mag echter geen gebruikmaken van de faciliteiten, zoals de douche, de speeltuin enz. Ik mag zelfs niet eens de uitwerpselen door het toilet spoelen. De hond mag er alleen verblijven op de door ons gehuurde plek en vooral z'n bek houden. En daarvoor moet ik dus extra betalen. Het opvallende is, dat als ik een kanarie mee zou nemen of een ander huisdier zoals een kat of een Vlaamse reus, ik voor dat beestje niet hoef te betalen. Terwijl de omstandigheden voor hen exact dezelfde zijn als die voor de hond. Op veel campings bevindt zich niet eens een apart uitlaatterrein(tje), poepzakjesautomaat en/of een speciale container voor hondenpoep. Bij de receptie krijgt de hond ook geen 'dogtag' met de naam en het telefoonnummer erop voor het geval de hond ontsnapt. Zeker in het buitenland erg handig. Ik zou dat als een extra service, zelfs als een hondvriendelijke benadering zien. Dus die maken we maar zelf. Helaas is ook voor veel campings de hond een melkkoe.
Toch zijn er nog hier en daar campings waar honden gratis mogen verblijven. Lijkt me heel gewoon.

In de vierde klas -2-

We moesten een opstel maken. Zeg maar een verhaaltje schrijven. De meester geeft een paar onderwerpen, maar je mag ook zelf een onderwerp kiezen.
Ik besloot een verhaaltje te schrijven over Sjors en Sjimmie. Sjors was een blond jongetje met een meisjeskapsel. Sjimmie was een pikzwart negerjongetje met een kaal hoofd met bovenop een krulletje dat recht overeind stond. Sjimmie had knalrode dikke lippen, was minder intelligent dan Sjors en sprak gebrekkig Nederlands (ik heb het over de jaren 50) . Ik las wekelijks hun avonturen in het blad Sjors en Sjimmie (van de Rebellenclub).
Ik dacht een leuk opstel geschreven te hebben, maar de meester dacht daar anders over. Toen ik mijn blaadje terugkreeg zag het rood, wit en blauw. Maar het kwam niet bepaald feestelijk over. Wat was het geval? Dwars door de mooie blauwe inkt op het witte papier waren alle namen van Sjors en Sjimmie met een knalrode pen doorgestreept! En ik had beide namen nogal wat keren gebruikt.
Onderaan mijn opstel stond met grote rode letters : George en Jimmy! Over de inhoud stond niets vermeld. Mijn creatieve inspanning werd met het cijfer 4 beloond. Ik heb geen moment gedacht om een exemplaar van het weekblad Sjors van de Rebellenclub mee te nemen naar school. Het was net als met het kuitschieten : deze meester weet niet zoveel. Maar toch heette hij geen Sjimmie.

Van mijn principes afstappen?

Soms is het erg lastig om voorbij te gaan aan bepaalde tradities. Zo wordt in Roemenië geregeld wat gedronken. Niet zomaar een alcoholisch drankje, maar tujca. Een zelf gebrouwen natje met een erg hoog alcoholpercentage (70-80%). Men verwachtte van mij dat ik als gast ook meedeed en even een limonadeglas van dat spul achterover zou slaan. Ik heb die beker lang aan mij voorbij laten gaan. Totdat ik merkte dat mijn gastheren daar nogal wat moeite mee kregen. En dus besloot ik een keer mee te doen. Meer kan ik me van die dag niet herinneren.
Stel je drinkt helemaal geen alcohol, hoe los je dan zo'n situatie op? Hoe voorkom je dat de gastheer of -vrouw zich beledigd voelt? Ik herken een soortgelijke situatie bij ons vroeger thuis. Als er visite kwam, moest er gegeten worden. Of je nu wilde of niet. Want weigeren was haast als een belediging.

Verkeerd Lelystad

In het lokale nieuws las ik over een website waar men iets kwijt kan over de verkeersveiligheid in Lelystad. Om dat te kunnen doen moet men naar verkeerlelystad.nl surfen. Aha, dacht ik, dat is iets voor mij, want ik ken nogal wat nare tot gevaarlijke situaties. Eenmaal op de site gekomen krijg ik allerlei vragen voor mijn kiezen, die hoegenaamd niets van doen hebben met het onderwerp veilig verkeer. Verkeerde vragen dus.
Ik krijg vragen over mijn geboortedatum, mijn postcode, bezigheden enz. Wat een onzin! Die vragen hebben niets met verkeer te maken. Met de antwoorden kan men wel eenvoudig achterhalen wie je bent. En dan de feitelijke vragen. Ik ben fietser, motorrijder, voetganger en automobilist. Maar ik moet ook als brommobielbestuurder of scootmobielkachelaar en zelfs als bromfietser met helm vakjes aankruisen, anders komt de volgende vraag niet.
De vragenlijst is enorm lang. Nou, trek er maar een uur of twee voor uit, want tussentijds stoppen kan niet. Je kunt ook niet terugbladeren.  Wat een onnozele, slecht opgezette enquête. Weg ermee! Maar misschien is dat ook de bedoeling :  geen reacties betekent immers goed nieuws. Ja, ja, het blijft in Lelystad erg moeilijk om iets simpels te regelen.

Help, mijn man is klusser!

