Tim en Jill

Foto door Jill genomen

Tim laat trots zijn nieuwe fiets zien. Echt nieuw is ie niet, maar dat maakt voor Tim niets uit. Op mijn vraag hoe de fiets hem bevalt, antwoordt Tim : "Goed, opa. Alleen moet ik voor mijn broek oppassen, want hier -hij wijst naar het grote tandwiel- moet eigenlijk zo'n ding zitten. Anders wordt mijn broek zwart."
Oma belooft Tim dat zij een kettingkast zal kopen en dat opa hem dan zal monteren. Als opa uit leergierigheid de fiets wat naloopt, ontdekt hij nog wat achterstallig onderhoud. Dat wordt weer leuk klussen, in dit geval voor Tim.

Met Tim als fotograaf

Tim en Jill blijven een nachtje bij oma slapen. Voor het naar bed gaan is het dolle pret, wanneer beiden met het fototoestel creatief bezig mogen zijn. Opa is het slachtoffer en moet met zowel Tim als Jill op de kiek. Opa moet ook doen alsof ie reclame maakt voor een product. Dus zit opa eerst met een potje sambal in zijn hand, dan een pak met doekjes en vervolgens een pak vla.
Tim is een ervaren fotograaf, dus mijn hoofd zit vaak keurig midden in beeld. Hij gebruikt ook inzoomen en hoeft maar één keer af te drukken. Met Jill is dat anders. Vaak staat mijn hoofd er niet op. Als ze afdrukt, zie ik de camera naar beneden duiken. Zo worden heel wat opnames verwijderd, voordat Jill de instructies van Tim goed toepast. Er wordt heel wat afgelachen om de resultaten van de reclamefoto's. Dan is het bedtijd.

Wat zegt u?

Gisteren heb ik een gehoortest gedaan. Ik moest vooraf even in de wachtruimte plaatsnemen en een formulier invullen. Terwijl ik de vragen beantwoord, komt een oudere vrouw binnen. Ze wordt te woord gestaan door een jongeman achter de balie. Na een begroeting zegt ze nogal luid dat ze een afspraak wil maken. De medewerker gaat achter de computer staan en zoekt in de agenda. "Heeft u nog een bepaalde voorkeur?", vraagt hij. Ze ziet blijkbaar zijn lippen bewegen en vraagt luid : "Wat zegt u?" De jongeman herhaalt zijn vraag, maar zonder het volume iets hoger te zetten. En dus komt zij weer met de tegenvraag : "Wat zegt u?" Daarna hoor ik hem telkens zeggen : "Is 5 maart goed?" terwijl zij op haar beurt telkens reageert met : "Wat zegt u?" Dit vraag en antwoordspelletje duurt even, want de jongeman komt niet op het idee om wat luider te praten noch om haar even het scherm met de agenda toe te keren. Het lijkt wel een toneelstukje van een dorpsvereniging. De medewerker wordt wel zenuwachtiger en krijgt meer kleur in zijn gezicht. Mevrouw ziet dat ook en zegt met luide stem : "Ja sorry hoor, mijn schuld. Ik ben doof!" De jongeman reageert met : "Geeft niet, daarvoor is de afspraak." Waarop zij weer zegt : "Wat zegt u?"
De medewerker kijkt wat hopeloos om zich heen. Als hij naar mij kijkt, maak ik een schrijvende beweging met mijn hand. Hij begrijpt de boodschap, schrijft iets op een papiertje en schuift dat naar mevrouw toe. Ze kijkt op het briefje en zegt opgelucht : "Dat is goed. Dinsdag 5 maart om half elf. En mijn naam is mevrouw...." Terwijl de medewerker de afspraak in computer zet, pakt ze het papiertje en stopt het in haar handtas. "Dank u wel en tot ziens!", zegt ze nog. De jongeman knikt met een flauwe lach en kijkt haar met een opgelucht gezicht na.
Ik schud mijn hoofd en moet inwendig lachen. Maar toch vind ik het het vreemd dat in een winkel voor hoortoestellen een medewerker zo communiceert met de klanten.

Een gehoortest

Na het invullen van een vragenformuliertje word ik opgeroepen door een audicien. Ik mag plaatsnemen aan een tafeltje, terwijl hij wat in paperassen neust. "Aha, u bent in 2007 voor het laatst geweest, nadat u behandeld bent bij een KNO arts", zegt hij. "Ja, dat klopt", bevestig ik zijn opmerking. "Weet u nog de naam van de arts?", vraagt hij, waarop ik antwoord met : "O ja hoor. Hij stelde zich voor als Kok. Maar volgens mij was ie slager." De audicien kijkt op van zijn papieren en kijkt mij met gefronste wenkbrauwen aan. "Ging het niet goed?", vraagt hij met enige zorg in zijn stem. Ik vertel hem over mijn traumatische ervaring bij die slager. Dat ik een kwartier buiten bewustzijn ben geweest vanwege de enorme pijn en over zijn haast onbeschofte manier van omgaan met mij.
De aanwezigheid van een meelevend assistente, die mij stiekem van informatie voorzag (Kok gaf vooraf geen enkel antwoord op mijn vragen over de komende behandeling), verzachtte de pijn helaas niet.
Dan werpt de audicien een blik in mijn oren. Ik zie geen lichtstraal op de muur aan de andere kant verschijnen, dus het zal wel goed zijn. Ik krijg een headset op mijn hoofd en een handgreepje met drukknop in mijn handen. Ik moet op het knopje drukken zodra ik een geluid hoor. Eerst rechts en dan links. Mijn gehoor blijkt iets meer achteruit gegaan te zijn. Ik word doorverwezen nar een KNO arts. Een andere. Hopelijk ook een echte. Iemand die de patiënt centraal stelt.

Ajax geen Europees niveau

Nee, Ajax is er nog lang niet. Nog ver verwijderd van het huidige Europese niveau. Wat mij nog het meest verbaast, is dat Siem de Jong na afloop durfde te zeggen, dat hij meer van de wedstrijd tegen Salzburg had verwacht. Nou, dat lieten de Amsterdammers op geen enkel moment blijken. Van de thuiswedstrijd heeft men niets opgestoken. Of heeft Ajax na dat verlies de hoop al opgegeven? Het had er veel van weg. Het was van Amsterdamse kant weer erg gezapig, veel ballen terug en vooral niet willen aanvallen.
Ooit verloor Ajax een thuiswedstrijd tegen het toen roemruchte Benfica. De Hollanders dachten dat Portugezen in de sneeuw aanzienlijk minder sterk zouden zijn. Nee dus : 1-3. Maar In Portugal sloeg Ajax op haar beurt keihard terug met dezelfde cijfers : 3-1! Mooi, vooral omdat veel fans de volgende ronde al hadden opgegeven. Maar de spelers niet. Ajax speelde de sterren van de Portugese hemel en stond na nog geen kwartier al met 3-0 voor. Een kwartier voor tijd wist Benfica toch te scoren.
In Parijs werd een derde wedstrijd gespeeld, die weer door Ajax werd gewonnen. Dat waren nog eens wedstrijden, waarin men voor de winst ging. Toen werden ballen zelden achteruit gespeeld en was er sprake van een heel andere mentaliteit : willen winnen.

Billy Joe Shaver - When fallen angels fly

Eén op honderd?

De rechtbank in Lelystad heeft een loodgieter uit Harderwijk veroordeeld tot een taakstraf van 200 uur.
Begin dit jaar werd een man dood aangetroffen in een caravan. Men ging er vanuit dat hij, gezien zijn leeftijd (86), een natuurlijke dood was gestorven. Maar toen zijn zoon (53) een dag later tijdens een nacht in dezelfde caravan ook overleed, ging men op onderzoek uit. Het bleek dat beiden omgekomen zijn door koolmonoxidevergiftiging. Die werd veroorzaakt door een pas aangelegde cv installatie. De loodgieter en zijn compagnon die hier verantwoordelijk voor zijn, werden aangeklaagd. Het stel beunhazen (of moordenaars?) had volgens experts bijna alles verkeerd gedaan met rampzalige gevolgen. Toch sprak de rechter hier in Lelystad een van hen vrij. De ander kreeg een taakstraf van 200 uur. Zeg maar 100 uur per dode. En hij kreeg een voorwaardelijke straf. Het OM gaat tegen deze mensonterende uitspraak terecht in beroep.
Mijn conclusie : Een mensenleven wordt steeds minder waard. Ook volgens deze rechter in Lelystad.

Fenna is weer thuis

We hebben Fenna meegenomen naar het adres waar ze ooit als pup opgroeide : de Ringdijk. Het was erg leuk om te zien dat ze veel herkende. Ze rende als een dolle door de huiskamer en de tuin. Ook buiten, tijdens het uitlaten, reageerde ze enthousiast. Het is mooi om te zien hoe honden in het moment leven.
Toen ik met haar ging fietsen, stond ze ter hoogte van een haar bekende speelplek opeens stil. Ze keek met meer dan normale belangstelling naar iemand die met twee honden bezig was. Ze had de stem van de man gehoord. Een van de honden is Arno, een Mechelse herder. Met hem heeft Fenna als pup vaak gespeeld. Toen Fenna begon te piepen, heb ik haar losgemaakt. Ze stoof naar de honden en wist precies bij welk van de twee ze moest zijn. Beide beesten begroetten elkaar uitbundig. Het werd een korte, heftig stoeipartij, net als toen. Daarna werd ze even door de baas aangehaald. De beide honden ging verder met hun spel, terwijl Fenna al snuffelend het speelveld verkende.

Wat een armoe!

Bijna dagelijks krijg ik te maken met de gevolgen van de Mammoetwet uit de jaren 60. Toen moest iedereen voortgezet onderwijs kunnen volgen. Dus werd de lat naar beneden gehaald. Tel daarbij op de zeer lage mate van betrokkenheid, de individualisering cq het egoïsme en de zeer hoge gehalte van desinteresse en zie : daar is de medewerker anno 2014.
Men doet voorkomen alsof men specialist is, maar men weet nauwelijks waar men mee bezig is. Hoe je met mensen behoort om te gaan, is zo goed als bijna onbekend. Deze week kreeg ik een brief met de aanhef : Geachte heer van O. en ging verder met jij en jou. Het is dus al snel 'jij' en 'jou', terwijl ze zouden moeten weten dat ik hun vriendje niet ben. Ze papegaaien wat vanaf een papiertje (net een nieuwslezer of presentator) en raken de kluts kwijt als ik tussendoor een vraag stel.
Op de goed bedoelde vraag : "Kan ik je helpen?" neig ik steeds meer tot het antwoord : "Nee, dat kan u niet." Men is nauwelijks betrokken bij het werk en zit daar blijkbaar alleen euro's binnen te halen. Want van 'verdienen' kan ik helaas steeds minder spreken. Als ik bij toeval iemand tref die nog zijn geld verdient, weet waar ie het over heeft en hoe ie met klanten moet omgaan, maak ik hem of haar een compliment.
De tijden zijn erg veranderd. Het is nu meer de tijd van : Met mij gaat het uitstekend, maar met ons niet. En dat laatste interesseert bijna niemand nog.

Voor mij geen wintersport

Zo, de Olympische Winterspelen zijn ook weer geweest. Niet dat de tv constant heeft aangestaan hoor. Ik heb weinig met de wintersport, al was ik ten tijde van Ard en Keessie daar wel intensief mee bezig. Rondetijden noteren op een blad dat uit de krant was gescheurd, prachtig. Hoe de kleine man uit Puttershoek de lange Fred Anton Maier te kijk zette.
Maar die tijd ligt ver achter me. Je zult me dan ook niet voor mijn plezier naar een wintersportgebied zien vertrekken.
De winterse taferelen vind ik wel mooi om te zien. Vooral als ik bij de haard zit, waar een knapperend houtvuur in brandt. Met op de kachel een pannetje erwtensoep natuurlijk!

Boven op de YP408

Als kind ging ik wel de sneeuw in en het ijs op, maar om nou te zeggen dat ik daar liefhebber van was : nee. Ik had het vaak snel koud. Mijn handen waren in wollen sokjes gestoken en ik had een foeilelijk mutsje op, dat als een nylon kous om mijn hoofd zat geklemd. Ik had ook snel last van koude tenen.
Tijdens mijn militaire dienstplicht ging de winter als vermaak helemaal over boord. Ik heb aan een zeer koude oefening in Sennelager (D), waar ik gedurende een aantal weken in een tentje verbleef bij zo'n 15 tot 20 graden vorst een paar wintertenen overgehouden.
Dus op het gebied van wintersport heb ik weinig tot niets gedaan. Tenzij je sneeuwschuiven, ruiten krabben en zout strooien ook daartoe rekent. Door de jaren zijn koude en/of natte weersomstandigheden mij minder gaan raken. Dat komt door het motorrijden en het bezit van honden.

Achter beslagen autoruiten

Een van de vele schaakwedstrijden

Toen we even geen glasvezel beschikbaar hadden, vroeg een tweetal jonge huisgenoten zich af hoe we de avond moesten doorbrengen. Als oudere huisgenoot vertelde ik hen met weemoed over de tijd waarin telefoon, televisie en internet ontbraken. De nostalgische periode, waarin je gewoon met elkaar praatte. En dat ik die digi-loze situatie nooit als een gemis heb ervaren. "Wat deden jullie dan?", vroeg een van hen. We vermaakten onszelf op een creatieve manier. En we lazen veel. "O", zei de ander, "jullie hadden vast kasten vol boeken."
Nee dus. Voor boeken was nauwelijks geld beschikbaar. We hadden een bijbel, bestaande uit twee delen : het Oude en het Nieuwe testament. En er was een sprookjesboek van de gebroeders Grimm. Later kwam een serie boeken over Winnetou en Old Shatterhand. En voor het overige wekelijks de Donald Duck en de Sjors van de Rebellenclub. Buurjongen Fransje was katholiek. Hij had de Okkie.
Voor de ouderen was er de Panorama (met die orang-oetan familie op het voorblad)en de Wereld Kroniek. En dan waren er nog spelletjes en schaken en dammen. De twee pubers keken elkaar verbaasd aan.
Ik sloot af met : "We luisterden naar de radio voor de kinderprogramma's." De beide tieners keken me aan met een blik, die aangaf dat ze niet begrepen dat ik desondanks terug kan zien op een zeer leuke jeugd. 
Ik stelde voor om wat muziek van cd's te spelen. Maar de jeugd had geen zin in 'ouwe-lullen muziek'. Dat ik ook cd's heb van moderne artiesten, zei hen niets.
"O, maar we kunnen vanavond wel lekker in de auto gaan zitten en naar de radio luisteren", was de reactie van een van hen. Nou ja, dat was in elk geval beter dan die suffe spelletjes spelen. Al vroeg ik me toen wel af welke reacties de beslagen autoruiten in Haven zouden losmaken.

Leve de bureaucratie!

Maar niet heus. Ja, het gaat nog steeds over mijn pensioen. Dat is nog steeds niet rond. Vorige week vroeg men mij opeens om een extra handtekening. Gevolg is dat mijn aanvraag weer onderaan de stapel is komen te liggen : "De verwerking duurt 10 dagen, meneer." En ik maar denken dat computers meer snelheid in een proces brengen.
Ik heb de indruk dat men mijn offerte bladzij voor bladzij afhandelt. Elke week ongeveer twee pagina's van de veertien exclusief bijlagen. Als men op een pagina iets mist, krijg ik een e-mail met een vraag. Dan hoor ik weken niets en dan opeens weer een vraag. Tot aan vandaag toe. Zeg maar vlak voor de finish. Vanmorgen was het bericht nog desastreuzer : "Meneer, de geldigheid van uw offerte is verlopen! U moet een nieuwe aanvragen en gevraagde bijlagen toevoegen." Grrrr! Zijn ze nou helemaal! Terug naar Start?! Door hun eigen traagheid mag ik opnieuw gaan beginnen.
Het is weer tijd voor een telefoongesprek. Ik word teruggebeld. Dat is mij al twee keer beloofd. Beide keren zonder die belofte na te komen. Dus een pensioen per 1 maart 2014 zit er ook niet in.

PS. Twee uur na publiceren van dit bericht heb ik zelf een halfuur voor het verstrijken van de deadline (ik zou voor half vijf teruggebeld worden) de telefoon gepakt. Ik word doorverbonden naar een deskundige (eindelijk!), die mij vertelt dat men mijn voicemail heeft ingesproken. Men bleek naar mijn eigen nummer gebeld te hebben, terwijl ik een ander nummer opgegeven had! Maar goed, het is maandag. Ik kreeg het bevrijdende nieuws dat mijn offerte zo goed als afgehandeld is en dat deze week het ontbrekende bedrag gestort zal worden door de betreffende traag werkende maatschappij. Ach ja, de aanvraag was immers pas van november 2013..... Dus toch per 1 maart echt pensioen? Eerst zien, dan pas geloven.

Als slakken elkaar inhalen

'Stop Politie' knippert voor me in mooi rood, als de zwarte auto mij heeft ingehaald. Ik zag hem al aankomen en dacht : "Oeps! Daar ga ik!" Ik had een tijdje achter een busje aangereden, waarvan de snelheid schommelde tussen de 60 en 75 km per uur. Officieel is de maximum toegestane snelheid 80, maar meneer heeft geen haast. Vast een medewerker die liever niet te vroeg terug is van zijn klus. Of een slechte relatie heeft. Ik heb ook geen haast, maar als 80 mag, dan graag 80. Na enkele kilometers is er een mogelijkheid. In de verte zie ik wel een auto aankomen, maar de afstand is behoorlijk groot. Als ik ga inhalen, gaat er iets faliekant fout : ik vergeet terug te schakelen naar z'n drie en rij nog in de vijfde versnelling. Mijn nieuwe leaseauto, een donker blauwe Volkswagen Passat hatchback, oogt weliswaar snel maar heeft de kleinste dieselmotor uit de fabriek meegekregen. Heel anders dan de auto's met benzine motoren die ik eerder reed. Terwijl ik naast mijn voorligger rij en terug wil schakelen, zie ik pas dat de tegemoetkomende auto veel sneller rijdt dan ik dacht en met hoge snelheid nadert.
Ik trap op de rem en stuur mijn 'knikkerbak' terug naar de rechter rijbaan. De tegemoetkomende auto knippert met de lichten, al was er geen sprake van een narrow escape. In een flits zie ik twee figuren met witte overhemden voorbij vliegen. Als ik in mijn spiegels kijk zie ik de remlichten branden. De auto keert op de provinciale weg. Politie dus.
Na een vriendelijke groet, vertelt de agent dat hij vond dat ik gevaarlijk inhaalde. Dat is mijn vertaling van zijn toelichting : "De reden dat we u staande houden is dat uw rijgedrag ons opviel."
Ik deed ook mijn zegje (andere auto, verkeerde versnelling, lang achter een slak gezeten enz.) en sloot af met de opmerking, dat ik hun opvallend hoge snelheid te laag had ingeschat. Ze waren op weg naar aanleiding van een belangrijke oproep, verklaarde de agent hun hoge snelheid. Ik zei maar verder niets, want tijd om te keren en mij omslachtig aan te spreken en een bon uit te schrijven is er dus blijkbaar wel. Ik gaf toe dat het mijn fout was. Ik kreeg een prent van 125 gulden overhandigd, wegens gevaarlijk rijden. Mijn tweede bekeuring na 23 jaar eerder mijn rijbewijs behaald te hebben.
Hij nam afscheid met een handdruk en de woorden : "Enne, rustig aan maar." Mij restte niets anders dan hem hetzelfde te adviseren.

Kat en hond

Tom de kater en Fenna zijn geen vreemden voor elkaar. Ze kennen elkaar uit een recent verleden. Tom doet net alsof ie Fenna totaal negeert. Hij loopt achteloos door de huiskamer en gaat demonstratief met zijn rug naar Fenna toe zitten. Soms kijkt hij Fenna aan met een haast dodelijke blik! En Fenna? Ze heeft respect voor Tom, maar is evenzo nieuwsgierig naar hem. Soms probeert ze stiekem aan hem te ruiken als ie slaapt. Maar Tom is net een commando, die slaapt niet.
Fenna is een lastige eter. Vaak liggen nog wat brokje in haar bak. Reden voor Tom om die eruit te vissen en demonstratief op te eten. Intussen kijkt Fenna met verontwaardigde blikken toe. De brutale manier waarop Tom dit doet, geeft blijk van een soort superieur gevoel ten opzichte van Fenna. Het zal wel een keer op een confrontatie uitkomen, maar tot nu toe gaat het goed.

Braaf en bravo!