Nee, als ik ergens aan begin maak ik het af. Ik werk gestructureerd en planmatig. Dus ik sloop geen huis, maar doe dat per ruimte. Slopen en weer opbouwen. Dan de volgende ruimte.
Ik herinner me nog dat ik als klein jochie vol bewondering naar het figuurzagen van mijn opa stond te kijken. Met mijn handjes op mijn rug. Omdat er weinig geld was, maakten mijn broers en ik zelf speelgoed.  We zochten de benodigde materialen bij de bouwplaatsen. Spijkers, plankjes en blokjes hout. Nee, geen schroeven, want alles werd gespijkerd. Ook wat geschroefd moest worden. Met het beperkte gereedschap van pa en de besteklade en handwerkmand van moe knutselden we erop los. Bootjes, vliegers, auto's heimachines(!), vliegtuigjes, zwaarden, schilden en messen rolden van de lopende band.
Natuurlijk ging het niet altijd goed. Ik weet niet meer hoeveel keren ik op mijn duim heb geslagen. Niet zoveel denk ik, want hij ziet er nog steeds vrij normaal uit. Ik heb ook in mijn vingers gesneden, een gaatje in mijn hand geboord, ben van een trap gevallen, heb kortsluiting gemaakt, mijn wenkbrauwen weggebrand, een schuurtje onder water gezet, vishaak in mijn vinger gekregen, een stukje van mijn duim gesneden (en er zelf weer opgeplakt), mezelf bloedblaren geknepen (meestal met een of andere tang), benzine in mijn oog en olie in mijn keel gekregen, een motorblokje in de fik gestoken en heel veel gaten in en vlekken op mijn kleding gecreëerd. Wat mijn kleding betreft : ik trok altijd nette kleding aan voordat ik ging klussen. En ik weet nog steeds niet waarom.
Wat ik inmiddels ook geleerd heb, is dat ik tijdens het klussen geen grappen en grollen moet uithalen. Zoals over de nok van het dak lopen en als Sonja naar boven keek doen alsof ik mijn evenwicht verlies. Maak je grappen, dan is de kans groot dat je net als ik een uur onder het huis ligt met een ernstige blessure. Omdat niemand gelooft dat je dit keer echt je knie keihard tegen de betonnen rand van het kruipgat hebt gestoten. Dat gebeurde toen ik met een sprongetje omhoog weer bovengronds wilde komen, na een inspectie van de afvoer. Ik viel van de pijn weer terug in de kruipruimte. Mijn gekerm en geschreeuw om hulp werd afgedaan met : "Och, daar heb je pa weer met zijn grappen."

Lekker bezig na pensioen

Er was een tijd dat ik mijmerde over mijn bezigheden, zodra ik met pensioen zou gaan. Ik keek er met plezier naar uit. Toen had ik allerlei plannen en hoopte zelfs eerder met werken te stoppen. Maar het liep allemaal heel anders. Ik kwam in de WAO terecht, maar bleef wel werken. Tot het niet meer ging. Na de zoveelste tegenslag brak het elastiekje. Zo kwam ik weliswaar eerder thuis te zitten, maar niet met het gevoel dat ik mezelf jaren eerder toegewenst had.
Ik ken mensen die met een soortgelijk gevoel thuis kwamen te zitten. Die zijn gedwongen naar huis gestuurd en mochten de laatste jaren niet meer met hun werk bezig zijn. Ik vind het een zeer slechte zaak. Een valse start voor wat betreft de pensionering van de betrokkenen.
Inmiddels heb ik zoveel ervaringen opgedaan met tegenslagen, dat de inslag aanzienlijk minder groot is en mijn herstel veel sneller verloopt. Komt bij dat ik graag bezig ben. Ik ben niet zo'n bankzitter. Mijn liefhebberijen komen nu goed van pas. Net als mijn wil mensen te helpen. Dus klus ik erop los en maak niet alleen mezelf, maar ook anderen gelukkig.
Er zijn bedrijven die hun medewerkers voorbereiden op hun pensionering. Hun uren worden geleidelijk aan verminderd en in de vrijgekomen uren leren ze hun vrije tijd zinvol in te vullen. Dat is een goede zaak. Eigenlijk zou het personeel ook voorgelicht moeten worden over situaties als werkloosheid en (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid. En over mantelzorg. Vooraf wat inzicht hebben in datgene wat komen kan heb ik zelf altijd prettig gevonden. Ook al ben je dan niet op alles voorbereid. Ook met minder poen, er is nog veel te doen!

PEC Zwolle!

De eerste helft van de bekerfinale zit erop. PEC Zwolle staat geheel verdiend met 4(!)-1 voor. Ik zie weer het oude PEC van de eerste helft van de nationale competitie. Gewoon rechttoe rechtaan voetbal. En ik zie weer het bekende Ajax, dat constant achteruit speelt. Vijf doelpunten dankzij Van Rhijn, die daar 4,5  van op zijn conto kan schrijven. Of hij was er niet, of hij was te laat. En als ie er was, stond ie te slapen. Afgaande op het veldspel zou je denken dat Ajax een grote voorsprong heeft en niet de Zwollenaren.

De wedstrijd werd nog een tijdje gestaakt vanwege het vele vuurwerk van zogenaamde fans achter het Ajax doel. Ik zag tussen het publiek toeschouwers met bedekte gezichten, waarvan sommigen zelfs met bivakmutsen op. Eruit met die gasten! Die komen toch zeker niet voor het voetbal? De KNVB en de clubs zullen veel harder moeten optreden. Wie niet de intentie heeft om voor het voetbal te komen, kan beter wegblijven.
Op naar de 2e helft. PEC zal de beker zich niet laten afpakken.

PEC Zwolle! -2-

Het verbaasde mij dat na de rust ook Van Rhijn weer de groene zoden mocht betreden. Na de vele fouten had ik verwacht dat hij gewisseld zou worden. De tweede helft begon goed voor de Zwollenaren en slecht voor Ajax en weer Van Rhijn. Het geklungel achterin bij de Amsterdammers ging ook na de rust voort, met gevolg dat PEC zeer snel de score opvoerde naar 5-1!
De Amsterdammers hadden nog geluk, want de Ajax verdediging (ik zal de naam van Van Rhijn in deze maar niet meer noemen) bood nog drie kadootjes aan, die door de Zwollenaren niet werden omgezet in treffers. En Ajax? Het bleef volharden in het trage spel met heel veel ballen achteruit en niet de intelligentie om het over een andere boeg te gooien. Maar ik heb van deze finale erg genoten. Het was wederom het bewijs dat het aantrekkelijke, gewone rechttoe rechtaan voetbal het wint van quasi hogeschoolvoetbal. Het viel me mee dat dit keer trainer De Boer zei dat Ajax zeer slecht had gepresteerd. Na al die andere wedstrijden van hetzelfde niveau hield hij vol, dat zijn jongens wel goed gespeeld hadden. Ik vond dat erg vreemd, omdat de trainer tijdens al die wedstrijden zich rot stond te ergeren langs de lijn.
De mannen van PEC hebben er hard voor gewerkt. Iets wat ik van de Ajax elf niet kan zeggen.  Ron Jans heeft laten zien, dat hij het spel van Ajax door en door kent.  Het is treurig gesteld met het Nederlands voetbal. Dat een club als Ajax bovenaan staat in de competitie is typerend voor het zeer matige niveau.

Eerste Paasdag

Het is mooi weer. Een lekker warme zon en een stevige bries. Tijd om weer eens op de motor te stappen. Dit keer stuurde ik de CBX richting Kampen, waar de Sail Kampen 2014 wordt gehouden. Het betreft een tweejaarlijks evenement met Pasen, waar echt tienduizenden op af komen.  Vergeleken met dit evenement vormen de Bataviahaven-dagen een oase van rust.
Hoewel ik op de motor was, heb ik eenmaal in Kampen besloten niet nog meer drukte op te zoeken. Want druk was het zeker. Ik hoorde iemand over meer dan 60.000 bezoekers! Het verkeer werd al buiten de stad geregeld door verkeersregelaars. Noodgedwongen kijkend naar de mannen en vrouwen in hun gele hesjes, kan ik me voorstellen dat soms iemand met haast in de stress zal schieten. Van sommige regelaars zou je denken dat ze wat afwezig zijn. Met name op kruispunten waar verkeerslichten nog in werking zijn. Zo stond ik twee keer voor rood te wachten, omdat bij groenlicht de boel tegengehouden werd. Ik was in de veronderstelling dat we door mochten rijden bij rood. Nee dus. Gelukkig werden de regelaars na het tweede rode licht op tijd wakker. Niet alleen vanwege het vele getoeter, maar ook het beeld van een erg lange rij wachtenden.
In Kampen maakte ik rechtsomkeer en besloot over de Ketelmeerdijk terug te toeren. Bij de Roggebotsluis stond de boel weer stil. Dit keer omdat de brug open was. Maar op de motor kon ik redelijk vooraan staan, omdat er altijd wel automobilisten zijn die flink wat ruimte laten tussen hen en de voorligger.
Toen de slagbomen weer omhoog stonden en het rode licht gedoofd was, stuurde ik de motor rechtsaf de Vossemeerdijk op. Daar ben ik na een paar kilometer even gestopt om uit te waaien.  Na Ketelhaven verandert de naam van de dijk in Ketelmeerdijk, die richting de Ketelbrug loopt. Maar zover wilde ik het niet laten komen. Bij Ketelhaven koos ik voor de richting Dronten waar ik op de N307 terechtkwam, richting huis.

Friet in Flevoland

Volgens de Friettest van het AD is de lekkerste friet in Almere te koop. En wel bij de snackbar Het Vlaams Friethuis. Ze kreeg het cijfer 9,5 met uitmuntend als beoordeling.
In Lelystad heeft het panel de friet op het Palazzo getest. Eetgelegenheid Anytime kreeg een bijna voldoende : 5,5. De beoordeling was  Onvoldoende. De toelichting :  "Hoe ze het voor elkaar krijgen blijft een raadsel, maar ook deze friet smaakt naar karton. Muf en melig. Tip: ga vergelijkenderwijs proeven en kijk dan nog eens naar eigen product."
Maar het kan nog slechter volgens de panelleden. Zoals in Emmeloord bij Bikbar Wittesteijn. Beoordeling : Zeer slecht, oneetbaar.  Het cijfer werd : 1,5 met als toelichting : " Per ongeluk de papiercontainer in de frituur geleegd? Dit is geen friet, het zijn kartonstokken. Muf, slap en melig. Ook een verkooppunt waar de tand des tijds erge honger had."
Fritesproducent Aviko kwam er in veel gevallen niet zo best vanaf. Lijkt me niet bepaald leuk voor deze producent.
Dus voor de lekkerste frieten moet men in Almere zijn.
In Leiden staat Friet Enzo aan de Korevaarstraat zeer hoog genoteerd met het cijfer 9,5. Commentaar : "Vol van smaak en krokant. Voortreffelijke friet. Dit adres blijft een aanrader, alhoewel niet iedereen geporteerd zal zijn van het bakken in ossewit. Maar wel erg lekker."

Johnny Guitar

Stuit ik op YouTube pardoes op dit nummer van The Spotnicks. Toen ik het afspeelde zag ik ze zo weer voor me : Mijn broers, neef Jacques Goey en zwager Jan. Allemaal gek op dit soort muziek. Ook van The Ventures, The Shadows enz. Lekker instrumentaal en bovenal.... gitaarmuziek!

Tim en Jill logeren

Het resultaat

Dit weekend logeren Tim en Jill bij oma. Opa is ook van de partij. Ze blijven tot en met Eerste Paasdag. Dan gaan ze naar de andere oma en opa in Biddinghuizen.
Ze zijn op Goede Vrijdag in de ochtend gebracht. Ze hebben natuurlijk fijn gespeeld en goed geslapen. Ook op Goede Vrijdag is het bij oma patatdag. Dus ze boften. Vanmorgen hebben ze heerlijk ontbeten. Daarna hebben ze samen met oma koekjes gebakken. Opa heeft het deeg gemaakt. Daarna heeft oma het uitgerold en konden de kinderen met vormpjes de koekjes maken. Daarna gingen de koekjes de oven in. Ze smaakten uitstekend! 's Middags zijn ze naar de speeltuin geweest.Straks zijn ze doodop en kunnen ze weer naar bed.