Na vijf dagen mogen we met zekerheid zeggen, dat het erg goed gaat met Fenna. Ze rent keurig naast de fiets, al heeft ze de neiging aan de riem te gaan trekken. Maar een corrigerende commando brengt haar direct weer in het gareel. Ook los, ik blijf lekker op de fiets, blijft ze in de buurt. Ze snuffelt veel (nieuwsgierig teefje hè) en moet dan flink sprinten om weer bij mij in de buurt te komen. Als ze weer aangelijnd moet worden. gaat ze op commando keurig voor me zitten.
Als ze los loopt heeft ze weinig aandacht voor andere honden. Even snuffelen over en weer en vervolgt ze haar eigen weg. Soms komt ze een hond tegen met wie ze wel zou willen spelen. Ze wordt extra getraind om te leren oppassen. Dat wil zeggen, ze moet alleen kunnen blijven, zonder gepiep of gejank of geblaf. We bouwen dat heel langzaam op. Ze moet daarvoor in de bench. Ze is daar aan gewend, dus zetten wij die lijn voort. Ze is daar op haar gemak. Het is duidelijk haar eigen stek, zoals ze dat als pup geleerd heeft. Als pup ging ze meestal in de bench liggen om te gaan rusten. Het deurtje stond altijd open. De bench is dus geen strafhok. Fenna is al met al een brave hond.
Nogmaals, we zijn heel erg tevreden en blij met de manier waarop haar pleegouders met haar zijn omgegaan. We hoeven Fenna niets af te leren en van onze manier van opvoeden is niet afgeweken. Bravo!

McDonald's ontslaat weldoener

Een medewerkster van een McDonald's vestiging in de VS is erg onder de indruk van het plaatselijk brandweerkorps. Toen de spuitgasten na weer een blusklus de Mc vestiging bezochten om de inwendige mens te verzorgen, bood de medewerkster als blijk van dank en bewondering aan de rekening voor haar helden zelf te zullen betalen. De brandweer blij en de medewerkster ook. De Mc ook denk ik, want de omzet ondervindt geen negatief effect. In tegendeel zou ik denken : goede pr! Andere medewerksters vonden het een goed idee en betaalden mee. Toen het management lucht kreeg van haar actie, werd ze ontslagen. Haar actie druiste tegen het beleid van McDonald's in.

Een los boutje

Mijn analoge aansluiting op het glasvezel werkt! Het was een heel gedoe, totdat twee monteurs met een zwaar Oost Nederlands accent langs kwamen. De mannen gaven al vrij snel aan, dat er wel degelijk een analoog signaal op het glasvezel stond.
Alleen kwam het niet op de aansluiting aan de buitenkant van het modem door. Al snel kwam de oorzaak aan het licht. De betreffende draad was weliswaar op het contact gezet, maar..... het boutje op het klemmetje was niet aangedraaid! Er was dus geen nieuwe grondplaat nodig en een nieuw modem evenmin. "Er zat een schroefje los!", zei een van hen met een verbaasde blik in de ogen. Het lampje van het analoge signaal brandt nu dus ook.

Onderbroekenlol

Er was een tijd dat ik alleen kon luisteren naar muziek en de teksten. Dat is tegenwoordig heel anders. Het is meer kijken dan luisteren. Toen de videoclip zijn intrede deed, verschoof het accent van muziek en tekst naar beeld en geluid. Gevolg was veel videoclips met gewaagde beelden, om zoveel mogelijk kijkers te trekken. De muziek was van minder belang. Inmiddels is de boel weer redelijk in balans. Maar soms blijft het onderbroekenlol :

Honden aan de lijn

Mevrouw klaagt, omdat ze een bekeuring kreeg. Ze had haar hond niet aangelijnd, wat volgens de regels in haar woonplaats verplicht is. Ze moet 75 euro betalen. Ze snapt niet dat ze de bon kreeg, want zo zegt ze 'Mijn hondje loopt altijd naast mij.' Kijk, en dat had ze dus niet tegen mij moeten zeggen. Haar hondje loopt namelijk nooit naast haar. Het beestje luistert voor geen meter en doet zijn behoefte in andermans tuin. En zij? Zij doet dan net alsof ze dat niet ziet. Zelf heeft ze gaas om haar tuin geplaatst. Zoals de waard is, enz.
Ze heeft geluk gehad, want ze had ook geen poepzakjes bij zich. Maar de handhaver gaf haar daarvoor een waarschuwing. Maar de poep van haar eigen hond opruimen ziet ze niet zitten. "Ik betaal toch hondenbelasting?", is haar argument. Ok, dat zal dan wel, maar dat is geen vrijbrief om de hond in andermans tuin te laten poepen en je loslopende keffertje anderen lastig te laten vallen.
Ik zie soms andere mensen die hun honden ook los hebben. Als ik ze op de fiets nader, hoor ik een commando. De loslopende honden gaan vervolgens keurig langs de kant van het fietspad zitten, totdat ik voorbij ben. Dan klinkt weer een commando en lopen ze weer verder. Zo kan het dus ook. Die beesten staan goed onder appel.

Bezoek uit China

Volgens mijn statistieken lezen ook een paar mensen in China mijn blog. Daar ben ik blij mee. De Chinese firewall vindt mijn blog dus ok, ondanks mijn vreemde berichtjes over honden. Immers, die beesten moet je volgens de Chinese cultuur niet verzorgen maar opeten. Het predicaat ok krijgt niet iedereen, vanwege de Chinese censuur. De Amerikaanse minister van Buz John Kerry wil dat China meer vrijheid op het internet toestaat. Maar de Chinezen zijn niet gek. De Amerikanen hebben laten blijken overal binnen te willen komen. Blijkbaar lukt het hen niet zo gemakkelijk om over de digitale Chinese Muur te klauteren. Anderzijds lukt het de Chinezen wel on via de digitale snelweg de USA binnen te dringen.

Fenna's APK

lekker los in het bos

Fenna gedraagt zich alsof ze nooit weggeweest is. Ze mocht de eerste dag al loslopen en dat ging heel goed. Ook in huis is ze rustig en kan ze behoorlijk vast slapen. Maar aan de aanwezigheid van kater Tom moet ze nog wennen. Ze leiden beiden weliswaar een leven van kat en hond, maar gelukkig zijn geen van beide ruziemakers. Ondanks het feit dat ze heel goed verzorgd is in Sneek, valt Fenna na haar terugkeer weer gewoon onder onze APK regels voor huisdieren.

Wasbeurt : niet leuk!

Al eerder is ze handmatig onderzocht, wat verder geen bijzonderheden opleverde. Ook de medische verzorging was helemaal up to date. Ja, ze is erg goed verzorgd. Vanmorgen is ze na de ochtendwandeling in de regen onder de douche gezet. Met speciale hondenshampoo kreeg ze een wasbeurt. Ze stond gedwee onder de douche met een wat treurige blik van : "Moet dit nou echt?" Ja, dat moet echt. Het afdrogen vond Fenna een feest. Lekker met een (honden)handdoek flink drooggewreven worden. Daarna mag ze zich droogschudden. Als de deur van de badkamer weer opengaat, sprint ze de huiskamer in en rent een groot aantal rondjes. Dan ploft ze neer op haar kussen. Na de wasbeurt kreeg ze ook nog een antivlooienbehandeling in de vorm van druppeltjes in haar nek. Uit voorzorg, net als bij Tom.
Zo, Fenna is weer helemaal goedgekeurd.

Staatsbosbeheer doet het weer

Aan de ene kant ben ik verbaasd. Aan de andere kant ook weer niet, want het gaat over Staatsbosbeheer.
Deze overheidsorganisatie schijnt niet bekend te zijn met wettelijke voorschriften.
Wat is het geval? Staatsbosbeheer is aan het werk in een gebied vlakbij het bezoekerscentrum, Oostvaardersveld. Daar is ze bezig met o.m. het kappen van bomen. Volgens de Vogelwacht huizen daar roofvogels en vleermuizen. Gebleken is dat Staatsbosbeheer geen fauna-ontheffing had aangevraagd voor de werkzaamheden. Na overleg met de Vogelwacht heeft Staatsbosbeheer alsnog een ontheffing aangevraagd.
Mijn zwager en groot natuurliefhebber Jan van B te A. zorgt ervoor dat bedrijven vooraf geïnformeerd worden over de aanwezigheid van (beschermde) diersoorten in gebieden waar men aan de slag wil. Vaak betreft het loonbedrijven of agrariërs die bijvoorbeeld sloten uitbaggeren, rietkragen maaien of oogsten. Ze krijgen vooraf van hem inzicht in locaties waar beschermde diersoorten zich bevinden, zodat ze daar rekening mee kunnen houden en weten dat in voorkomende gevallen een ontheffing aangevraagd moet worden.

Hondsbrutaal

Terwijl ik mijn thee roer, zegt hij : "Zal ik je eens iets vreemds vertellen?" Ik kijk op en zeg : "Nou, brand eens los."
Dan vertelt hij (en ik citeer) : "Begin van de week klommen twee roetmoppen over mijn hek. Ze liepen door mijn tuin richting de afscheiding met de buren. Daar stonden ze even te kijken naar een motorfiets, waar een afdekhoes overheen getrokken was. Ze waren nogal in gesprek met elkaar. Toen draaiden ze zich om en liepen terug. Ik was inmiddels voor het raam gaan staan. Toen die twee brutale apen mij zagen zwaaiden ze lachend naar mij! Kan je je dat voorstellen? Daarna klommen ze weer over mijn hek en liepen rustig naar de straat."
Ik schudde mijn hoofd en reageerde met de opmerking dat hij voortaan beter de politie kon bellen. Desnoods 112.

Kosten en baten

De gemeente Lelystad overwoog een subsidie te verlenen aan het zeilevenement World Match Racing Tour. Het gaat om een bedrag van 125.000 euro voor het eerste jaar. Daarna volgen nog twee jaren waarin ons belastinggeld overgemaakt moet worden. Een aantal verstandige partijen heeft de wethouder de logische vraag voorgelegd : "Wat levert het Lelystad op?"
De reactie van wethouder Fackeldey vind ik erg vaag. Hij zei namelijk, dat het evenement de ontwikkeling van de kust een flinke boost zou geven. Zo lust ik er nog een paar.
Met zo'n antwoord als onderbouwing van een investering was ik subiet door mijn opdrachtgevers op de keien gezet. Het doet me denken aan de botenshows. Die zouden ook flinke aantallen bezoekers trekken en de stad geld opleveren. Maar ook dat was wishful thinking.
Afgezien daarvan is het een ontwijkend antwoord. Een investering moet geld opleveren. Dus hoeveel geld gaat het evenement Lelystad opleveren? Om hoeveel werkgelegenheid gaat het? Eigenlijk is op die vragen geen antwoord gegeven. Alle belanghebbenden houden bij hoog en laag vol dat het goed voor de kust en het centrum is. Ze zijn goed gebekt. De overigen, waaronder de gemeenteraad van Lelystad weten het niet en zijn beduidend minder gebekt. En dus gaf de gemeenteraad groen licht. Dag belastinggeld.
Een andere wethouder moet uitleggen waarom er zo weinig parkeergelden binnenstromen. Lijkt me geen lastige analyse : de crisis in combinatie met het parkeerbeleid in de stad.