Een moderne AOW'er

Het is dan toch eindelijk gelukt : ik heb mijn eerste pensioenuitkering gekregen! Wat een gedoe was dat zeg. Ik begon eind oktober 2013 met het regelen ervan.  Ik realiseer me dat ik in een nieuwe levensfase ben terechtgekomen. Die van AOW'er. Die term riep bij mij nog tot voor kort erg ouwelijke beelden op. Grijs haar (klopt), rollator (klopt niet), geraniums (klopt niet), bankzitter (klopt niet) en betutteld worden door jongere mensen (klopt niet).
Eerlijk gezegd heb ik niet het gevoel dat ik AOW en pensioen gerechtigd ben geworden. Ik houd er maar op dat ik gewoon een paar uitkeringen heb. Net als een wajong'er. Ik moet wel een groot deel van mijn leven herinrichten. Een nieuwe start maken. En daar hoort ook een goed gereinigd gebit bij. Het viel reuze mee bij de mondhygiënist. Ik zei hem dat hij mijn eerste mondhygiënist is. Ik ben altijd twee keer per jaar naar de tandarts geweest en ik merkte gaandeweg dat daar ook minder goede of minder kritische bij waren. Dat heeft me wel een paar kiezen gekost. Waarschijnlijk werkten ook zij nog aan het oude beeld van de AOW'er : een prothese.
Hoe dan ook deze AOW'er is nog wel in voor een parachutesprong of een bungee-jump. Ondanks zijn hoogte vrees. Hahaha! Dus voorlopig geen Bingo en klaverjasavonden. En helemaal geen line dancing voor deze ouwe! Ik ga op deze Stille Zaterdag de CBX  maar weer eens laten brullen. Ride on, Roll on :

Fenna's rasgenoot

Aan het eind van de straat een bos

Kiekeboe!

Op nog geen drie minuten lopen bevindt zich hier een bos. Daar wandel ik met Fenna als het zo uitkomt. Vanmorgen was ik haar even kwijt. Ze was wat achter mij blijven hangen. Je kent het wel : overal snuffelen. Maar opeens zag ik haar koppie vanachter een dikke boom naar mij kijken.
Maar toen ik haar riep reageerde ze niet. En even later was er verwarring, want ze kwam vanachter mij mij voorbij rennen. Wat was het geval? Er was nog een Friese stabij in het bos. Eentje die erg veel op Fenna leek. Het was een reutje van net een jaar. Van de jongen (14 jaar) die hem uitliet hoorde ik allerlei verhalen, die me deden denken aan Fenna's eerste jaar. Ook deze reu is een ware stuiterbal. Maar ik kon de jongen troosten met Fenna als voorbeeld. Ze is een stuk rustiger geworden. Leuk was ook te horen en te zien dat de jongen veel van het opvoeden van een hond afwist. Zijn hond had meer witte vlakken dan Fenna en zag er qua lichaamsbouw erg mooi uit. Beiden speelden even met elkaar, maar toen werd het weer tijd om te gaan snuffelen.

Goede Vrijdag

Ising's Goede Vrijdag

De regering wil immigranten die geen goed Nederlands spreken korten op hun uitkering. Het werd tijd. Zelf zou ik een flinke stap verder willen gaan. Ik zou graag iedereen (dus ook Nederlanders) willen korten of extra belasten, die geen goed Nederlands spreekt of schrijft en/of achterblijft in diens algemene ontwikkeling.
Vandaag is het Goede Vrijdag. Veel mensen kennen niet de betekenis van deze christelijke dag : "Ik zou het niet weten".  En anders doen ze er een gooi naar : "Toen is God geboren" of "toen liep iemand op het water". Voor de rest is het (soms) een vrije dag. En dus met recht een Goede Vrijdag. Of ze je wilt een lang weekend.
Het is vandaag Goede Vrijdag. Ik ga vanmiddag naar de tandarts. Een andere lijdensweg dan die Onze Lieve Heer heeft bewandeld. Ik mag in een stoel liggen en eventueel een verdoving krijgen. Jezus werd zonder verdoving aan een kruis gespijkerd. Dat diende een aanzienlijk hoger doel. Bij mij gaat het om tandsteen. Bij Hem om de mensheid. Iedereen dus. Ik wens iedereen een Goede Vrijdag!

Ont-lastingvrije hond?

Ingezonden.

Midden in een bos, midden op het pad...

Ja, dát zou een nóg betere oplossing zijn, i.p.v. een bé-lastingvrije hond van Willem. Maar helaas, de zo vurig gewenste ECO-hond, uit de reactie op "Ik wil een hond" (14 maart j.l.) bestaat nog niet. Of het moet zo'n pluche hondje zijn waarmee ons kleindochtertje van vier door de kamer loopt. Ze heeft hem aan een koordje gebonden en het hondje glijdt met z'n zachte pootjes heel soepel over de houten vloer achter haar aan. Ooit heb ik iets degelijks meegemaakt met een volwassen man. Een monteur, met een vreemd soort humor, liep in onze werkplaats eens een paar dagen lang rond met een dot poetskatoen aan een touwtje achter zich aan. In de middagpauze sleepte hij zijn 'hondje' mee naar de kantine en knoopte het touwtje vast aan een tafelpoot. ,,..Braaf zitten..." werd steevast beloond met een lekkere broodkorst. Nee, zo’n hond wordt ook niks want iedereen wil immers alleen maar een échte hond? Maar ja, ........dan óók "Hoeperdepoep".
,,Hoeperdepoep zat op de stoep en laten we vrolijk wezen, hoeperdepoep zat op de stoep en laten we vrolijk zijn". Dit liedje heb ik nooit begrepen want wie wordt er nou vrolijk van op het moment dat alle inzittenden in een, van dié stoep wegrijdende, auto zich even daarna geërgerd afvragen: ,,Wie heeft er hier een vieze scheet gelaten!?" Niemand, als blijkt dat een van hen een flinke klodder hondenpoep onder zijn/haar schoenen heeft zitten.

Ont-lastingvrije hond? -2-

Ingezonden

Een vader van een jong gezin, rijdend in een auto op de snelweg, maakte zich bij zo'n gebeurtenis zó ontzettend kwaad dat hij een besmeurde schoen van zijn zoontje door een geopend zijraampje naar buitens meet. Waarop zijn vrouw boos reageerde met:,,Ben je helemáál gék geworden?, die schoenen zijn nog geen week oud en ze waren hardstikke duur !; terug man!". Makkelijker gezegd dan gedaan, op een snelweg, maar gelukkig was er na een paar kilometer een afslag en konden ze via een dorpje terugrijden. Even later de grote weg weer op en stoppen op de parkeerplaats waar het jongetje langs de kant had staan plassen, en het ‘kadootje’ aan zijn schoen meekreeg. Pa liep een beetje gehaast door de berm richting “plaats delict’, een paar honderd meter verderop, maar dat was poeplink. Weer poep! Ja, sorry maar dat hoort nou eenmaal bij dit onderwerp. Poeplink vanwege een eventuele bon voor het lopen langs de snelweg, want dan zou het een nog véél duurdere schoen worden. Deze werd gelukkig gauw terug gevonden en enigszins opgelucht werd de reis vervolgd. Met de schoen ‘lucht-dicht’ verpakt in een stevig dichtgeknoopte plastic zak in de achterbak kwamen ze een uur later dan normaal thuis. Moeder (wie anders!?) had toen nog een klusje te doen, maar daar zat wel ‘een luchtje aan’.

Fan-tilator

Patatje oorlog -5-

Het verwijderde bericht

De gemeente Dronten heeft het bericht op haar website over Frank Patat verwijderd. Ik vond het geen goede zaak dat de gemeente deze publicatie deed. De plaatsing gaf aan dat er meer was/is dan een louter zakelijk conflict. Het bericht riekt erg naar 'spelen op de man'. Ik ben bang dat de plaatsing ervan niet in het voordeel van de gemeente zal zijn in de rechtszaak.  Ik heb geleerd dat het niet de persoon maar zijn handelen is waar je problemen mee kunt hebben. En dat een lastige klant iemand is die met je meedenkt en iets van je wilt.
Ik geef toe, sommigen kunnen zeer bot overkomen. Maar daar moet je als contactpersoon op berekend zijn. Je weet wel : eerst de klant laten uitrazen en dan alsnog vriendelijk te woord staan en hem helpen met een goede oplossing. Eerlijk gezegd stuur ik liever zo'n botterik naar een cursus of therapie. Maar ja, meestal had en heb ik het niet voor het zeggen.
Uitgaande van het feit dat ambtenaren een dienstverlenende functie hebben, is het mij helaas vaak opgevallen dat het nogal eens schort aan de juiste vaardigheden. Dan neemt de ambtenaar opeens een houding aan van iemand met een machtspositie. Wel raar als je zelf meebetaalt aan zijn salaris en dan zo benaderd wordt. Gelukkig is het lang geleden, dat ik zelf zo benaderd werd.

Droes in Dronten

In een manege in Dronten heeft men bij een van de daar geparkeerde paarden droes geconstateerd. De ziekte gaat gepaard met zwellingen, hoge koorts en een loopneus. Men zegt dat de ziekte voornamelijk bij jonge paarden voorkomt en meestal eenmalig van aard is. De ziekte, veroorzaakt door een bacterie, is besmettelijk voor andere paarden.
Vaak krijgt zo'n droes paard antibiotica toegediend om te herstellen. Ik weet niet hoe men dat doet. Ik weet wel dat het een keer niet goed ging. Toen vond men de boer buiten bewustzijn in de stal. Toen die na een paar dagen(!) weer bijkwam kon hij vertellen wat er gebeurd was. Hij moest het medicijn, een kalmerend middel, met een blaaspijpje in het keelgat van het paard blazen. Maar het paard was de boer te slim af : Hij blies net iets eerder.
Zelf ben ik een keer in mijn hand gebeten door zo'n paard. Ik was een jaar of zeven en gaf hem een boterham. Ik zie hem nog zo zijn grote kop naar beneden buigen en zijn bovenlip optrekken. Terwijl ik verbaasd naar die enorm grote gele tanden keek, beet Bles, dat ondankbare beest van boer Braat, in de hand die hem op dat moment voedde. Ik heb het hem vergeven, want ik dacht als kleine jongen : een paard is niet zo slim als ik....

Hond bijt kinderen

Als baas altijd erbij blijven

Een triest nieuwsbericht. Helaas een veel voorkomende situatie. Onlangs vertelde iemand mij over een toegetakeld kind dat ze zag. Toen een andere aanwezige vroeg : Zeker lelijk gevallen?" antwoordde de vader : "Nee, gebeten door onze hond. Door mijn eigen hond." Hij vertelde dat de hond op bed(!) op een bot lag te knagen. Het kind was, in aanwezigheid van de vader, aan het springen op hetzelfde bed. Toen viel het kind boven op de hond, die gelijk van zich af beet. Een drama natuurlijk. Maar de hond reageerde zoals men kan verwachten. Een hond en eten.
Kijk, ik zal op dat moment niet reageren met : "Wat dom van u!" Maar zo is het naar mijn menig wel. Vaak wordt zo'n hond afgestraft met een spuitje en gaat de in gebreke gebleven eigenaar op zoek naar een 'betere' hond.
Jammer dat vaak kinderen de dupe zijn van onoplettendheid van eigenaren of van een incomplete opvoeding van de hond en niet te vergeten het kind. Sommige eigenaren zijn op voorhand bang en isoleren de hond, in plaats van hem op te voeden en te leren omgaan met kinderen. Daarmee kweek je al een gespannen sfeer tussen de hond en het kind. Ook het kind moet opgevoed worden. Een hond is geen mens en helemaal geen speelgoed. En als ie gaat eten, moet men hem met rust laten. Natuurlijk mag ik in de bak met eten van mijn hond graaien. Mijn hond doet dan een stapje terug. Zo hoort het. Maar mijn kleinkinderen, die dat ook mogen, weten dat ze de hond met rust moeten laten als ie eet.
Hoe goed je een hond ook opvoedt, er blijft altijd iets in zo'n beest dat gevaar kan opleveren. Dus altijd erbij zijn als er kinderen in de buurt van die o zo betrouwbare en lieve hond zijn.
En tja, een hond die nota bene op het bed een bot ligt te eten. Mijn haren gaan ervan overeind staan. Maar ja, iedereen mag het op zijn eigen manier doen. De praktijk leert of die de juiste is. Zoals helaas in dit soort gevallen.

Willie Nelson & Townes van Zandt

Er zijn veel mooie duetten, maar deze is wat mij betreft top.