Later komen

Als ik iets niet graag doe, dan is het te laat komen voor een afspraak. Ik ben liever 10 minuten te vroeg dan twee te laat. Gevolg is wel, dat ik het ook vervelend vind wanneer anderen later komen dan afgesproken is. En dan de drogreden : ik stond in de file. Alsof het een splinternieuw fenomeen in ons land is.
Tijdens mijn loopbaan werd over laatkomers gezegd : "Wie tien minuten later komt, geeft de wachtenden de gelegenheid zich tien minuten negatief op te laden." In de praktijk komt het neer op opmerkingen als : "Hopelijk komt ie bij de klanten wel op tijd." Of : "Zou ie straks ook tien minuten eerder weggaan?" Ook voor vergaderingen zijn laatkomers onderwerp van menige negatieve opmerking.  Soms wordt het gemiste even samengevat, tot ergernis van de aanwezigen. Een pamperende voorzitter dus. En het hek is helemaal van de dam, wanneer een laatkomer tijdens de rondvraag nog erg veel vragen heeft.

Fenna's terugkeer

Uit het Friese vernamen we dat er wat problemen waren met Fenna : Ze kan niet tegen alleen zijn. Men overwoog afstand te doen van haar. Iets wat we beiden pertinent niet zouden willen, is dat Fenna weer herplaatst zou worden.
Na een grondig overleg en goede afspraken met elkaar kwamen we beiden tot de conclusie dat we Fenna weer een thuis zouden bieden. Begin deze week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en telefonisch contact opgenomen met de eigenaren in Sneek. Ik kreeg een sympathieke vrouw aan de lijn, die oprecht over de situatie van Fenna sprak. Ze gaf toe dat ze overwogen afstand te doen van Fenna, maar zouden zeker eerst met ons contact opgenomen hebben. De knoop was nog niet definitief doorgehakt, maar ze vond ons aanbod erg plezierig. Ze zou ons terugbellen zodra er een besluit genomen was. Gistermiddag werd Sonja gebeld : we mochten Fenna komen ophalen!
Vanmorgen arriveerden we na een probleemloze rit in Sneek. Na aangebeld te hebben hoorden we een licht geblaf. Dat was dus Fenna.
Toen we binnen waren, kwam een gezond ogende Fenna wat schuchter op ons af. Ze hield wat afstand en snoof onze geur op. Toen ze haar naam hoorde ging een knop om : ze werd wild enthousiast! Ze jankte en sprong en likte onze handen en gezichten. Ze was door het dolle heen. Het was zowaar een emotioneel moment, dat zo'n tien minuten duurde. Daarna was ze niet meer uit onze buurt weg te krijgen. Na verloop van tijd ging ze op haar kussen slapen.
Onder de koffie praatten we volop bij over haar verblijf in Sneek. Het grote probleem was : alleen zijn. Fenna heeft verlatingsangst. Dat heeft ze al van pup af aan. De verhalen kwamen ons bekend voor. Er was zonder meer heel goed voor haar gezorgd. Haar eetgedrag is aanzienlijk verbeterd en ze voelt zich duidelijk erg op haar gemak bij haar Friese 'pleegouders'. Het samen fietsen is daar ook voortgezet, net als de specifieke spelletjes tijdens het uitlaten. Prachtig! Maar ze heeft ook aan een deurpost geknaagd en een kip doodgebeten. Gelukkig hadden de Friezen eerder honden gehouden, dus wist men hoe met Fenna omgegaan moest worden.
Toen het afscheid kwam, snuffelde Fenna eerst even in de bagageruimte van de auto. Daarna sprong ze op de achterbank, waar ze ongeduldig wachtte op het vertrek. We zijn haar Friese 'pleegouders' erg dankbaar voor de goede zorgen. Op weg naar huis gedroeg Fenna zich opvallend rustig in de auto. Ook tijdens een sanitaire stop, nadat ik de auto had verlaten, bleef ze opvallend rustig achter met Sonja. Weer thuis was het al vrij snel alsof ze nooit was weggeweest. We kunnen aan alles merken dat Fenna weer thuis is. Weer een stap in een herstelde relatie.
Sonja heeft een kater thuis, die zich nogal dominant opstelt. Maar Fenna weet haar plaats. Al kan het best een keer zo zijn, dat ze een tik op de neus krijgt. Want ze vindt Tom tamelijk aantrekkelijk. Kater Tom ging gewoon weer in de vensterbank zitten, met haar rug naar Fenna gekeerd. Hoezo, vertrouwen?

Tijgermug rukt op!

Tijgermuggen?

Of : rukt uit. De muggen deponeren hun larven o.a. in het water dat in autobanden staat. Via export van de autobanden komt het Aziatisch beestje naar andere werelddelen. De tijgermug is geen nieuwe immigrant. Met name in zuid Europese landen komt de mug op dit continent al voor. Maar ja, wat niet weet, wat niet deert.
Nu bevindt de mug zich hier om de hoek. Vorig jaar werd melding gemaakt van de aanwezigheid van de mug bij importeurs van autobanden hier in Flevoland. Het beestje verspreidt ziekten die we hier nog niet kennen, zoals dengue (knokkelkoorts) en West-Nijl ziekte (virusinfectie bij vooral vogels, maar ook bij mensen).
Een groot aantal mensen maakt zich zorgen. Men is van mening dat de overheid te laks reageert. Hopelijk maakt men van de tijgermug een olifant. Er zijn namelijk genoeg gekke mensen die olifanten maar al te graag afknallen. Probleem opgelost.

Benno L in Leiden -2-

De garantie die burgemeester Lenferink afgeeft wanneer Benno weer in de fout zou gaan, vind ik misselijk makend. De burgemeester belooft af te treden als Benno zich weer zou vergrijpen aan een kind. Lenferink staat blijkbaar niet stil wat de gevolgen zijn voor het slachtoffertje en direct betrokkenen zoals de ouders. Hij wekt nu de indruk dat het neerleggen van zijn functie erger is dan al het leed dat op zo'n moment ontstaat. Meneer heeft zo weer een andere baan, terwijl de slachtoffers voor het leven getekend zijn. Ik vind het een zeer kwalijke uitspraak.

Geklaag in Lichtenvoorde

Een vader in Lichtenvoorde beklaagt zich over het volgende :

"Mijn zoon van 12 jaar kreeg een bekeuring van 52 euro omdat hij en zijn vriendjes met z’n drieën naast elkaar fietsten. Het is algemeen bekend dat de politie door onze overheid misbruikt wordt om de staatskas te spekken door absurd hoge boetes te moeten innen. Dat ze dit echter ook nog doen via onze kinderen, is betreurenswaardig. De verhoudingen zijn totaal zoek en ook het inlevingsvermogen van de agenten geeft te denken."

Nu ben ik ook niet altijd even content over het optreden van onze sterke arm. Maar dit is typisch een voorbeeld van een klagende burger die het liefst 'Hé mierenneuker, ga toch boeven vangen!' had geroepen. Ik bedoel, de jeugd wordt vaak gewaarschuwd. Dat heb ik geregeld gezien. Alleen houden de agenten geen lijstjes bij waarop foto's en namen staan van scholieren die een waarschuwing hebben gekregen. En afgezien van al die waarschuwingen, blijven de meesten gewoon met z'n drieën of vieren naast elkaar rijden. Dus dit keer een bon. Terecht toch? Men kan toch niet blijven waarschuwen.
Zelf heb ik mijn zoon vaak genoeg gewaarschuwd over het niet functioneren van zijn fietsverlichting. Hij is oud en groot genoeg om hem te repareren of andere verlichting aan te schaffen. Maar dat stelde hij telkens uit. Er was een bekeuring van 75 euro voor nodig om hem te overtuigen. En die bon betaal ik als vader natuurlijk niet. Een dure les, die hij niet meer zal vergeten. Maar ja, ik ben nu eenmaal geen pamper-vader.

Benno L in Leiden

De pedofiele zwemleraar Benno L. heeft een appartement in Leiden betrokken. Toen dat bekend werd, kwamen de protesten los in de sleutelstad. Zijn advocaat is woedend. Die vindt dat Nederland niet tolerant is. Veel advocaten kramen onzin uit. Ik mag het ook met deze  advocaat (kinderloos of slechte vader?) oneens zijn.
Welke garanties hebben de kinderen (waar dan ook) dat ze niet het slachtoffer zullen worden van de pedofiele Benno L of een pedofiel? Hij heeft dan weliswaar zijn straf uitgezeten, maar genezen is hij zeker niet. Tijdens het uitzitten van zijn straf heeft hij een aantal keren de regels overtreden. In een geval moest hij uit de TBS kliniek vertrekken. In een ander geval was hij een tijdje zoek, ondanks zijn enkelband.
De burgemeester van Leiden, meneer Lenferink, is van mening dat Benno L. een kans moet krijgen om terug te keren in de maatschappij.  Burgemeester L. is m.i. geen burgervader.
De houding van de overheid ten opzichte van pedofielen vind ik bedenkelijk. Het opvallende is dat in ons land een terreurbeweging verboden is, maar dat pedofielen zich wel mogen verenigen met het doel kinderen en ouders te terroriseren.
Volgens de advocaat heeft Benno L. maar één mogelijkheid : emigreren naar Duitsland. Justitie vindt dat geen goed idee. Volgens mij zijn Duitse ouders niet anders dan de Nederlandse. Als daar bekend wordt dat een pedofiel in hun stad of dorp komt wonen, zal ook daar weerstand ontstaan. Pedofielen vormen nu eenmaal een blijvend gevaar voor de maatschappij. Trouwens, waarom zouden we dit soort maatschappelijk vuil in een ander land willen dumpen?

Op de markt van Almere

In Almere is de lijsttrekker van de PVV het zat dat er zoveel hoofddoekjes op de weekmarkten te zien zijn. Toon van Dijk, zelf standaard met langharig hoofdbedeksel, vindt dat het Nederlandse straatbeeld zodoende verdwijnt. Wat is dat straatbeeld eigenlijk, Toon? Klompen, boerenkielen, blonde haren en kaas met tulpen?
Ach ja, en zo verzinnen we heel wat af. Jammer dat Toon zo tegen de hoofddoekjes aankijkt. Hij zou eigenlijk eerst onder dat hoofddoekje moeten kijken. Daar zit een mens. Eng hè, Toon?
En wat als al die hoofddoekjes van de weekmarkten zouden wegblijven? Dat zal de marktkooplui flink wat omzet gaan kosten. Om maar te zwijgen van de gezellige drukte. En dringt de PVV met een dergelijk verbod de Islam terug? Wel nee! Dat is een geloof en geen hoofddoek.
Als ik iemand met een hoofddoekje zie, dan denk ik terug aan de tijd, dat we in dit land niemand konden vinden, die een bepaald soort werk wilde doen. Daar vonden en vinden we ons nog steeds te goed voor. Iedereen kan immers sinds de jaren 60 een diploma halen? Desnoods met gesjoemel. En dat papiertje moest geld opleveren. Dat lukt je aanzienlijk slechter met appels plukken, champignons oogst of de boel schoonmaken. Met een gebruinde toet met of zonder hoofddoekje is het al lastig genoeg om in dit tolerante land aan werk te komen.
En wat als de hoofddoekjes verbannen zijn? Komen dan de zwarte haren aan de beurt, meneer Van Dijk? Of de niet blanke toet?
Zelf verbaas ik me eerder over langharigen zoals meneer Van Dijk, dan over hoofddoekjes. Lang haar is uit de (hippie)tijd, hoofddoekjes zijn van tegenwoordig. Maar goed, dat is zijn keus. Van Dijk heeft blijkbaar onder het vak Geschiedenis aan zijn haar zitten plukken. Jammer, want anders had ie wat kunnen leren over het bestrijden van een geloof.  Nee, dat hoofddoekje is niet meer weg te denken uit het straatbeeld. Dus Toon, if you can't beat them, join them. Graag een hoofddoekje over dat lelijke lange haar.

De kachel brandt

Het is weer zondag. Gisteren heb ik het vrij druk gehad. Afgezien van de perikelen rond de wasmachine, heb ik ook een schuttingdeel aangepakt. Dat scherm wiebelde heen en weer in de storm. Om erger te voorkomen heb ik de grond rond de paal flink aangestampt. Ik heb daarvoor een balkje en de kloofbijl als hamer gebruikt. De paal staat nu weer als een huis.
Daarna ben ik het houthok gaan fatsoeneren. Er lag veel hout dat nog gezaagd moest worden. Een flinke klus, maar gelukkig bleef het weer droog. Voor het zagen gebruik ik een cirkelzaag en een boomzaag. Maar de boomzaag lag nog op het uitleenadres. Dus toen maar de gewone zaag gepakt.
Het hout voor de allesbrander komt overal vandaan. Gratis, maar niet voor niets. Het brengt namelijk niet alleen gezelligheid en warmte, het drukt ook de hoogte van de energierekening. Over het afgelopen jaar kreeg ik ruim 250 euro terug!
Ik stook bij voorkeur onbehandeld hout. Vanwege het milieu en het rookkanaal. Maar soms glipt er wat behandeld hout doorheen. Als iemand een boom gaat kappen, sta ik vooraan. En vaak niet eens met een bijl! Erg hè?  Ik verzamel ook onbehandeld hout dat weggegooid wordt. Zoals een lompe eikenhouten salontafel of hout uit een bouwmarkt. Ik controleer wel of er soms metaal in verwerkt is. Anders gaat mijn zaag naar de Filistijnen. Er zit ook veel vurenhout bij. Dat knettert zo lekker in de kachel. Dat spul is minder geschikt voor een open haard, vanwege de vonken. De plankjes en latjes gebruik ik voor aanmaakhout.
Het zagen geeft wel een berg zaagsel. Als je niet oplet, zitten je schoenen en kousen vol. Daarom doe ik altijd mijn laarzen aan. Gisteren waaide het alle kanten op. De krachtige wind zorgde ervoor dat her en der stapeltjes zaagsel lagen in de tuin. Daar heb ik de rest ook naar toe geveegd en toen opgeruimd.

Door brand geen verkoop

Als ik vrachtjes naar de fietsenwinkel in Almere Buiten moest brengen, reed ik altijd weer langs de kringloopwinkel aan de Oliemolenstraat. Ik heb daar op andere momenten ook een paar keer wat rondgesnuffeld. Vanmiddag is de hele zaak in vlammen opgegaan. De kringloopwinkel was al failliet gegaan en volgende week donderdag zou een executieverkoop (voor particulieren) plaatsvinden in opdracht van de Belastingdienst.  Maar die verkoop is niet meer nodig. De boel is in rook opgegaan. Er deden zich geen persoonlijke ongelukken voor en de oorzaak is niet bekend. Het lijkt wel het toppunt van de crisistijd : een kringloopwinkel die failliet gaat. Met dank aan collega Samantha voor de foto.

Een Indo tussen wal en schip

Al vaker heb ik het gezegd : ik voel me hier niet thuis. Er is iets wat me onrustig maakt. Maar vraag me niet waar ik dan wel thuis hoor. Indonesië trekt me in elk geval helemaal niet. Om uit te vinden of mijn gevoel uniek is, heb ik het op een aantal websites voor Indo's voorgelegd. Uit de reacties mag ik concluderen dat mijn gevoel niet uniek is. Daarbij moet ik wel onderscheid maken tussen de Indo's die in Indonesië geboren zijn en zij die hier het levenslicht hebben gezien. De eerste generatie heeft moeite met het klimaat en de cultuur. De tweede generatie, waaronder ik, kan dat gevoel niet echt helder definiëren : "Ik ben gewoon anders dan de rest". Een vreemde (tropische?) eend in de Hollandse bijt. Velen hebben een ander plekje op de wereld gezocht en gevonden. Deze thuisloze zwerver is dus nog steeds onderweg. Op weg naar huis met onderweg veel liefde en leuke ervaringen.

De wasmachine doet het weer -2-

Na mijn geslaagde ingreep heeft de wasmachine nog ruim drie maanden gedraaid als een tierelier. Toen was het over. Gisteravond sprong het display weer op de foutcode E-6. Het vervelende is dat de was er al in zat en de machine al water en wasmiddel geslurpt had. Dus de boel eerst maar even leeg laten pompen. Het natte wasgoed heb ik in een vuilniszak gedeponeerd. Met de geleerde lessen van de vorige onderhoudsklus had ik dit keer geen last van laagwater op zolder.
Ik heb de beide koolborstels uit de wasdame verwijderd. Dit keer met een torx schroevendraaier en dus niet met mijn torax.... :) -zie vorige reparatie-. De stiften waren dit keer zo goed als op. Via het internet ging ik op zoek naar nieuwe koolborstels. Helaas heb ik een wasdame met een onbekende identiteit. Ze heet White Line. Volgens kenners een soort Daf Daffodil onder de wasmachines die daarom permanent op zolder ondergedoken is.
 Na wat bellen kreeg ik te telkens te horen, dat men de borstels niet in het assortiment had en dat ik op zoek moest gaan naar exemplaren die 'bijna' hetzelfde waren. Ik kreeg uiteindelijk ook een adres in Dronten mee.

Links de nieuwe set

Gezien mijn beperkte vrije tijd, de stevige wind die fietsen zo goed als onmogelijk maakte en de hoge benzine prijzen, besloot ik eerst maar te bellen. "Wij komen bijna om in de koolborstels, meneer", zei een paniekerige stem aan de Drontense kant, waar het op vrijdag koopavond is. "Het moet wel heel raar lopen als we dat type niet zouden hebben", vervolgde hij lachend toen ik de specificaties van de wasmachine gaf. Die specificatie leidde overigens tot de opmerking : "O, u heeft zo'n bastaard."
Vanmorgen stond ik om 9.00 uur voor de winkel. Ik mocht ook naar binnen. Ik had de oude set meegenomen, maar de specialist was in gesprek. Of ik over een vijftien minuten weer terug kon komen. Ik liet de set van de bastaard achter en ging weer tegen de wind in. En inderdaad, na een worstelpartij door een winderig winkelcentrum lag een tweetal nieuwe koolborstels op de balie.
Ze waren qua vorm anders, maar de bevestigingspunten kwamen overeen. Net als de koolborstels zelf.
Weer thuis gekomen heb ik de nieuwe borstels gemonteerd. Dat klusje verliep soepel. Ik tilde de wasdame overeind en maakte haar gereed klaar voor de eerste wasbeurt met nieuwe koolborstels. De bastaard schudde in eerste instantie, maar nu draait ze  weer lekker haar wasje rond.

Stille tocht Oostvaardersplassen

Vanmorgen verzamelden zich tegenstanders van het beheer van de Oostvaardersplassen.Men bereidde zich voor op een stille tocht omwille van de vele grote grazers die via een onnodige lijdensweg door Staatsbosbeheer geëxecuteerd worden
Ooit was het gebied een vergeten stuk ingepolderde grond. In 1983 besloot men daar zo'n 30 tal grazers los te laten, om het groen enigszins bij te houden. Het gebied is totaal 5.600 ha groot, waarvan zo'n 2.000 geschikt voor een beperkt aantal grazers. Door het amateuristisch beheer van Staatsbosbeheer is het aantal dieren daar opgelopen tot ergens tussen de 3.500 en 4.000 stuks. Voor een ieder die een beetje kan rekenen betekent dit een grote overbelasting van het gebied. Dat is duidelijk te zien aan de bruine, dode uitstraling en de gezondheid van de dieren. Edelherten, konikpaarden en heckrunderen vormen daar de grootste groepen. Afgelopen jaar zijn ongeveer 1.700 dieren omgekomen. De meeste zijn door Staatsbosbeheer geëxecuteerd, omdat ze uitgemergeld en ziek waren.
Omdat hier sprake is van Staatsbosbeheer vindt de dierenmishandeling gelegaliseerd plaats. De film over de Oostvaardersplassen werd met veel gejuich ontvangen. Maar de werkelijkheid is totaal anders. Toch maakt de gemeente Lelystad goede sier met de film. De bezoekers die naar aanleiding van de film een kijkje gingen nemen, waren erg teleurgesteld. Voor hen werd overigens wel goed gezorgd in een nieuw onderkomen.
Maar voor de dieren blijft het een concentratiekamp, waar slechts één ding vaststaat : een vroege, wrede dood door de kampbeheerders.