De dame met lef

Petje af voor een familielid van een van de doodgeschoten overvallers van de juwelier in Deurne. Ze durft tenminste haar rug te rechten en laat zien, dat niet  iedereen van die bevolkingsgroep achter crimineel gedrag staat. Ik hoop dat ze daar geen negatieve gevolgen van zal ondervinden. Want dat is tegenwoordig ook schering en inslag. Als je vertelt dat je baas de boel belazerd, ben jij de klos en niet je baas. Leve de rechtsstaat!

In de vierde klas

het schoolplein a/d Kastanjelaan

We hebben een nieuwe meester gekregen. Die was er voorheen niet. Hij heeft een bril en een wat pokdalig gezicht. Meneer Linschoten heet hij. Al snel bleek hij een leuke man te zijn. Een verademing na een jaar juffrouw Hamerling. Ze heeft geregeld aan mijn oren getrokken en erin geschreeuwd. Maar dit schooljaar wordt misschien weer een leuk jaar.
Wie goed zijn best doet, krijgt aan het eind van de week een kroontje op zijn hoofd. Het is van karton, dat met zilverpapier beplakt is. Zelf heb ik dat kroontje ook mogen dragen. Prachtig, want dat betekent dat ik dus in dat jaar minder naar buiten zat te staren of te dagdromen en wat serieuzer bezig was.
Een keer werd meneer boos op mij. Op een middag vertelde hij over vissen. Toen vroeg hij opeens wie van ons wist hoe jonge vissen geboren werden. Nou, daar wist ik wel wat van. Ik had immers een aquarium thuis en bestudeerde vaak de vissen. Iemand vertelde over kuitschieten. Toen vroeg meneer waar dat spul vandaan kwam. Ik zei toen 'uit z'n kont' natuurlijk! Maar alleen Helma K. die voor mij zat, hoorde dat. Ze schoot heel hard in de lach. Toen meneer vroeg waarom ze zo lachte, vertelde ze wat ik zei. Gevolg was dat ik moest nablijven. Meneer was boos op mij. Heel boos. Hij vond dat ik geen vieze dingen moest zeggen.
Na dat gebeuren heb ik nog vaak voor mijn aquarium zitten koekeloeren. En ik kon er toch echt niets anders van maken : dat spul kwam toch echt uit de kont!

Help, een trekker!

Nee, geen rol met zwarte slang

Vanmorgen was het weer zover. Twee trekkers achter elkaar op de Dronterweg. Kan gebeuren zou je denken en dat is ook wel zo. Maar ik verbaas me telkens weer over de gevaarlijke manier van rijden door de chauffeurs. Het zijn vaak jonge broekies, die met weinig ervaring en inzet van verstand de weg op gaan. Ze voeren vaak geen of slechte verlichting. Vooral de idiote schijnwerpers aan de voorzijde zijn 's avonds een crime. Ze schijnen het liefst midden in je gezicht en bijna nooit naar het wegdek.
Wat was dit keer het geval? De achterste trekker trok een bak en een transportband.  Je weet wel, zo'n lang geval met in het midden een as met twee wielen. Of de totale lengte meer of minder dan 18 meter was, kon ik niet inschatten. Van achteren kon ik niet direct dat transportgevaarte zien, ook omdat het pikkie geen waarschuwingsbord of rode lap aan dat lange ding had hangen. De voorste trok alleen een bak. "Waarom rijden ze in die volgorde?", vroeg ik me af. Ik zou die voorste trekker achteraan laten rijden. Dan levert die transportband veel minder gevaar op. De onderlinge afstand was aan de krappe kant, zodat ik de hele stoet in één keer voorbij moest.

maar een transport band!

Nee, ik ben geen voorstander van dat trekkerrijbewijs voor jeugdigen, waarmee elke pukkelkop zomaar met een trekker de weg op kan. Helemaal niet als ik zie wat een zwaar materieel die broekies voorttrekken. Ze mogen zelfs zonder enig rijbewijs of certificaat met ander zwaar materieel rijden.
Mike mag met zijn rijbewijs niet eens een simpel aanhangertje trekken. Zelfs niet als ie leeg is. Officieel heet dat trekkerrijbewijs een bewijs van vaardigheid. Het examen wordt niet afgenomen door het CBR, maar door agrarische scholen. En daar word ik dus niet vrolijk van.

Top 3 overlast Lelystad

Een week of wat geleden zag ik een overzichtje van Ergernissen in Lelystad. Het betrof een top 3 die samengesteld is naar aanleiding van een enquête. Op nummer 1 staat Te snel rijden. Op de tweede plaats staat Hondenpoep en op de derde plaats Zwerfvuil.
Ik kan me in de uitslag wel vinden. Op de wegen in en rond de stadskern wordt vaak erg hard gereden. De wegen zijn breed en vaak vrij recht en nodigen uit tot sneller rijden dan toegestaan is. Er zijn blijkbaar veel inwoners die moeite hebben met hun eigen discipline. Zelfs de waarschuwingsborden (U rijdt te snel) worden met hoge snelheden voorbij gestoven. Van mij mogen ze bij die borden camera's plaatsen. De klachten over hondenpoep begrijp ik ook wel. Het begint er al mee, dat eigenaren niet de moeite nemen om hun hond aan te leren waar hij mag poepen. Dus doet de hond zijn behoefte op de stoep of straat. Soms vraag ik me af waarom iemand met zijn hond voor woningen langsloopt, terwijl aan de overkant een groenstrook is. Ik bedoel, als dat beest opeens zijn poot optilt of gaat zitten, dan liever aan de overkant en niet tegen een tuinhekje of voor een woning. Een kwestie van sociaal gedrag aanleren. Dat geldt ook voor eigenaren die hun hond op het sportveld uitlaten.
De eerste twee ergernissen betreffen misdragingen van volwassenen. Als het om zwerfvuil gaat, zijn daar ook veel kinderen bij. Veel kinderen maken zich ook schuldig aan de vervuiling van de stad. Men zegt weleens : "Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst". En dus ziet het er somber uit voor ons milieu.

Lachebek Emma

Emma aan haar flesje...