Aldi opnieuw ingericht

De super om de hoek hier in Haven, is begin deze week opnieuw ingericht. De opstelling van de schappen is dermate gewijzigd, dat van de volgorde van mijn boodschappenlijstje niets meer klopt. Ik was niet de enige, want om me heen zag ik meer trouwe klanten naarstig zoeken. Maar dat drukte bij hen noch bij mij de winkelpret, want er was nu volop ruimte! Die valt vooral op als ik bij de kassa ben aangekomen en dan naar de winkelruimte kijk..
Een hele verbetering. Nu nog het assortiment wat beter bewaken. Vooral op de afdeling groente en fruit  zie ik te vaak producten liggen die verlept en/of zelfs beschimmeld zijn. Ik weet het : men heeft een zeer kleine bezetting en werk voor drie keer zoveel. Dat vereist efficiënt en effectief werken. Als je dan toch tussen de schappen loopt, neem dan de lege dozen en de lelijke groenten en fruit even weg. En in de zomermaanden de koeling iets hoger zetten. Zo zie je maar weer, het kan altijd nog beter.

Vrijdag de 14e

Het is vrijdag en het is Valentijnsdag. De vrijdag vormt voor mij net zoals voor veel anderen een afsluiting van de werkweek. Zoals op elke dag controleer ik even mijn agenda op datgene wat me te doen staat. Gedurende de dag werk ik niet alleen aan een afsluiting van de week, ik kijk ook alvast even vooruit. Naar het weekend en de komende week. Meestal heb ik al vanaf de donderdag gekeken naar de plannen voor het weekend.
Vrijdag is over het algemeen een rustige dag. Veel mensen zijn vrij of werken alleen 's morgens.
Vandaag ga ik een buurtgenoot helpen. Ik ga het zicht naar buiten voor hem verbeteren. Of wel : zijn ramen zemen. Ze zien er niet uit, ondanks de aanwezigheid van een huishoudelijke hulp. Maar die vertikt het de ramen te doen, want madame is bang voor spinnen. Ook in de winter. Zelfs als het vriest. Als ik in het huisje rondkijk, gaat ze er blijkbaar vanuit dat ook in huis overal spinnen zitten. Achter het bankstel, onder het dressoir, in de wc, in de keuken en in de badkamer. Overal ligt stof. Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat ze doet. Afgezien van koffie zetten, voor hem, en drinken. Op de vensterbank liggen bruine blaadjes van de planten. Ook op de witte plavuizen zie ik ze liggen. De poot van de draaistoel zit onder het stof.
In de keukenkast staat glaswerk dat bruin oogt. Nee, het is geen geleurd glas, maar aanslag van koffie of thee. Ik kan aan een dikke rand precies zien tot waar de glazen gevuld worden. De theelepels zijn van onderen ook bruin. Toch is madame elke week een ochtend druk bezig. Beweert ze. Ze neemt haar eigen thermos met koffie mee. En hij? Hij vindt het allemaal best zo. Ik denk dat hij blij is dat er weer eens iemand langskomt. Alleen is ook maar alleen.
En als hij straks vriendelijk vraagt : "Zin in een kop koffie, Willem? ", dan zeg ik toch ondanks de aangeslagen glazen gewoon 'Graag! Blijf maar lekker zitten, ik maak het zelf wel even. Wil je zelf ook?"  Vervolgens sta ik op en ga naar de keuken. Terwijl het water kookt, maak ik twee glazen en een theelepel eerst heel goed schoon. Daarna vertelt de 97 jarige zoals gewoonlijk weer over zijn werk, zijn vakanties, de oorlog en zijn eenzaamheid. Happy Valentine.

De dag voor en na Valentijn

Volgens Amerikaanse statistieken is de dag voor Valentijn, vandaag dus, de dag voor hen die vreemdgaan.
Voor vandaag zijn veel motels en hotels in de VS volgeboekt. Het zou gaan om mensen die Valentijn samen met hun buitenechtelijke relatie willen vieren. De bedrogen helft zal op basis van deze wetenschap hun partner vandaag stevig aan de ketting leggen. Bij voorkeur in de keuken. Of een echtscheiding aanvragen. Maar wat het laatste betreft zijn mij geen statistische gegevens bekend in hoeverre op 15 februari de meeste echtscheidingen aangevraagd worden. Ontrouw is zo oud als de mensheid. En dus ook eind jaren 50 klonk het door de luidspreker van menige radio en/of draaitafel :

Milieupolitie in de prut

Gisteren ging op op de scooter naar het centrum. Bij de kleine sluis zag ik twee auto's staan in de bekende gele kleurstelling van onze gemeente. Een combi van de Milieupolitie stond in het gras. Een vrachtwagentje van de servicedienst stond op het fietspad. Ik moest over het gras om via het bruggetje over het water te kunnen. Ik zag dat de combi weggezakt was in het drassig stuk gazon. De heren groetten mij lachend en ik vroeg of ik met mijn scooter kon helpen. De mannen lachten nog harder, dus dat hoefde blijkbaar niet. Ik beperkte me maar tot een rol van fotograferende toeschouwer. Men bevestigde een sleepkabel aan voorzijde van de combi en aan de trekhaak van de andere wagen. Toen ze probeerde de combi weer op het fietspad te trekken, zag ik dat die vlieger niet zou opgaan. De combi stond namelijk haaks op het fietspad en de voorwielen werden niet richting de trekkende auto gedraaid. Gevolg was dat de kabel met een knal losschoot. Of brak het trekoog van de combi af? De moedige mannen besloten met 3 pk (= minder dan mijn 49cc blokje levert) aan duwkracht de combi op het fietspad te drukken. Met voorzichtig gas geven duwden de drie de Milieuagent weer op het rechte pad.

Glasvezel problemen

Afgelopen week vond ik het eindelijk eens tijd worden om de overige tv's in huis aan te sluiten op het glasvezelmodem. Er zit een mooie analoge aansluiting op, die ik via een splitter kan verbinden met de bestaande coaxkabels. Eerst maar een stuk coax gekocht. Toen ik de boel had aangesloten, bleek er geen signaal op de analoge aansluiting te zitten. Dus vanmiddag even de helpdesk gebeld. Nog geen kwartier later stond een monteur op de stoep! Da's snel! Meneer ging er vanuit dat het modem niet goed werkte en dus werd een nieuw modem geplaatst. Alle kabels eraf en een nieuw modem erop gedrukt. Gevolg was dat er helemaal geen signaal meer kwam. Geen telefoon, geen internet en geen tv. Huh?!
Voor alle zekerheid een ander nieuw modem geprobeerd, maar met het zelfde resultaat. Uiteindelijk besloot hij het oude modem maar weer te plaatsen. Dat verliep nogal moeizaam, omdat de grondplaat wat verbogen was. "Het dunne kunststof wordt warm en als de achterwand niet vlak is trekt de grondplaat krom", legde hij uit. Al die tijd keek ik over zijn schouder mee, wat ik moest de deur van de meterkast voor hem openhouden. Na wat gezwoeg deed het modem het weer. De gewenste lampjes brandden mooi. Meneer zou het probleem (kromme grondplaat) doorgeven aan de servicedienst en vertrok.
Nog geen tien minuten later viel alles uit! Geen internet, geen telefoon en geen tv. Ik zag voor de vallende avond zich al een grote ramp voltrekken : "Spelletjes doen met Mike en Jade!"
Dus met het mobiel (na lang zoeken gevonden) de Helpdesk gebeld. Maar die had geen oplossing. Ik moest maar wachten op de monteur. Ik besloot maar zelf aan de slag te gaan, want de monteur had gezegd waar het probleem mogelijk aan zou liggen : de kromme grondplaat maakte dat de contactjes niet helemaal jofel aansloten op die van het modem. Niets deed het dus ik heb het modem maar verwijderd. Hier en daar wat recht gebogen, de grondplaat iets losser geschroefd en toen het modem weer geplaatst. En wat denk je? Hij deed het weer! Joepie! De telefoon ook, maar internet en de tv niet. Ik weer bellen (nu met de vaste telefoon) en dit keer kreeg ik een vrouw aan de lijn. Ze ging heel gestructureerd te werk. Eerst met het modem. Daar bleken twee kabels andersom ingeprikt te zijn. Die volgorde had ik klakkeloos overgenomen van de situatie voordat ik hem verwijderde. Ik ging er ten onrechte van uit dat meneer dat wel goed gedaan zou hebben.
Daarna was de topset van de tv aan de beurt. Ik moest de voeding eruit trekken en weer insteken. Daarna terug naar het modem, dat volgens mevrouw goed bleef functioneren. Het duurde aanzienlijk langer, maar opeens verscheen een snowboarder op het scherm. Wederom : joepie!
Tot slot werd de router weer aangezet en.... ja hoor, ook weer internet (Zucht!). Ik bedankte de medewerkster met de toevoeging : Ik ben een zeer tevreden klant. Uw leidinggevende zal het u belonen. Ze lachte. Me uit. Denk ik.
Nu nog wachten op het analoge signaal. Daarvoor moet ergens in een kast hier in de wijk een knop omgezet worden. Even kijken of ik ergens toevallig een passende sleutel vind.....

Mierenneukende rechters

Gisteren heeft het Hof in Arnhem zich weer gebogen over de kwestie van een man die een politieagent uitmaakte voor mierenneuker.  Eerder had de Hoge Raad de Enschedeër vrijgesproken. De politierechter en het Hof hadden de man eerder schuldig bevonden aan belediging. Nu moet het Hof definitief bepalen in hoeverre hier sprake is van belediging.
De man dronk een blikje bier in het openbaar en werd daarvoor bekeurd. Hierop had de man de verbalisant verweten een mierenneuker te zijn. Hiermee bedoelde hij te zeggen, dat er ergere dingen in dit land aan de hand zijn waar de politie zich zou moeten bezighouden. In veel andere gevallen wordt zo'n mierenneuker geadviseerd : "Ga toch boeven vangen!"  Maar dat mag, al weet ik nog niet voor hoe lang.
Als iemand mij mierenneuker zou noemen, zou ik me zeker niet beledigd voelen en reageren met  : "Ik vind dit wèl heel belangrijk. Mierenneuker roept in mijn beleving het beeld van een perfectionist op. Iemand die op alle slakjes zout wil leggen. En zo'n slakje (overtreding) kan de verbalisant erger vinden dan de overtreder.
In hoeverre het woord mierenneuker al dan niet beledigend is, is volgens Justitie nog steeds de vraag. Het hele gedoe kost de maatschappij erg veel belastinggeld. Alsof die rechters niets beters te doen hebben. Over mierenneukers gesproken. Ga boeven veroordelen, neem het ov en geen privéchauffeur en zet dat pamperen van die criminelen eens opzij. Hup, aan het werk!

Zon en wolken

"Mijn leven zag er ooit zo zonnig uit. Eigenlijk had ik nog veel meer leuke dingen willen doen. Maar helaas kwamen plotseling wolken langs. Donkere wolken. Ze regenden en hagelden niet alleen op mij, maar ook op anderen om mij heen. Nu ze bijna weer weg zijn en de zon weer is gaan schijnen, vinden mensen dat ik veranderd ben. Maar er is ook iets moois voor teruggekomen."

Lunchroom ABC open

Omdat ik toch in het centrum was, besloot ik even te controleren of de lunchroom ABC nog open was. De zaak bevindt zich in zwaar weer vanwege een huurachterstand van zo'n 20.000 euro. Volgens een aantal nieuwsmedia 'dankzij de crisis'.  Ze bedoelen natuurlijk 'wat te wijten is aan de crisis'. Want leuk is het niet voor de betrokken partijen inclusief de klanten.
De rechter zou op 3 februari aangeven hoe het verder moest met de kwestie tussen de verhuurder en de eigenaar van de lunchroom. Toen ik de hal van de ABC (Albert Heijn, Blokker en C&A) binnenliep rook ik koffie. Maar waar die geur vandaan kwam, was lastig te achterhalen. Dus toch maar even de trap naar boven genomen. En ja hoor, ik zag stoeltjes en tafeltjes en een geopende lunchroom. Maar (helaas) geen klanten. Ik ben benieuwd hoe lang men het zal volhouden, want er moet aardig wat koffie door de tuut stromen voordat die 20.000 euro binnen is.

Hanzeborg : Samen oud worden

In het nieuws las ik dat de directeur van de Hanzeborg stelt, dat men daar wel samen oud mag worden. Wie verzorging nodig heeft, mag ook de partner meenemen. Een mooie en haast vanzelfsprekend iets. Toch heb ik in het recente verleden een ander verhaal gehoord over de Hanzeborg.
Ik verleen wat sociale ondersteuning aan een paar oudere wijkbewoners. Onder hen een stel, waarvan de vrouw van ver in de 80 werd opgenomen in de Hanzeborg, had ook graag bij elkaar willen blijven. Maar meneer (90+) mocht niet mee, want hij mankeerde hoegenaamd niets. Aldus zijn lezing. We hebben zijn vrouw geregeld bezocht in de Hanzeborg en er was meer dan genoeg ruimte voor twee in die kamer. Maar de regels stonden dat niet toe, zo werd hem medegedeeld. Meneer had al die tijd zelf voor zijn zieke vrouw gezorgd, totdat ze opgenomen werd. Hij had erg veel moeite met de fysieke scheiding. Zijn vrouw is inmiddels overleden. In de Hanzeborg, terwijl meneer thuis was. Beiden alleen.

De service van Post NL

Hoera, het is feest! De kleine Emma is geboren en dus gaan geboortekaartjes de deur uit. Maar voordat het zover is, moet wel eerst nog een en ander gebeuren. Adressen lijst maken, envelopjes schrijven, postzegeltjes kopen en plakken, envelopjes op postcode sorteren en dan : hopla in de brievenbus van PostNL.
Zo, dat was dat. Maar na een paar dagen vinden de gelukkige nieuwbakken ouders een envelop van PostNL in de bus. In de envelop zit een aantal verfrommelde en/of gescheurde geboortekaartjes en envelopjes. Er zit ook een kaartje bij met een standaardtekst :
 "Het spijt ons u te moeten melden, dat de postzending incompleet en/of beschadigd is. Deze schade is waarschijnlijk ontstaan tijdens de postverwerking. Wij bieden onze excuses aan voor het ongemak"

'Zo dat is dat', zal PostNL vast gedacht hebben.
Later zou blijken dat veel meer kaartjes niet hun bestemming hebben bereikt. Over een vergoeding rept PostNL niet. Niet voor de kaartjes, noch voor de portokosten. Service noemt PostNL dat. Eigenlijk geeft PostNL haar eigen onvermogen zelf toe. Met het woord 'waarschijnlijk' geeft PostNL namelijk aan niet te weten waar ze mee bezig is.

Wordt EU een dictatuur?

Een referendum in Zwitserland heeft geleid tot een beperking van het aantal immigranten.De Zwitsers gaan een quotum hanteren. Het opvallende is dat vanuit de EU nogal verontwaardigd wordt gereageerd. Die vindt zo'n quotum ongewenst. De afkeuring geeft aan dat de EU ver van de werkelijkheid af staat. Immers, meer Eu-landen hebben aangegeven problemen te hebben met immigranten.
Een referendum is een heel mooi democratisch middel. Toch dreigt de EU Zwitserland dat het niet zo maar wegkomt met een beleid gebaseerd op de uitslag van het referendum. Erg intimiderend, lijkt me. De houding geeft ook aan hoe het met onze eigen autonomie gesteld is binnen de EU. Brussel bepaalt alles. Ook als een grote meerderheid van de bevolking daar tegen is. Verdwijnt de democratie door toedoen van de EU?
Vaak vind ik dat het hele EU gebeuren vertekend wordt weergegeven door vooral de politiek en de media. Toen de PVV met een Brits rapport zwaaide over de voordelen indien Nederland de EU zou verlaten, gaan de media aan mensen die onvoorwaardelijk achter de EU staan, zoals onze minister Timmermans, naar hun mening vragen. Zo kan ie wel weer. Als er iemand een EU pet op heeft, dan is Timmermans dat wel. Ik ben meer benieuwd naar een second opinion van een onafhankelijke iemand of instantie. Niet van Timmermans of anderen wier politieke loopbaan ongetwijfeld richting Brussel gaat.
Zwitserland wordt nu al door de EU onder druk gezet. Niet fatsoenlijk, vind ik. De EU had het liefst het referendum verboden. We moeten het lidmaatschap maar gaan afbouwen. Die organisatie krijgt steeds meer de regeringsvorm van een dictatuur.

Fietsknooppunten in Lelystad

Ja ja, het is eindelijk zover. Zo links en rechts zie ik mij bekende bordjes met knooppunten! Joehoe! De Provincie Flevoland heeft een kleine drie ton aan de gemeenten Lelystad, Dronten en Zeewolde gegeven om ook Flevoland voor fietsers aantrekkelijk te maken. Met de realisatie wordt Flevoland eindelijk gekoppeld aan het landelijk netwerk. En nu maar hopen dat hier en daar ook uitgerust en voor de inwendige fietser gezorgd kan worden. Wellicht zijn er in Flevoland ook nog gastvrije, commerciële agrariërs, die daarvoor willen zorgen.

De Groene Sluis voor goede doelen

De kringloopwinkel De Groene Sluis bevindt zich op het industrieterrein Noordersluis. Vlakbij dus. Ik kom er geregeld om te snuffelen. Voornamelijk in de bakken met lp's natuurlijk. Het is een leuke zaak met dito bediening en zeer aantrekkelijke prijzen. Ik heb al een paar keer spullen gebracht. Voor een goed doel. De winkel geeft de netto-winst namelijk aan goede doelen. Vorig jaar is men van start gegaan met het uitdelen van 7.500 euro. Dit jaar is het bedrag ruim twee keer zoveel geworden : 20.000 euro. Het wordt verdeeld over negentien organisaties die zich stuk voor stuk bezig houden met goede doelen. Mooi hè?
Er zijn ook randverschijnselen. Zo zie ik daar geregeld busjes en vrachtwagentjes met een buitenlands kenteken. Die kopen daar flink in tegen een zeer lage prijs. een keer hoorde ik een medewerksters wat mopperen op die mensen : "Ze verdienen er grof aan!" Maar ja, daar is toch wel wat aan te doen? Gewoon voor handelaren een hogere prijs hanteren. Dan gaat er nog meer geld naar nog meer goede doelen. Op 12 februari houdt men een Repair Café in de Hanzeborg. Dan kan je kapotte spullen laten repareren.  't Is maar dat je het weet.

Goedkoop en duurkoop

Ingezonden als reactie.

Thuisgekomen legde ik de boodschappen op het aanrecht met de houding van onze kat, vroeger als die met zijn zojuist gevangen buit, in de vorm van een dooie muis of een spartelende huismus, in z’n bek, de huiskamer binnenkwam en deze voor ons neerlegde. Of stiekem onder de zitbank waar je dan, dankzij je neus, pas na een paar dagen achter kwam. Mijn triomf over de boodschappenbuit was van korte duur want toen mijn vrouw het kassabonnetje nog even controleerde ontdekte ze dat het bedrag bij de appels véél te hoog was aangeslagen. Chips ......!, dat had ik zelf ook kunnen zien als ik bij de kassa nog even op de bon had gekeken want het was mij wel opgevallen dat de goudrenetten zo’n stuk afgeprijsd waren. Maar ja, onervaren, argeloos en te goed van vertrouwen, hè? Dus, nogmaals op de fiets naar de supermarkt. Bij de klantendienst werd ik heel vriendelijk aangehoord. Ik begon met : ,,Ik heb een uurtje geleden óf de verkeerde appels genomen of de verkeerde kassa maar deze Goudrenetten zijn toch afgeprijsd?”. Ze keek op het bonnetje en zei; ,,Tja, hier is de normale prijs aangeslagen en u bent vandaag niet de eerste met deze klacht.” Ze keek even op het bonnetje en riep toen, met een verwijtende, bestraffende klank in haar stem, in de richting van de rij kassa’s verderop : ,,...Claudia...!!!” (beetje dommig). Want Claudia reageerde natuurlijk niet op zo'n afstand want ze had het veel te druk met de rij klanten, steeds opnieuw. Trouwens, was zij in dit geval eigenlijk wel de echte boosdoener? Ik mag toch aannemen dat prijswijzigingen in een supermarkt via een centraal computersysteem met één druk op de knop aan alle kassa’s worden doorgegeven? Dus, de echte dader heeft het gedaan of beter gezegd de echte dader heeft het juist niet gedaan; wat hij/zij wél had moeten doen. Met klinkende munt kwam ik weer thuis want voor een paar glimmende Euri’s rijd ik nog wel een keer extra. Na deze spannende ontdekkingsreis door boodschappenland kwam ik tot de conclusie: ,,Vraag bij het afrekenen altijd om een bonnetje!”. Klanten die geen bonnetje vroegen hebben niets gemerkt maar anderen die pas bij hun eerste hap, van hun zelfgemaakte appelflap met Goudrenetten, op het bonnetje keken trokken waarschijnlijk een zuur gezicht. Niet vanwege de smaak van de heerlijke flap maar ‘goedkoop was duurkoop’. (Citaat Willem: ,,-----Ik ben des te blijer met mijn boerenkool met worst". Ik begrijp nu al die bedrukte gezichten. Ik ben des te blijer met mijn boerenkool met worst.-----”.) 2e Kerstdag werden wij uitgenodigd bij een van onze kinderen en wat aten wij daar? Het lijkt op na-apen maar echt Willem; óók boerenkool met rookworst! Een echte 'groen(e)te kerstmaaltijd' dus, en daar was niks mis mee. Hoewel, ik miste wel het kuiltje, in het midden van het groene heuveltje, gevuld met lekker pittige jus maar het kuiltje in de wang van de kleine meid naast me was een goede compensatie. Na een lekker puddingtoetje zag ik de Goudrenetten-blosjes op haar eigen toetje en dat was het sein om iemand naar bed te brengen. Het was voor haar het einde van een mooie kerst.
De kerst voor een kind? Dan is het goed. ,,Slaap kindje, slaap".