Lachebek Emma

Emma heeft weer een nachtje gelogeerd bij oma en opa. We zijn weer een week verder in de tijd en we kunnen zien dat de kleine meid groeit. Ze had dit keer geen enkele moeite met het drinken uit een flesje. De vorige week ging dat nog moeizaam, maar dat komt omdat ze nog borstvoeding krijgt. En Emma gaat liever voor echt dan voor namaak.
Emma is erg goedlachs en begint al flink geluidjes te maken. En lachen dat ze doet! Na een zeer rustige nacht (dank je wel, lieve Emma), lag ze de volgende ochtend rustig in haar bedje rond te kijken en wachtte zo oma's komst af.
Ook Fenna kan het goed vinden met Emma. Ook als Emma bij oma of opa is, heeft Fenna geen enkele last van jaloezie. maar ja, ze is en blijft een hond en dus moeten we alert blijven.

Niet als kat en hond

Fenna kreeg na haar terugkeer last van een kater. Niet zomaar een kater, maar Tom. Tom heeft zijn jeugd in een slaapkamer doorgebracht. Dus hij moest na aankomst nog van alles leren. Maar inmiddels is Tom behoorlijk gewend aan het dagelijks leven, zowel binnen als buiten. Hij mauwt, eet, slaapt en hang 's nachts op straat rond. Helemaal geïntegreerd dus!
Tussen Fenna en Tom viel de kennismaking over en weer eigenlijk best mee. Ze voelen elkaar goed aan. Dus Tom is de baas, terwijl Fenna verwoede pogingen doet om met hem te spelen. Op haar drukke manier, waar Tom helemaal niet van gediend is. De machtspositie van mate zelfverzekerdheid van Tom is erg interessant om te zien. Als er zich een kleine botsing heeft voorgedaan, loopt Tom rustig bij Fenna weg. Zonder om te kijken en met de staart fier omhoog. Alleen als Fenna op heel rustige wijzer Tom benaderd, kan het gebeuren dat ze elkaars neuzen besnuffelen. Heel even maar, want dan is het telkens Tom die aangeeft dat het genoeg is. Dat is louter lichaamstaal, zonder geblaas of uithalen met de poten. Ik zie alleen de blik in Tom's ogen veranderen, als het zover is. Fenna trekt zich dan telkens weer rustig terug. Maar als Tom gaat rennen, dan zie ik het jachtinstinct van Fenna in een seconde tevoorschijn komen.
Als ik Tom aanhaal, is Fenna duidelijk jaloers. Het liefst wil ze Tom dan even grijpen. Tom weet dat, dus komt ie vaak stiekem even bij me zitten. Ik haal hem dan aan, zonder iets te zeggen. Want zodra Fenna hoort dat ik zijn naam zeg, schiet ze overeind om Tom van mijn schoot weg te jagen.

Jakhals Erik Dijkstra

Het komt voor dat iemand uit balorigheid een steen of ander zwaar voorwerp van een viaduct afgooit, terwijl daar verkeer onderdoor rijdt. Niet alleen een onbegrijpelijke, maar ook een levensgevaarlijke actie. Zelf heb ik rijdend op de motor zoiets meegemaakt. Ik schrok me een hoedje toen ik door een hard voorwerp werd geraakt, dat door een scholier naar beneden werd gegooid. Sindsdien ben ik extra op mijn hoede als ik mensen op een viaduct zie staan of lopen. Ik wissel zelfs van rijbaan, om mogelijke problemen uit de weg te gaan.
Een dergelijk viaduct-incident leidt soms tot een ware klopjacht op de dader(s). Er is sprake van een poging tot toebrengen van zwaar letsel dan wel doodslag.
Jakhals Erik Dijkstra is ook zo'n iemand. Hij haalde het in zijn hoofd om bij wijze van grap (hoe verzint hij het) een flesje van hoog naar beneden te keilen om opzettelijk iemand te raken. Die iemand zat in een rondvaartboot van nota bene de Zonnebloem Stichting!
Erik denkt er vanaf te komen met een simpel excuus. Ik hoop dat hij aangeklaagd en gestraft wordt voor zijn levensgevaarlijke grap.

Nog steeds werken met XP?

Het verbaast me eerlijk gezegd niet dat nog veel organisaties met Windows XP werken. Vaak is daar sprake van een laag ICT bewustzijn in combinatie met een gebrek aan visie. Gedurende mijn loopbaan was het de gewoonte om aankondigingen van komende, ingrijpende veranderingen direct in te plannen. Meestal leidden die tot een bijstelling van het informatieplan. Op die manier kwam het veranderingsproject op tijd aan bod om gerealiseerd te worden.
Een project met als doel het vervangen van Windows XP zou in dit geval al eind 2012 gereed moeten zijn geweest. Zo creëert men nog ruimte tot de deadline van april 2014 voor mogelijk onvoorziene zaken. Ik ben vooral geschrokken (en toch ook weer niet) dat veel overheidsinstanties nalatig zijn geweest. Daar gaat men vaak met zeer vertrouwelijke informatie om. Normaal gesproken zouden juist dat soort organisaties dergelijke veranderingen een stap voor moeten zijn.
Ik heb zelf na mijn desktop ook mijn laptop van Windows 7 voorzien. Een tijdrovende bezigheid, maar nu is ie klaar voor de komende vakantieperiode.

Weer eens langs de lijn

Vanmorgen stond ik na lange tijd weer eens langs de lijn. Prachtig! Ik herkende de sfeer weer en tijdens de wedstrijd van de B4 van SV Lelystad genoot ik.
Ik hoorde bekende stemmen, waarvan één heel luid en vooral duidelijk (om een SVL speler wakker te maken). Maar veel hoefde de trainer niet te zeggen, want zijn team speelde behoorlijk goed.
De grensrechter van de B3 van ASV Dronten had het soms moeilijk in zijn fraaie outfit. Ik zag hem een paar keer uit teleurstelling zijn vlag tegen het kunstgras gooien. Voor de rest vlagde hij verdienstelijk. Al schreeuwde hij wel een keer "Onmogelijk!!", toen zijn collega aan de andere kant voor buitenspel van een ASVD speler vlagde.
Tja, onmogelijk. Dat was ook zo. Deze grensrechter kon onmogelijk zien of het wel of geen buitenspel was. Ik stond achter hem en kon het zelf ook niet zien. Maar ja, Dronten stond op verlies en dan krijg je zo'n reactie. Emoties, dus. Maar zijn manier van vlaggen bleef sportief.
Ik had me achter het doel van de thuisspelende club opgesteld. Niet dat ik een regen van doelpunten van SVL verwachtte, maar louter vanwege de zon. Zo kon ik beter foto's maken. Het was een leuke wedstrijd zonder onsportieve toestanden. Het was dus gewoon een ochtendje in de zon genieten langs de lijn.

SV Lelystad B4 verslaat ASVD B3

Fraaie openingstreffer van SVL : 0-1

Treffer nummer 4

Vrije trap : 1-1

Toevallig zag ik een aankondiging van de wedstrijd van de B4 van SV Lelystad 67 tegen ASV Dronten B3. Het was een uitwedstrijd van het behoorlijk succesvolle team van SVL. Ik besloot een kijkje te gaan nemen.
In een zonovergoten, en toch leeg ASV Dronten stadion betraden beide teams het hoofdveld, waar tegenwoordig kunstgras ligt.
SVL speelde van meet af aan op de helft van ASVD en opende de score na ruim 20 minuten 0-1. Maar de vreugde was van korte duur. Op een vrije trap net buiten de 16 had keeper Frank geen antwoord. Na rust moest Frank nog een paar keer in actie komen om meer tegendoelpunten te voorkomen.
Na een kleine 10 minuten nam ASVD een 2-1 voorsprong na matig ingrijpen in de SVL defensie. Maar ASVD genoot slechte drie minuten van de voorsprong, omdat SVL de stand weer gelijk trok.
Daarna wist de goed en verzorgd spelend SVL de wedstrijd naar zich toe te trekken door nog twee keer de ASVD doelman te passeren. Beide goals waren een cadeautje van de Drontense defensie, die nogal knullig verdedigde. Neemt niet weg dat de B4 van SVL dik verdiend met drie punten het veld verliet.
Wat me opviel was toch wel de linksbuiten van SVL. Die jongeman had volgens mij sinds woensdag niet geslapen. Totaal geen energie, zo leek het.

Patatje oorlog -4-

Interessant om zo'n rechtszaak tussen de gemeente Dronten en patatbakker Frank van Flierenburg via het nieuws te volgen. Dit keer is er niets te lezen op de website van Dronten. Maar dat komt waarschijnlijk omdat de burgemeester, Aat de Jonge, nogal onhandig is bezig geweest. Meneer De Jonge ging op een politiebureau(!) met een of andere politie-bobo en Frank Patat praten over zijn vergunning. Een erg uitzonderlijk gebeuren lijk me. Of is Frank zijn leven niet meer zeker in het stadhuis? De gemeentelijke ambtenaren hebben zich als ware terriërs vastgebeten in de patatbakker en lijken hem niet meer te willen loslaten. Hoe dan ook. Waar gaat het over?
Los van alle emoties : Over een 'lastige, patabakkende inwoner' die iets van de gemeente wil. Een vergunning met een aantrekkelijke standplaats voor onbepaalde tijd. Tot voor kort moest Frank telkens weer verkassen van de ene soms miezerige plek naar de ander. Was dat soms om hem te pesten? Want Frank is een lastpak. Of ontbreekt het de betrokken ambtenaren aan lange termijn denken?
En wat zijn hennepplantage betreft : er zijn meer overtreders die dagelijks het ondernemerschap uitoefenen. Sommigen hebben zelfs coffeeshops hier in de polder. Dus kom op zeg, neem wat afstand van elkaar en geeft Frank een fatsoenlijke plek voor onbepaalde tijd. That's all folks!

Pesten op school

Helaas komt het nog al te vaak voor. En helaas doen docenten en ouders daar nog veel te weinig tegen. Gelukkig is er een tv programma, dat met verborgen camera's te werk gaat. Logisch, want als RTL vooraf zou aankondigen dat opnames gemaakt gaan worden, dan gedraagt de notoire pesters zich opeens poeslief. En ja hoor, daar komt het Hollandse gepamper weer om de hoek kijken.

Het is zo zielig voor de pestkoppen in beeld te komen en meer van dat geleuter over privacy. Ook al zijn hun koppen onherkenbaar gemaakt. Iedereen weet immers wie het is/zijn? En dat is het dus, wat mij bevreemdt en verontrust. Iedereen weet wie het zijn, maar niemand doet er iets aan. En raad eens welke ouders het hardst lopen te klagen? Juist, die van die notoire pestkoppen. En wat zegt een quasi deskundige? Die pestkoppen lopen zodoende erg veel schade op. Hahahaha! En die slachtoffertjes dan? O sorry, die niet. Die hebben geen leven meer. Die plegen zelfmoord.
En dan zijn er ook scholen die hun naam liever niet verbonden zien worden met deze nare verschijnselen. Die doen liever alsof er niets aan de hand is. Daar heeft men wel een paar slachtoffers voor over.
Er zijn pestkoppen die al een ris scholen achter zich hebben. Maar niemand komt op het idee hen naar een speciale school te sturen. Ze zijn leerplichtig, dus wat let je? Een soort bootcamp, waar ze iets anders wordt geleerd. Iets op het gebied van respect, fatsoen, psychisch leed, omgaan met zelfbeheersing enz. Lijkt me ook een goede school voor hun ouders.

Bericht over de Seeley

Vorig jaar heb ik met pijn in mijn hart afscheid genomen van mijn Seeley. Maar gelukkig is de Yellow Bear in goede handen terechtgekomen. Hij maakt meer kilometers dan toen ik hem in bezit had. Komt bij dat mijn neef, de nieuwe eigenaar, volop van de Seeley geniet.
Toen ik wat weemoedig reageerde op een fotoserie over de Seeley, schreef hij dat ik niet moest treuren. Hij schreef : "Een klassieker die heb je niet. Die koester je, totdat hij weer naar een volgende liefhebber gaat. En die koestert hem ook weer."
Als ik het zo bekijk, dan valt het eigenlijk best wel mee. Dat mooie ding wordt nog steeds gekoesterd door een echte liefhebber.