Verstrooid, vergeetachtig of dement?

Ik heb nogal moeite met situaties, waarin ik geconfronteerd word met een stukje van mijn recent verleden. Ik kan ze namelijk vaak niet meer reproduceren. Weet je, ik ben nogal vergeetachtig. En aan één kant gewoon en aan de andere kant Oost-Indisch doof. Vergeetachtig en Oost-Indisch doof ben ik altijd al geweest, van jongs af aan. Dat is met mij nog steeds het geval. Anderen vinden van niet.
Tijdens mijn werkzaam leven werd mijn Oost Indisch doofheid door anderen verklaard met : Willem is erg geconcentreerd bezig. Mijn vergeetachtigheid werd toen door hen als 'verstrooidheid' aangeduid. Maar ja, dat kwam omdat ik blijkbaar in hun ogen slimme dingen deed. Na mijn vijftigste werd het weer vergeetachtigheid. Die vermelding krijg ik tot mijn zeventigste, hoop ik.
Daarna wordt mijn rijbewijs ingenomen, omdat ik de medische keuring vergeten ben. Of omdat ik bepaalde vragen blijkbaar niet gehoord heb of dingen onthouden heb. Gevolg is dat mijn vergeetachtigheid de status 'dement' krijgt.
Als dat gebeurt, breken lastige tijden aan. Dan moet ik met zo'n status proberen met iemand een serieus gesprek aan te gaan. Me ergens over beklagen of aangifte te doen vanwege een beroving op straat, zal dan niet meer lukken. Om maar te zwijgen over het stellen van vragen over zaken die je gewoon bent vergeten.
Ik kan er onderuit komen, door er jong uit te zien en me daar naar te gedragen. Maar dat levert andere problemen op. Dan verklaren mijn kennissen en familie mij voor gek, want ze weten mijn leeftijd. En als dat gebeurt kan ik onder curatele geplaatst worden en krijg ik net als vroeger alleen zakgeld. Een gesloten inrichting als nieuw verblijf zou ook zomaar kunnen. Laten we wel zijn : ook ik moet in een hokje passen.

Ik geef toe dat ik op zeker moment een stukje functioneren ben kwijtgeraakt door al de ellende die ik heb meegemaakt. Na die zware klappen is mijn geheugen en prioriteitstelling selectief geworden. Ik vind veel dingen niet meer zo belangrijk. Dus ben ik daar ook niet mee bezig, ook al weet ik dat ze voor anderen wel belangrijk kunnen zijn. Ik heb nieuwe wegen gevonden om met mijn veranderde ikke om te gaan. Wegen, die voor anderen blijkbaar lastig te bewandelen zijn. Niet voor iedereen. Gelukkig niet. Er zijn er die mij wel willen blijven volgen en hopelijk blijven begrijpen. Ik ben verder alleen wat vergeetachtig, gewoon en Oost-Indisch doof. Altijd al geweest. En wie kent mij nou het beste? Ik ben toch zeker niet gek?

Shot in Denmark

Een Deense dierentuin heeft een giraffe afgeschoten. De reden? Men was bang voor inteelt! En dus moest de nog jonge (18 maanden) gezonde langnek het loodje leggen. Waren er dan geen andere oplossingen mogelijk? Ja hoor. Er waren gegadigden die het arme beest graag een nieuw onderdak wilden geven. Maar je weet hoe het met Denen is: Met Denen valt nauwelijks een gesprek te voeren. En ze schieten graag op dieren. De giraffe als doelwit was een buitenkansje. Altijd maar die reeën afknallen gaat ook vervelen. Onder het personeel van de dierentuin in Kopenhagen werd een loterij gehouden. De gelukkig winnaar mocht het geweer hanteren.
We hebben menige vakantie in dat land doorgebracht. Lekker rustig, dat wel. Maar contact leggen met Denen is onbegonnen werk. Tijdens een van de eerste vakanties dacht ik 's morgen Denen te kunnen begroeten met een opgewekt 'goede morgen'. Gaan die Denen bij de receptie van de camping klagen over een zwarte man die hen lastigvalt! Het is omdat ik deed alsof Zeuren Lerby een goede vriend van mij was, anders waren we tot persona non grata verklaard. Of misschien geëxecuteerd.
Volgens mij ging het niet om inteelt in de dierentuin. De giraffe zal wellicht zijn zeer beperkte harem bespreekbaar hebben willen maken bij de directie van de dierentuin. Met eerder gemelde gevolgen van dien.  Zou de Deense schutter het arme beest recht in de ogen hebben durven kijken?  Ik ben bang van wel.
Al met al een wreed, emotieloos gebeuren zonder enig respect voor de natuur. Het beest kreeg als blijk van dank voor het zorgen van nieuwe aanwas niet eens een mooi afscheid. Dus geen gedenksteen met de tekst ' 18 months after birth shot in Denmark'. Zijn kadaver werd aan stukken gesneden en voor de leeuwen gegooid. Oké, dat zou hem in het wild uiteindelijk ook overkomen zijn.
En de Denen? die houden vol dat het door de inteelt-regelgeving in de EU komt. Maar ja, je kan zo'n beest toch ook castreren of een pil geven?

Beatlemania

Mulo aan de Van Geerstraat

Aan het begin van het Beatles tijdperk zat ik keurig met gekamde haartjes met scheiding links en kaarsrecht gestreken vouw in de spijkerbroek op de Mulo in Leiderdorp. Daar kregen ik o.a. het vak Engels van juffrouw Van Leeuwen. Ze had wat kroezig haar, een bril en... ze kon haar benen over elkaar in de knoop draaien. Ze was weliswaar goedlachs, maar zette van tijd tot tijd kwaad bloed bij ons vanwege haar afkeer van de nieuwe rage onder de jeugd. Die bestond uit lang haar, obstinaat gedrag met een flinke dosis desinteresse en wat vrijer gekleed. Aan lang haar had ze een gruwelijke hekel, zei ze meerdere keren. En dat had ze beter niet moeten doen. Om haar te 'verrassen' hebben we een keer onze haren naar voren en over de oren gekamd. Toen ze klas 3 binnenkwam voor weer een lesuur Engels en ons zo zag zitten, schoot het arme mens vol. Ze ging huilend af.
Jammer dat ze niet zo creatief was om haar vak te combineren met de toen ingezette trend met de Engelse invasie van popmuziek als basis. Ze had ons ook in het Engels kunnen laten vertellen, wat ons nou zo boeide in die ontwikkeling. Of wat die artiesten met hun populaire nummers eigenlijk ons vertelden. Of achtergrond informatie over de artiesten. Nee dus. Het bleef bij verzet van beide kanten. Ik vind dat nog steeds een gemiste kans van menig docent in die periode. Juffrouw Van Leeuwen had zichzelf onsterfelijk kunnen maken. Maar nu herinner ik me alleen haar in elkaar gedraaide benen en de dag waarop ze huilend de klas verliet.
Vanmiddag was ik aan het koken. Ja, al weer. Op de achtergrond draaide ik via YouTube de LP "Beatles for sale" uit 1964. Mijn broer Joop had alle lp's van de Fabulous Four. Ik dus niet. Ik kocht platen van The Stones. Zo hadden we samen van beiden wat.
Nu viel het mij onder het koken op, dat ik na het eind van een nummer, precies wist wat het volgende zou zijn. Erg hè? Ik heb die lp's decennia lang niet meer gehoord. Alleen toen ik nog thuis op de Splinterlaan woonde en mijn broer ze grijs draaide.

Naar gitaarles met Tim

Op een kruispunt van fietspaden sta ik op Tim te wachten. We gaan samen naar gitaarles. Op mijn rug, keurig in een hoes, hangt Tim's elektrische gitaar. Een redelijk zwaar instrument.
Een paar minuten later zie ik in de verte een blond koppie op een fietsje aankomen. Door het harde trappen slingert hij wat. Voorop, op de bagagedrager, ligt een rugzakje geklemd. Als Tim mij ziet staan, verschijnt een grote lach op zijn toet. 'Jeetje, wat is ie toch al groot geworden', denk ik. 'Hoi opa!', roept Tim enthousiast. Samen fietsen we naar het centrum waar hij les krijgt. Tim praat gedurende de hele rit. Opa luistert alleen.

We zijn keurig op tijd en hebben nog gelegenheid om wat te drinken. Tim pakt een zakje met brood uit zijn rugzak. Ik ga chocolademelk halen bij de automaat. Als ik met twee bekertjes terugkom vraag ik Tim : 'Hoorde je dat geluid uit de automaat?' Tim schudt zijn hoofd en vraagt : 'Wat was er dan?' Ik zeg op serieuze toon : Toen ik mijn bekertje wilde vullen zei die kast : U krijgt geen chocolademelk, u bent al bruin genoeg!' Tim kijkt me heel even verbaasd aan, maar begint dan te lachen en roept : 'Dat kan niet hoor, opa!'
Tijdens de gitaarles geniet opa van Tim's muzikale talenten. Hij voelt heel goed ritmes aan en pakt nieuwe akkoorden snel op.
De les duurt net lang genoeg en Tim reageert erg enthousiast op de aanwijzingen van zijn leraar. Als de les voorbij is, gaan we weer terug. Opa kan er weer geen woord tussen krijgen en dus luister hij maar. Tim vertelt over school, zijn vriendjes en wat hij vanmiddag gaat doen. Tim heeft duidelijk zijn eigen leventje. Tim wordt groot.